La aventuroj de Alicio en Mirlando

Ilustr'it'a ( Laŭ Afabl'a Permes'o De L' El'don'ist'o De
STEAD Spros'e CLASSICS ) Per Dek Bild'o'j De
BRINSLEY Le Fan'u

BRITISH Esperant'o ASSOCIATIN
( INCORPORATED )
MUSEUM STATION BUILDINGS
133 - 136 HIGHHOLBOR N, LONDON
1910

De ĉi tiu humor'aĵ'o, unu'e aper'int'a en la jar'o 1865a, vend'iĝ'is ĝis nun pli ol ses cent mil ekzempler'o'j en la angl'a lingv'o krom kelk'a'j mil'o'j en la traduk'o'j franc'a, german'a, kaj ital'a. Ĉi tiu verk'o hav'as tre alt'a'n rang'o'n, ebl'e la plej alt'a'n rang'o'n inter la literatur'a'j trezor'o'j de la angl'a infan'ar'o.

Ses'jar'a infan'o vol'as avid'e aŭskult'i ĝi'n, vigl'e propon'as demand'o'j'n kaj kritik'o'j'n pri la divers'a'j Aventur'o'j. Sed la interes'o ĉiam kresk'as laŭ la kresk'o de la posed'ant'o: ĉe ĉiu de'nov'a tra'leg'o la jun'a'j leg'ant'o'j pli kompren'as, pli kun'lig'as, kaj pli re'ten'as en la memor'o. Mi kon'is infan'o'j'n kiu'j fin'e posed'is la tut'a'n libr'o'n tiel ke ili pov'us parker'e cit'i ĉiu'n ag'o'n kaj dir'o'n de Alicio, de la Mus'o, la Ĉeŝŝr Kat'o, efektiv'e de ĉiu'j part'o'pren'ant'o'j en la strang'a histori'o. Sed oni ne supoz'u ke la libr'o taŭg'as nur por la vart'ej'o kaj infan'lern'ej'o: ĉar la kapabl'o ĉe ĉiu tra'leg'o trov'i pli da signif'o daŭr'as eĉ dum la matur'aĝ'a'j jar'o'j. Inter la fervor'a'j amik'o'j de Alicio trov'iĝ'as eĉ ses'dek'jar'a'j profesor'o'j kiu'j de temp'o al temp'o vol'as klar'ig'i iu'n profund'a'n princip'o'n kiu'n ili ĵus el'ig'is el la dir'o'j ekzempl'e de la Raŭp'o aŭ la Fals'a Keloni'o.

Prezent'ant'e ĉi tiu'n libr'o'n al la Esperant'ist'o'j, mi vol'as esprim'i mi'a'n dank'sent'o'n al ĉiu'j mi'a'j help'int'o'j. Apart'a'j'n dank'o'j'n mi ŝuld'as al Kapitan'o C. P. Cubitt, kiu zorg'e tra'leg'is kaj detal'e korekt'is por mi ĉiu'j'n pres'prov'aĵ'o'j'n. Kaj al l' el'don'ist'o de Stead s Prose Classics mi dank'as la permes'o'n uz'i kelk'a'j'n ilustr'aĵ'o'j'n de Brinsley de Fan'u unu'e aper'int'a'j'n en ili'a kon'at'a Books for the Bairns ( infan'libr'a ) el'don'o de Alicio en Mir'land'o.

Tiu el'don'o en'hav'as pli ol kvin'dek bild'o'j'n kaj kost'as nur tri penc'o'j'n ( 12. 5 sd.). Do, kompar'ant'e la traduk'o'n kun la original'o, ne - angl'a'j esperant'ist'o'j pov'os je tre mal'kar'a prez'o pli'perfekt'ig'i si'n en la angl'a lingv'o; angl'o'j ne - esperant'ist'a'j pov'os facil'e lern'i la komun'a'n lingv'o'n de la hom'ar'o; kaj ĉiu, kiu bon'e kon'as ambaŭ lingv'o'j'n, pov'os tre facil'e far'i si'a'j'n kritik'o'j'n, kaj plend'i pri erar'o'j de

Alicio , jam long'a'n temp'o'n sid'int'e apud si'a frat'in'o sur la dekliv'o, tre enu'iĝ'is pro sen'okup'o. Unu, du foj'e ŝi prov'e rigard'is en la libr'o'n kiu'n la frat'in'o leg'as, sed pov'is vid'i en ĝi nek desegn'o'j'n nek konversaci'o'j'n, kaj " por kio util'as libr'o," pens'is ŝi," en'hav'ant'a nek desegn'o'j'n nek konversaci'o'j'n ?" Ŝi do ek'pri'pens'is — ne tre vigl'e ĉar la tag'o est'is varm'a, kaj ŝi sent'is si'n tre dorm'em'a — ĉu la plezur'o far'i ĉen'o'n el lekant'et'o'j valor'us la labor'o'n si'n lev'i kaj kolekt'i lekant'et'o'j'n, kiam tut'apud'e preter'kur'is Blank'a kunikl'o kun pal'e'ruĝ'a'j okul'o'j.

Tio ja ne est'is tre mir'ind'a, ankaŭ ne ŝajn'is al Alicio tre ekster'ordinar'e aŭd'i la kunikl'o'n dir'ant'a al si:—

( Kiam post'e ŝi pri'pens'ad'is la afer'o'n, ŝajn'is al ŝi, ke tio est'is efektiv'e mir'ind'a, sed en la moment'o mem, ĝi ŝajn'is al ŝi tut'e ordinar'a.)

Tamen, kiam la kunikl'o el si'a veŝt'a poŝ'o el'ig'is poŝ'horloĝ'o'n, kaj, rigard'int'e ĝi'n, tuj pli'rapid'is, Alicio ek'salt'is sur la pied'o'j'n, ĉar subit'e frap'is ŝi'n la ide'o, ke neniam antaŭ'e ŝi vid'is kunikl'o'n kiu hav'as veŝt'poŝ'o'n kaj poŝ'horloĝ'o'n. La sci'vol'em'o en ŝi ek'flam'iĝ'is ! Tuj ŝi ek'kur'is post ĝi trans la kamp'o'n, kaj al'ven'is al tunel'et'o sub la kresk'aĵ'a bar'il'o ĝust'a'temp'e por vid'i la kunikl'o'n mal'aper'i en ĝi'n.

Ne konsider'int'e eĉ unu moment'o'n, kia'manier'e ŝi re'el'iĝ'os, Alicio post'kur'is ĝi'n en la tunel'et'o'n.

La tunel'o, ĉe la unu'a'j paŝ'o'j, konduk'is rekt'e antaŭ'e'n, sam'e kiel fer'voj'a tunel'o, sed post'e de'klin'iĝ'is mal'supr'e'n kaj far'iĝ'is krut'a. Tio okaz'is tiel subit'e ke Alicio, ne hav'int'e temp'o'n por mal'akcel'iĝ'i, trov'is si'n vol'e ne'vol'e de'fal'ant'a tre profund'a'n ŝakt'o'n.

Mi ĵus dir'is " tre profund'a'n." Nu, aŭ la ŝakt'o est'is efektiv'e tre profund'a, aŭ ŝi fal'is tre mal'rapid'e; ĉar dum la daŭr'o de tiu strang'a de'fal'o, ne mank'is al ŝi temp'o por trankvil'e ĉirkaŭ'rigard'i kaj por konjekt'i pri kio est'as okaz'ont'a. Unu'e, ŝi klopod'is rigard'i mal'supr'e'n por esplor'i al kio ŝi al'ven'as; sed klopod'is van'e, ĉar est'is tie tro mal'lum'e. Tiam ŝi ek'observ'is la mur'o'j'n de la ŝakt'o, kaj rimark'is ke ili est'as plen'a'j de ŝrank'o'j kaj libr'o'bret'o'j; ankaŭ, tie ĉi kaj tie, ŝi preter'fal'is land'kart'o'j'n kaj bild'o'j'n pend'ig'it'a'j'n de najl'o'j. Post'e ŝi, preter'pas'ant'e, de'pren'is de apud'a bret'o unu frukt'aĵ'uj'o'n; sur ĝi per grand'a'j liter'o'j est'as skrib'it'a Marmelad O. Sed jen por ŝi grand'a ĉagren'o; ĉar, en'rigard'ant'e, la avid'a'j okul'o'j vid'is — nur blank'a'n mal'plen'o'n ! Ŝi ne vol'is las'i fal'i la fajenc'aĵ'o'n, pro la tim'o mort'ig'i per ĝi iu'n sub'ul'o'n, sed sukces'is post kelk'a'j moment'o'j re'met'i ĝi'n, preter'pas'ant'e, en ŝrank'o'n.

" Nu," pens'is Alicio," kiam mi rakont'os en la hejm'o pri ĉi tiu fal'eg'o, ĉiu'j admir'os mi'a'n mal'tim'o'n; kaj, est'ont'e, eĉ pri fal'o de l' supr'o ĝis mal'supr'o de l' ŝtup'ar'o mi ne'zorg'e rid'os; kaj se mi fal'os eĉ de la tegment'o, mi kred'ebl'e ne mult'e pri'parol'os la fal'o'n."( Tio'n oni pov'as kred'i.)

Mal'supr'e'n, ankoraŭ mal'supr'e'n ! Ĉu neniam la fal'o fin'iĝ'os ?" Mi vol'us sci'i," dir'is ŝi laŭt'e," kiom da kilo'metr'o'j mi jam fal'is. Mi nepr'e al'proksim'iĝ'as la ter - centr'o'n. Tio est'us, laŭ mi, preskaŭ ses kaj du'on'o mil'o'j da kilo'metr'o'j."( Alicio jam antaŭ'e lern'is en la lern'ĉambr'o kelk'a'j'n tiu'spec'a'j'n fakt'o'j'n, kaj kvankam la nun'a temp'o ne est'is — pro mank'o da aŭskult'ant'o'j — oportun'a por el'montr'i si'a'n kler'ec'o'n, tamen est'is por ŝi bon'a praktik'o tra'dir'i la fakt'o'j'n.)" Jes, tio est'as cert'e la ĝust'a inter'spac'o, sed en kia'n latitud'o'n aŭ longitud'o'n mi penetr'is ?" ( Pri kio est'as latitud'o kaj longitud'o Alicio hav'is neni'a'n ide'o'n, sed nur el'parol'i tia'j'n bel'eg'e majest'a'j'n vort'o'j'n kvazaŭ don'is al ŝi agrabl'a'j'n sent'o'j'n.)

Post ne long'e ŝi re'komenc'is:—" Ebl'e mi tra'fal'os tra la tut'a ter'glob'o ! kaj est'os tre, tre strang'e el'fal'i inter la hom'o'j kiu'j marŝ'as kap'mal'supr'e ! mi kred'as ke oni nom'as ili'n la Antipati'o'j ."( Ĉe ek'son'o de tiu strang'aĵ'o ŝi cert'e ne sopir'is aŭskult'ant'o'j'n );" mi ja dev'os demand'i al ili en kiu'n land'o'n mi en'fal'is, dir'ant'e Bon'vol'u, Sinjor'in'o, dir'i al mi ĉu tiu ĉi land'o est'as Nov - Zelando aŭ Aŭstrali'o ?" ( Ŝi pen'is klin'salut'i ! Imag'u al vi, kar'a'j leg'ant'o'j, kiel oni pov'us klin'salut'i fal'ant'e tra l' aer'o. Ĉu vi pov'us tio'n far'i ?)" Sed ŝi nepr'e nom'us mi'n mal'kler'a bub'in'o. Do, nur mal'util'us demand'i tio'n ! Pli bon'e est'us serĉ'i la nom'o'n ie sur la mur'o'j sur'skrib'it'a'n."

Mal'supr'e'n, ankoraŭ mal'supr'e'n ! Krom babil'i ja est'is neni'o por far'i, sekv'e Alicio baldaŭ de'nov'e ek'parol'is:" Hodiaŭ vesper'e Dajna tre sopir'os mi'n."( Dajna est'as ŝi'a kat'o.)" Mi esper'as ke ĉe la te'manĝ'o oni ne forges'os ŝi'a'n sub'tas'o'n da lakt'o. Dajna , vi kar'ul , ho se vi nur est'us tie ĉi kun mi ! Ne est'as mus'o'j en la aer'o, sed vespert'o'n vi ebl'e pov'us kapt'i, kaj vespert'o ja tre simil'as al mus'o. Sed ĉu kat'o'j manĝ'as vespert'o'j'n ?" Alicio okaz'e nun far'iĝ'is dorm'em'a, kaj dorm'e ripet'ad'is:—" Ĉu kat'o'j manĝ'as vespert'o'j'n ? Ĉu kat'o'j manĝ'as vespert'o'j'n ?" kaj ia'foj'e ŝi ĉu'is anstataŭ'e " Ĉu kat'o'j'n manĝ'as vespert'o'j ?"( Ĉar ŝi kapabl'is respond'i nek unu nek ali'a'n el la du demand'o'j, ne tre grav'e est'is kiu'n " ĉu'o'n " ŝi esprim'is.) Ŝi sent'is si'n ek'dorm'ant'a, kaj ĵus komenc'is sonĝ'i ke ŝi marŝ'as man'o en man'o kun Dajna kaj dir'as al ŝi tre solen'e:—" Dajna , vi dir'u al mi la ver'o'n; ĉu iam vi manĝ'is vespert'o'n ?" kiam ( ho, la surpriz'eg'o !) subit'e ŝi fal'is plomp ! sur amas'o'n da sek'a'j foli'o'j. La fal'eg'o efektiv'e fin'iĝ'is !

Pro la foli'o'j ŝi ricev'is neni'a'n vund'o'n. Do, star'ig'int'e si'n sur la pied'o'j'n ŝi rigard'is supr'e'n. Super la kap'o ĉio est'is mal'lum'a, sed rekt'e antaŭ ŝi vid'iĝ'is long'a koridor'o, kaj jen for'kur'as tra ĝi la Blank'a Kunikl'o. Ne perd'int'e eĉ unu moment'o'n, Alicio rapid'e post'sekv'is kaj aŭd'is ke ĝi dir'as, mal'aper'ant'e post mur'angul'o," se mi mal'fru'os, ĉiel'o sav'u mi'a'j'n orel'o'j'n !"

En tiu moment'o ŝi est'is preskaŭ apud'a; tamen, kiam ŝi preter'pas'is la angul'o'n, la kunikl'o jam mal'aper'is. Kaj ŝi trov'is si'n sol'a en ia long'a mal'alt'a hal'o lum'ig'it'a per seri'o de lamp'o'j kiu'j pend'as de la plafon'o. Ĉirkaŭ la hal'o est'is pord'o'j; sed ĉiu'j est'is ferm'it'a'j. Alicio do marŝ'is laŭ unu flank'o kaj re'marŝ'is laŭ la ali'a pen'ant'e mal'ferm'i la pord'o'j'n; sed ĉiu el ili est'is ŝlos'it'a, kaj Alicio mal'ĝoj'e marŝ'is laŭ la mez'o kaj demand'is al si, ĉu ŝi jam neniam pov'os el'ir'i la hal'o'n.

Subit'e ŝi rimark'is antaŭ si tri'pied'a'n tabl'et'o'n far'it'a'n el vitr'o, kaj jen ! kuŝ'is sur ĝi unu or'a ŝlos'il'et'o. Tuj la ide'o frap'is ŝi'n ke ĝi nepr'e aparten'as al iu el la hal'pord'o'j. Sed ho, ve ! aŭ la serur'o'j est'is tro grand'a'j, aŭ la ŝlos'il'et'o tro et'a, ĉar neniu'n el ili ĝi mal'ferm'is. Tamen, ĉirkaŭ'ir'ant'e la du'a'n foj'o'n, ŝi ven'is al mal'alt'a kurten'o, kiu'n ŝi antaŭ'e ne rimark'is, kaj mal'antaŭ la kurten'o, jen mal'grand'a pord'o alt'a je kvar'dek kelk'e da centi'metr'o'j; ŝi en'ŝov'is la or'a'n ŝlos'il'et'o'n, kaj ( ho, la ĝoj'o !) ĝi taŭg'is.

Mal'ferm'int'e la pord'et'o'n, Alicio trov'is ke ĝi konduk'as en koridor'et'o'n ne mult'e pli ampleks'a'n ol ordinar'a rat - tunel'o. Star'ig'ant'e si'n sur la genu'o'j, ŝi direkt'is la rigard'o'j'n,— tra la koridor'et'o — en — la plej bel'a'n ĝarden'o'n, kiu'n oni pov'as imag'i. Ho ! kiel ŝi sopir'is el'iĝ'i tiu'n mal'lum'a'n hal'o'n, kaj ĉirkaŭ'vag'ad'i inter jen'a'j hel'flor'a'j bed'o'j kaj dolĉ'a'j fontan'o'j ! Sed tra tiu pord'et'o ŝi ne pov'us tra'ir'ig'i eĉ la kap'o'n !" Kaj eĉ se la kap'o bon'e tra'ir'us," ek'pens'is ni'a kompat'ind'a Alicio," tre mal'mult'e util'us tio sen la ŝultr'o'j ! Ho, se mi nur hav'us la kapabl'o'n teleskop'iĝ'i . Ebl'e mi pov'us, se nur mi sci'us kiel oni komenc'as la klopod'o'n ?" Ĉar tiom da ekster'ordinar'a'j afer'o'j jam en tiu tag'o okaz'is ĉe ŝi, Alicio ja komenc'is kred'i ke ne'ebl'a est'as preskaŭ neni'o. Kompren'ebl'e neniel util'us star'ad'i ĉe la pord'et'o, sekv'e ŝi re'ir'is al la tabl'o kun la ek'esper'o trov'i sur ĝi ali'a'n ŝlos'il'o'n, aŭ ebl'e libr'et'o'n pri la art'o teleskop'iĝ'i; ĉi tiu'n foj'o'n ŝi trov'is sur ĝi botel'et'o'n (" kiu cert'eg'e ne kuŝ'is tie antaŭ'e," dir'is Alicio ) kun sur'skrib'aĵ'o, lig'it'a ĉirkaŭ la kol'o, hav'ant'a la vort'o'j'n TRINKUMI N per bel'eg'a'j grand'a'j liter'o'j sur'skrib'it'a'j'n.

" Tre facil'e est'as dir'i Trink'u mi'n " pens'is la saĝ'ul'in'et'o," sed mi ne far'os tio'n krom post plen'a esplor'o. Mi unu'e rigard'u por vid'i ĉu oni sur'skrib'is ĝi'n per venen'o." Ĉar ŝi ja antaŭ'e leg'is kelk'e da bon'moral'a'j rakont'o'j pri infan'o'j kiu'j aŭ mort'brul'iĝ'is, aŭ est'is en'glut'it'a'j de sovaĝ'a'j best'o'j, aŭ sufer'is divers'a'j'n ali'a'j'n mal'agrabl'aĵ'o'j'n nur simpl'e pro tio, ke ili ne vol'is atent'i i'a'n facil'a'n regul'o'n de la amik'o'j oft'e instru'it'a'n, tia'n ekzempl'e kia est'as la regul'o ke bril'varm'eg'a fajr'il'o pov'as brul'vund'i la man'o'n, se oni ĝi'n ten'as tro long'e; ankaŭ tio ĉi, ke se oni tre profund'e tranĉ'os la fingr'o'n, ĝi kred'ebl'e sang'os; kaj neniam ŝi forges'is ke se oni trink'os mult'e el botel'o mark'it'a per venen'o, preskaŭ cert'e est'as ke pli mal'pli fru'e ĝi mal'ord'ig'os la intern'aĵ'o'n.

Do, cert'iĝ'int'e ke ĉi tiu'n botel'o'n oni ne mark'is per venen'o , Alicio kuraĝ'is gust'um'i la en'hav'o'n." Ja, tre bon'gust'a ĝi est'as," dir'is ŝi.( Ŝajn'is al ŝi est'i rav'a miks'aĵ'o far'it'a el ĉeriz'tort'o, suker'it'a ov'aĵ'o, ananas'o, buter'suker'aĵ'o kaj rost'it'a buter'pan'o. Do ne mir'ind'e est'as ke tre baldaŭ la botel'et'o mal'plen'iĝ'is !)

" Ho, kia'n strang'a'n sent'o'n ! mi ja nepr'e teleskop'iĝ'as !" Kaj fakt'e ĝust'e tio okaz'is. Ŝi hav'is jam mal'pli ol tri'dek centi'metr'o'j'n da alt'ec'o. Ŝi'a vizaĝ'o hel'iĝ'is, ĉar nun ŝi hav'as alt'ec'o'n ĝust'e taŭg'a'n por trans'ir'i la pord'et'o'n en tiu'n bel'eg'a'n ĝarden'o'n. Tamen ŝi decid'is atend'i ankoraŭ kelk'a'j'n moment'o'j'n por sci'iĝ'i ĉu ŝi mal'kresk'os plu'e. Ŝi sent'is pri tio kelk'a'n tim'o'n," ĉar "— dir'is ŝi —" pov'as okaz'i ke mi mal'kresk'os ĝis nul'o, sam'e kiel kandel'o. Kia'n aspekt'o'n mi hav'us en tiu okaz'o ?" Kaj ŝi pen'is imag'i al si la aspekt'o'n kiu'n kandel'flam'o hav'as post kiam oni esting'is ĝi'n !

Post iom da temp'o, rimark'int'e ke neni'o plu okaz'as, ŝi decid'is tuj ir'i en la ĝarden'o'n. Sed ho ve ! al'ven'int'e al la pord'o, ŝi el'trov'is ke ŝi ne hav'as la or'a'n ŝlos'il'et'o'n; kaj ir'int'e re'turn'e al la tabl'o por re'posed'i ĝi'n,( jen ali'a el'trov'o !) ŝi tut'e ne pov'is ating'i ĝi'n. Vid'i ĝi'n tra la vitr'o ŝi pov'is tre bon'e, kaj pen'eg'is grimp'i sur unu el la tri pied'o'j; sed ĝi est'is tro glit'ig'a; kaj fin'e, el'lac'iĝ'int'e per la van'a klopod'ad'o, la kompat'ind'ul'et'o sid'iĝ'is sur la plank'o kaj ek'plor'is.

" Nu, do, tut'e ne util'as kondut'i tia'manier'e," dir'is al si Alicio tre sever'e." Mi ordon'as al vi tuj ĉes'i la plor'o"n." Ŝi hav'is la kutim'o'n si'n tre bon'e konsil'i ( sed tre mal'oft'e ag'is laŭ la konsil'o !) kaj kelk'foj'e riproĉ'is si'n tiel fort'e, ke ŝi efektiv'e dev'is plor'i; kaj ŝi unu foj'o'n pun'frap'is si'n sur la vang'o pro la ofend'o ke ŝi tromp'is si'n dum iu vet'lud'o kiu'n ŝi lud'is kontraŭ si mem.( Ni'a Alicio ja est'is ne'ordinar'a infan'o kaj tre ŝat'is ŝajn'ig'i ke ŝi est'as du person'o'j.)" Sed tiu ŝajn'ig'o ne util'us nun "— ŝi mal'ĝoj'e ek'pens'is —" ĉar ja rest'as da mi apenaŭ sufiĉ'e por far'i eĉ unu respekt'ind'a'n person'o'n !"

Baldaŭ tamen ŝi'a rigard'o fal'is sur vitr'a'n skatol'et'o'n, kiu kuŝ'as sub la tabl'o: mal'ferm'int'e ĝi'n, ŝi trov'is intern'e tre mal'grand'a'n kuk'o'n, sur kiu oni mark'is ( per korintoj ) la vort'o'j'n:" Manĝ'u Mi'n."

" Nu," dir'is Alicio," mi vi'n manĝ'os ! Se vi ig'os mi'n kresk'i, mi pov'os ating'i la ŝlos'il'o'n; kaj, se mal'e okaz'os, mi pov'os ramp'i sub la pord'o. Ambaŭ'okaz'e mi en'iĝ'os la ĝarden'o'n, kaj se nur okaz'os tio , ne tre grav'as la kiel'o." Sekv'e ŝi manĝ'is pec'et'o'n de la kuk'o dir'ant'e al si " Laŭ kiu direkt'o, laŭ kiu do ?" kaj ten'ant'e la man'o'n sur la vert'o por palp'e sci'iĝ'i ĉu ĝi pli'alt'iĝ'as aŭ mal'e; kaj tre surpriz'is ŝi'n la konstat'o ke ŝi rest'as konstant'e sam'alt'a. Kiam oni manĝ'as kuk'o'n, tio ja okaz'as ordinar'e, sed Alicio jam tiom al'kutim'is atend'i ke neni'o okaz'os krom la ne'ordinar'a, ke est'is por ŝi ted'e kaj mal'interes'e kiam okaz'is nur ordinar'aĵ'o'j. Do, por i'o'n okaz'ig'i, ŝi labor'ad'is per la dent'o'j ĝis de la kuk'o neniom rest'is.

" Neniam mi spert'is ti'aĵ'o," ek'kri'is Alicio,( pro ekscit'ec'o ŝi eĉ forges'is la akuzativ'o'n )." Jen mi pli'long'iĝ'as teleskop'e, kiel la plej grand'a teleskop'o en la tut'a mond'o. Adiaŭ, pied'et'o'j mi'a'j !" ( Kiam ŝi direkt'is la rigard'o'j'n al la pied'o'j, pro la pli'long'iĝ'o ili jam far'iĝ'is tut'e mal'proksim'a'j, kaj apenaŭ ŝi pov'is vid'i ili'n.)

" Ho, vi kompat'ind'ul'o'j ! kiu morgaŭ vest'os al vi la ŝtrump'o'j'n kaj ŝu'o'j'n ? Kompren'ebl'e ne mi ; mi est'os tro mal'proksim'e por okup'i mi'n pri vi; vi dev'os klopod'i por vi mem. Tamen est'as neces'e komplez'i ili'n; ĉar se ili ofend'iĝ'os, ili ebl'e rifuz'os marŝ'i laŭ mi'a vol'o. Mi do en la krist'nask'a temp'o donac'os al ili par'o'n da nov'a'j bot'o'j."

Ŝi eĉ el'pens'ad'is detal'e kiel ŝi far'os la neces'a'j'n aranĝ'o'j'n." Mi pag'os al la port'ist'o por liver'i ili'n, kaj kiel strang'a tio ŝajn'os, send'i donac'o'n al si'a'j pied'o'j ! Ankaŭ la adres'o est'os tre strang'a:

En tiu moment'o ŝi'a kap'o ek'prem'is la plafon'o'n. Do, sen plu'a prokrast'o ŝi lev'is la or'a'n ŝlos'il'et'o'n kaj rapid'is al la ĝarden'pord'et'o. Sed hav'ant'e la alt'ec'o'n de tri metr'o'j, ŝi apenaŭ pov'is, kuŝ'ant'e sur la plank'o, rigard'i per unu okul'o en la ĝarden'o'n, kaj la task'o en'iĝ'i en ĝi'n far'iĝ'is ja pli ol iam utopi'a. Ŝi sid'iĝ'is kaj de'nov'e ek'plor'is.

" Vi dev'as hont'i," ŝi dir'is al si," vi grand'a bub'in'o !"( ŝi cert'e ne erar'is pri la last'a'j du vort'o'j )" mult'e tro grand'a vi est'as por plor'kri'i, vi tuj ĉes'u !" Malgraŭ tiu akr'a si'n'riproĉ'o, ŝi ne ĉes'is la plor'ad'o'n, ĝis ŝi fal'ig'is kelk'a'j'n hekto'litr'o'j'n da larm'eg'o'j, kaj etend'is si'n ĉirkaŭ ŝi larm'lag'et'o profund'a je dek centi'metr'o'j kaj kovr'ant'a preskaŭ la tut'a'n plank'o'n de la hal'o.

Post ne long'a temp'o ŝi aŭd'is i'a'n pied'frap'et'ad'o'n, kaj vigl'e for'viŝ'is la larm'o'j'n por esplor'i kiu ven'as. Jen re'aper'is la Blank'a Kunikl'o luks'e vest'it'a, hav'ant'e en unu man'o par'o'n da blank'a'j gant'o'j, kaj en la ali'a grand'a'n vent'um'il'o'n. Jen li al'ven'is, trot'rapid'e, kaj murmur'is al si:" Ho, la Duk'in'o ! Se mi ig'os ŝi'n atend'i, ŝi tut'e furioz'iĝ'os !"

Ĉar Alicio jam far'iĝ'is preskaŭ sen'esper'a, ŝi est'is pret'a pet'i help'o'n de kiu ajn. Do, kiam la Kunikl'o sufiĉ'e apud'iĝ'is, ŝi ek'parol'is per tre mal'laŭt'a tim'plen'a voĉ'o:" Se al vi plaĉ'os, Sinjor'o:—"

La Kunikl'o fort'e ek'salt'is, las'is fal'i gant'o'j'n kaj vent'um'il'o'n, kaj per ĉiu'j fort'o'j ek'for'kur'eg'is en la mal'lum'o'n !

Alicio lev'is la gant'o'j'n kaj vent'um'il'o'n, kaj ĉar est'is en la hal'o tre varm'e, ŝi long'a'daŭr'e vent'um'ad'is si'n kaj sam'temp'e babil'ad'is:—

" Hieraŭ ĉio okaz'is laŭ'rutin'e, sed hodiaŭ ja ĉio est'as strang'a ! Ĉu dum la nokt'o mi ŝanĝ'iĝ'is ? mi esplor'u tio'n. Ĉu ver'e mi est'is sam'a kiam mi lev'iĝ'is hodiaŭ maten'e ? Mi kvazaŭ memor'as ke mi sent'is mi'n iom ŝanĝ'iĝ'int'a. Sed se mi ne est'as sam'a, jen ali'a demand'o; kiu mi est'as ? Jen grand'a enigm'o !" Kaj ŝi kategori'e pri'pens'is ĉiu'j'n sam'aĝ'a'j'n knab'in'et'o'j'n kiu'j'n ŝi kon'as, por cert'iĝ'i ĉu ŝi ŝanĝ'iĝ'is en iu'n el ili.

" Mi cert'e ne est'as Ad'o, ĉar ŝi'a har'ar'o fal'as sur la ŝultr'o'j per long'a'j bukl'o'j, kaj la mi'a est'as tut'e ne bukl'a. Ankaŭ mi ne est'as Mabelo, ĉar mi sci'as mult'e da lern'aĵ'o'j, kaj ŝi sci'as ja tre, tre mal'mult'e. Ankaŭ ŝi est'as si , kaj mi mi , kaj... ho, mi tut'e konfuz'iĝ'as ! Mi prov'u ĉu mi ankoraŭ sci'as la jam long'e kon'it'a'j'n fakt'o'j'n. Por komenc'i: kvar'obl'e kvin far'as dek'du, kvar'obl'e ses far'as dek'tri, kvar'obl'e sep far'as.... Ho, tia'manier'e neniam mi ating'us du'dek ! Tamen la Multiplik'a Tabel'o est'as por mi indiferent'a; mi ekzamen'u mi'n geografi'e. Londono est'as ĉef'urb'o de Parizo, Parizo ĉef'urb'o de Romo, kaj Romo.... Ne, de'nov'e mi erar'as, cert'eg'e. Mi nepr'e ŝanĝ'iĝ'is en Mabelon. Mi pen'os deklam'i Rigard'u ! Jen abel'o vigl'a."

Kaj kruc'ig'int'e la man'o'j'n sur la genu'o'j sam'e kiel en la lern'ej'o kiam ŝi ripet'as parker'aĵ'o'j'n, ŝi komenc'is tiu'n kon'at'a'n poem'o'n. Sed ŝi'a voĉ'o son'is raŭk'a kaj ne'propr'a, kaj eĉ la vort'o'j ne tut'e simil'is la original'a'j'n.

" Jen cert'e ne la ĝust'a'j vort'o'j," dir'is Alicio mal'ĝoj'e, kaj de'nov'e la okul'o'j plen'iĝ'is de larm'o'j, dum ŝi daŭr'ig'is:" Do, mi nepr'e est'as Mabelo malgraŭ ĉio; sekv'e mi dev'os loĝ'i en tiu ŝi'a mal'larĝ'a mal'oportun'a dom'aĉet'o; mi hav'os neniu'n ŝat'ind'a'n lud'il'o'n, kaj dev'os lern'i sen'nombr'a'j'n lecion'o'j'n. Ne ! Pri tio mi decid'iĝ'is. Se mi est'os Mabelo, mi rest'os ĉi tie, kaj neniom util'os ke oni de'met'u la kap'o'n ĉe la en'ir'ej'o al la tunel'o kaj dir'u per kares'a voĉ'o Re'supr'e'n'ir'u, kar'ul'o. Mi nur rigard'os supr'e'n kaj demand'os Kiu do mi est'as ? Vi cert'ig'u tio'n, kaj post'e, se mi ŝat'os est'i tiu person'o , mi konsent'os supr'e'n'ir'i. Se ne, mi rest'os ĉi tie, ĝis mi far'iĝ'os iu ali'a. Sed ho ve ! mi tre, tre vol'as ke oni ven'u. Jam tro long'a'n temp'o'n mi rest'as tie ĉi tut'sol'a, kaj mi sopir'as la hejm'o'n."

Dir'ant'e tio'n ŝi okaz'e rigard'is la man'o'j'n kaj rimark'is mir'ig'it'e ke ŝi vest'is — dum ŝi babil'as — unu el la blank'a'j kapr'id'fel'a'j gant'o'j de la Kunikl'o.

Ŝi star'iĝ'is, kaj ir'int'e al la tabl'o por kompar'e mezur'i si'n, el'trov'is ke nun ŝi hav'as proksim'um'e ses'dek centi'metr'o'j'n da alt'ec'o, kaj ankoraŭ rapid'e mal'kresk'as. Cert'iĝ'int'e ke tio'n kaŭz'as la vent'um'il'o, ŝi tuj las'is ĝi'n fal'i, kaj per tio apenaŭ ŝi evit'is la mal'agrabl'aĵ'o'n mal'kresk'i ĝis nul'o.

" Jen evit'o ver'e mirakl'a ! Ĉar preskaŭ mi nul'iĝ'is !" dir'is Alicio, iom tim'ig'it'a per la subit'a ŝanĝ'o," tamen est'as bon'a afer'o trov'i si'n ankoraŭ ekzist'ant'a; kaj jam nun mi pov'as en'ir'i la ĝarden'o'n." Ŝi do kur'is avid'e al la pord'et'o; sed ho ve ! ĝi re'ferm'iĝ'is, kaj jen la or'a ŝlos'il'et'o kuŝ'is, kiel antaŭ'e, sur la tabl'o; kaj " la afer'o star'as pli mal'prosper'e ol ĉiam," ŝi plor'dir'is," ĉar neniam mi est'is tiel absurd'e mal'grand'a, est'as ja ne toler'ebl'e."

En la moment'o kiam ŝi dir'is tio'n, ŝi'a pied'o glit'is, kaj ŝi trov'is si'n plaŭd'e en'fal'int'a en sal'a'n akv'o'n. Sub'akv'iĝ'int'e ĝis la menton'o, ŝi unu'e supoz'is ke ŝi est'as fal'int'a en la mar'o'n, kaj ek'pens'is " en tiu okaz'o mi pov'os hejm'iĝ'i vagon'ar'e."( Alicio nur unu'foj'e en la viv'o for'rest'ad'is ĉe la mar'bord'o, kaj el tiu spert'o form'is al si la konklud'o'n ke, kie'n ajn oni ir'us sur la angl'a mar'bord'o, oni trov'us long'a'n seri'o'n de ban'maŝin'o'j en la mar'o, post ili kelk'e da infan'o'j kiu'j per lign'a'j fos'il'o'j fos'as la sabl'o'n; mal'antaŭ'e, seri'o'n de apartament'a'j dom'o'j, kun, mal'antaŭ ĉio, staci'dom'o.) Tamen post ne'long'e ŝi sci'iĝ'is ke ŝi est'as en la lag'et'o far'it'a de la larm'o'j kiu'j'n ŝi plor'is est'ant'e tri'metr'ul'o." Ho, se nur mi ne tiom plor'us !" dir'is ŝi, ĉirkaŭ'naĝ'ant'e por trov'i la bord'o'n." Pro tiu'j larm'o'j mi nun ebl'e sufer'os la pun'o'n dron'i en la larm'o'j mem. Tio est'os tre, tre strang'a, sed hodiaŭ ĉio ja est'as strang'a."

En tiu moment'o ŝi ek'aŭd'is ke io ne tre mal'proksim'e de ŝi ĉirkaŭ'barakt'as en la lag'et'o, kaj ŝi naĝ'is en la direkt'o de la plaŭd'ad'o por esplor'i kio ĝi est'as: unu'e ŝi supoz'is ke la best'o nepr'e est'os aŭ rosmar'o aŭ hipopotam'o; sed re'memor'ant'e ke ŝi mem nun est'as tre mal'grand'a, ŝi fin'e konstat'is ke ĝi est'as nur mus'o en'glit'int'a en la akv'o'n sam'e kiel ŝi mem.

" Ĉu ebl'e util'us," pens'is Alicio," al'parol'i ĉi tiu'n mus'o'n ? Ĉio est'as tiel ne'ordinar'a ĉi tie, ke kred'ebl'e ĝi hav'as la kapabl'o'n parol'i, kaj almenaŭ ne mal'util'os prov'i ĝi'n." Do ŝi ek'parol'is per:" Ho mus'o, ĉu vi kon'as la el'ir'ej'o'n el tiu ĉi lag'et'o ? Mi tre lac'iĝ'as, ho Mus'o, ĉirkaŭ'naĝ'ant'e en ĝi."( Alicio kred'is ke " Ho Mus'o " est'as nepr'e prav'a form'o por al'parol'i mus'o'n; ŝi neniam ĝis tiu tag'o al'parol'is mus'o'n, sed ŝi memor'is el la latin'a lern'o'libr'o de si'a frat'o la deklinaci'o'n:" Mus'o — de mus'o — al mus'o — mus'o'n — ho mus'o !")

La Mus'o rigard'is ŝi'n sci'vol'e, tamen dir'is neni'o'n, sed far'is sign'o'n al ŝi palpebr'um'ant'e per unu okul'et'o.

" Ĝi ebl'e est'as franc'a mus'o al'ven'int'a Angl'uj'o'n kun Vilhelm'o la Venk'ant'o; sekv'e ĝi pov'as ne kompren'i la angl'a'n lingv'o'n." ( Malgraŭ la fakt'o ke ŝi bon'e kon'is mult'e da histori'a'j nom'o'j kaj epizod'o'j, Alicio ne hav'is tre klar'a'j'n ide'o'j'n pri dat'o'j !) Ŝi do re'komenc'is franc'e, dir'ant'e " où est ma chatte ? "( la unu'a fraz'o en ŝi'a lern'o'libr'o ).

" Ho, pardon'u ! mi pet'eg'as," ek'kri'is Alicio, tim'ant'e ke ŝi vund'is la sent'o'j'n al la kompat'ind'a best'o," mi tut'e forges'is ke vi ne am'as la kat'o'j'n."

" Ne — am'as — kat'o'j'n," dir'is ripet'e la Mus'o per pasi'a sibl'a voĉ'o." Ĉu vi , se vi est'us mi, am'us la kat'o'j'n ?"

" Nu, ebl'e ne," Alicio respond'is per pac'ig'a ton'o," sed ne koler'iĝ'u. Malgraŭ ĉio, mi tre ŝat'us montr'i al vi ni'a'n kat'o'n Dajna ; vi nepr'e ek'am'us la kat'o'j'n, se nur vi pov'us vid'i ŝi'n . Ŝi est'as la plej kar'a dorlot'aĵ'o en tut'a la mond'o,"— Alicio mal'vigl'e sen'cel'e naĝ'et'is dum ŝi parol'is —" kaj tiel komfort'e ŝi murmur'as apud la fajr'o lekant'e la pied'o'j'n kaj viŝ'ant'e la vizaĝ'o'n; ankaŭ tiel bel'a mol'aĵ'o por dorlot'i sur la genu'o'j, ankaŭ tiel lert'a mus'kapt'ist'o — ho, pardon'u," de'nov'e ek'kri'is Alicio, ĉar la Mus'o el'star'ig'is erinac'e la tut'a'n fel'o'n; sekv'e ŝi est'is cert'a ke ĝi tre profund'e ofend'iĝ'is, kaj ŝi rapid'is al'don'i:" Se est'as al vi mal'agrabl'e, ni ne plu parol'u pri Dajna ."

" Ni ne plu !" ek'kri'is la Mus'o, kiu trem'is ĝis la last'a vost'har'o." Ĉu vi imag'as ke mi vol'us pri'parol'i tia'n tem'o'n ? Ĉiam ni'a famili'o mal'am'is la kat'o'j'n kaj nun mal'am'as, mal'am'ind'a'j mal'ĝentil'a'j best'o'j ! Est'ont'e vi jam neniam aŭd'ig'u antaŭ mi eĉ la nom'o'n kat'o !"

" Tio'n mi promes'as tre volont'e," dir'is Alicio, kaj dum'e klopod'is trov'i ali'a'n parol'tem'o'n." Ĉu vi... ĉu vi ŝat'as... la hund'o'j'n ?"

" Proksim'e de ni'a dom'o loĝ'as bel'a, ĉarm'a, hund'et'o, kiu'n mi tre ŝat'us ke vi vid'u. Ĝi est'as mal'grand'a, hel'okul'a rat'hund'o kun long'a bukl'a brun'har'ar'o. Ĝi kapabl'as re'al'port'i la aĵ'o'j'n for'ĵet'it'a'j'n; ĝi pet'as manĝ'aĵ'o'n sid'ant'e sur la vost'o, kaj hav'as ali'a'j'n ĉiu'spec'a'j'n kapabl'o'j'n; mi ne pov'as memor'i eĉ la du'on'o'n da ili. Ĝi aparten'as al iu farm'ist'o kiu dir'as ke pro ĝi'a'j kapabl'o'j ĝi valor'as mil spes'mil'o'j'n. Li cert'ig'as ke ĝi mort'ig'as ĉiu'j'n rat'o'j'n kaj... Ho, ve ! ve ! De'nov'e mi ofend'is ĝi'n." Ĉar jen ! la Mus'o naĝ'as for, for per ĉiu'j fort'o'j, kun tia rapid'ec'o ke li far'as ir'ant'e tra la akv'o grand'a'n plaŭd'bru'o'n.

Ŝi re'al'vok'is ĝi'n per si'a plej dolĉ'a ton'o." Vi kar'a Mus'o, re'ven'u ! mi pet'eg'as; nek kat'o'j'n nek hund'o'j'n ni pri'parol'os, se al vi ne plaĉ'os." Aŭd'int'e tio'n, la Mus'o turn'is si'n mal'rapid'e kaj re'naĝ'is al ŝi. Ĝi'a vizaĝ'o est'is tre pal'a ( pro koler'o, pens'is en si Alicio ), kaj per mal'laŭt'a trem'ant'a voĉ'o ĝi dir'is:" Ni naĝ'u al la bord'o, kaj post'e mi rakont'os al vi mi'a'n histori'o'n, por kompren'ig'i pro kio mi mal'am'as la kat'o'j'n kaj hund'o'j'n." Kaj cert'e est'us mal'prudent'e plu prokrast'i la el'naĝ'o'n, ĉar en la lag'et'o'n jam en'fal'is tiom da bird'o'j kaj best'o'j ke ili komenc'is prem'i si'n reciprok'e. Jen Anas'o naĝ'is kun Dodo, jen Loro kun Agl'et'o, jen mult'e da ali'a'j strang'aĵ'o'j, bird'best'o'j kaj best'bird'o'j. Unu'a naĝ'is Alicio; post ŝi sekv'is la tut'a bird'best'ar'o. Post kelk'a temp'o ĉiu'j ating'is la bord'o'n kaj star'is kun'e sur la ter'o, tre mal'sek'a'j.

La kun'ven'int'o'j sur la bord'o prezent'is tre strang'a'n aspekt'o'n. Jen bird'o'j kun plum'o'j mal'ord'ig'it'a'j, jen best'o'j kun fel'o al'glu'iĝ'int'a al la korp'o: ĉiu'j est'is akv'o'gut'ant'a'j, mal'komfort'a'j, mal'agrabl'a'j. Kompren'ebl'e la unu'a demand'o est'is: kia'manier'e re'sek'iĝ'i ? Ili inter'konsil'iĝ'is pri tio, kaj post kelk'e da minut'o'j ŝajn'is al Alicio tut'e ordinar'a afer'o trov'i si'n babil'ant'a kun ili kvazaŭ al person'o'j jam long'e kon'at'a'j. Ŝi hav'is long'a'n argument'ad'o'n kun la Loro, kiu en la fin'o far'iĝ'is mal'agrabl'a kaj vol'is dir'i neni'o'n krom " mi est'as la pli aĝ'a, kaj pro tio mi sci'as pli." Ĉar Alicio rifuz'is konsent'i al tio, ne sci'ant'e kiom da jar'o'j li hav'as, kaj ĉar la Loro absolut'e rifuz'is don'i tiu'n sci'ig'o'n, rest'is neni'o plu dir'ebl'a.

Fin'e la Mus'o, kiu ŝajn'e est'is aŭtoritat'ul'o, ek'kri'is:" Vi sid'iĝ'u ĉiu'j, kaj aŭskult'u mi'n . Mi tre baldaŭ ig'os vi'n sufiĉ'e sek'a'j !"

Alicio fiks'e kaj atent'e rigard'ad'is la Mus'o'n, ĉar ŝi hav'is fort'a'n antaŭ'sent'o'n, ke ŝi nepr'e sufer'os mal'varm'um'o'n, se ŝi ne baldaŭ re'sek'iĝ'os.

" Hm," komenc'is la Mus'o kun tre impon'a mien'o " ĉu ĉiu'j est'as pret'a'j ? Jen la plej bon'a sek'ig'aĵ'o kiu'n mi kon'as. Silent'u ĉiu'j, mi pet'as ! Vilhelm'o Venk'int'o, kies afer'o'n la pap'o sub'ten'is, baldaŭ sub'ig'is la angl'a'n popol'o'n, kiu pro mank'o de pro'batal'ant'o'j al'kutim'iĝ'is dum la last'a'j jar'o'j al uzurp'ad'o kaj venk'iĝ'o. Edvino kaj Morkaro, graf'o'j de Mercio kaj Nortumbrio —"

" Pardon'u," dir'is la Mus'o tre ĝentil'e ( kvankam li tre sulk'ig'is la brov'o'j'n )," ĉu vi parol'is ?"

" Mi kred'is ke jes," dir'is la Mus'o." Sed mi daŭr'ig'u. Edvino kaj Morkaro graf'o'j de Mercio kaj Nortumbrio far'iĝ'is li'a'j parti'an'o'j, kaj eĉ Stigando la patr'uj'am'a ĉef'episkop'o de Canterbury trov'is ĝi'n ² konsil'ind'a —"

" Trov'is ĝi'n ," la Mus'o respond'is iom mal'afabl'e." Ĉu vi ne kompren'as kio'n signif'as ĝi ?"

" Nu, mi tre bon'e kompren'as kio'n ĝi signif'as, kiam mi trov'as i'o'n. Plej oft'e ĝi est'as ran'o aŭ verm'o. Tamen la demand'o est'as: kio'n trov'is la ĉef'episkop'o ?"

" Tiu'n demand'o'n la Mus'o ne atent'is sed daŭr'ig'is rapid'e: trov'is ĝi'n konsil'ind'a ir'i kun Edgar Atheling por renkont'i Vilhelm'o'n kaj propon'i al li la kron'o'n. Sed la insult'a fier'o de li'a'j Norman'o'j — kiel vi sent'as vi'n nun, mi'a kar'a ?" ĝi dir'is abrupt'e, al'parol'ant'e alicion.

" Mal'sek'a, sam'e mal'sek'a kiel en la komenc'o," Alicio respond'is iom melankoli'e." Vi'a rakont'o ne sek'ig'as mi'n."

" Ko'n - sid - er - ad - int'e la ĵus anonc - it'a'n rezult - at - on," ek'dir'is solen'e la Dodo," mi propon'as ke ĉi tiu kun'sid'o tuj ferm'iĝ'u por ke oni el - ko'n - sid - er - ad'u kaj sen'prokrast'e ef - ekt - iv - ig - u pli energi'a'j'n ri - med - o'j'n."

" Kia'n lingv'o'n vi parol'as ?" demand'is la Agl'et'o." De tiu'j long'a'j vort'o'j mi ne sci'as la signif'o'n, kaj plu'e mi kred'as ke vi ne sci'as mem."

La Agl'et'o deklin'is la kap'o'n por kaŝ'i si'a'n mok'rid'o'n, sed kelk'a'j el la bird'o'j sibl'e'rid'is aŭd'ebl'e. La Dodo per voĉ'o ofend'it'a re'parol'is pli simpl'e:" Jen kio'n mi intenc'is dir'i: la plej bon'a rimed'o por sek'ig'i ni'n est'us la Kaŭko - vet'kur'o."

" Kio do est'as Kaŭko ?" dir'is Alicio. Tiu'n demand'o'n ŝi far'is, ne dezir'ant'e la inform'o'n, sed nur ĉar ŝi rimark'is ke la Dodo paŭz'as kaj ŝajn'e opini'as ke iu dev'as parol'i, kaj ĉar neni'u ali'a montr'is la inklin'o'n parol'i.

La Dodo respond'is ke:" La plej bon'a rimed'o por klar'ig'i ĝi'n est'as per la ag'o mem."( Kaj ĉar i'a'n vintr'a'n tag'o'n vi ebl'e vol'os mem eksperiment'i la lud'o'n, mi klar'ig'os kia'manier'e la Dodo aranĝ'is ĝi'n.)

Unu'e, ĝi mark'is per kreto rond'form'a'n kur'ej'o'n ( la preciz'a form'o ne grav'as ). Du'e, ĝi star'ig'is ĉiu'j'n part'o'pren'ont'o'j'n ĉe divers'a'j punkt'o'j de la kret'strek'o. Oni ne dir'is, laŭ angl'a kutim'o," unu, du, tri, FO R !" sed ĉiu dev'is komenc'i kaj ĉes'i la kur'ad'o'n laŭ si'a propr'a inklin'o, kaj pro tio ne est'is facil'e kompren'i kiam la afer'o fin'iĝ'is. Tamen post long'a kur'ad'o, ebl'e du'on'hor'a, ĉiu'j tut'e re'sek'iĝ'is, kaj la Dodo subit'e ek'kri'is:" La Kaŭko fin'iĝ'is."

Ĉiu'j amas'iĝ'is ĉirkaŭ la Dodo, spir'eg'ant'e kaj demand'ant'e:" Sed kiu venk'is ?"

Ĝi sid'is long'a'n temp'o'n kun unu fingr'o prem'at'a sur la frunt'o ( en tiu sam'a si'n'ten'ad'o kiu'n ordinar'e hav'as Ŝejkspir en ni'a'j bild'o'j ). En la fin'o la Dodo dir'is:—" Ĉiu'j venk'is, kaj ĉiu dev'as ricev'i premi'o'n."

Plen'a ĥor'o da voĉ'o'j demand'is sam'temp'e:" Sed kiu la premi'o'j'n dis'don'os ?"

" Ja ŝi kompren'ebl'e," dir'is la Dodo, kaj montr'is per unu fingr'o sur alicion. Sekv'e, la tut'a ar'o amas'iĝ'is ĉirkaŭ ŝi kaj kri'is konfuz'e " La premi'o'j'n, la premi'o'j'n." Kio'n far'i ? La kompat'ind'a Alicio hav'ant'a ali'a'n ide'o'n neniu'n, en'ŝov'is la man'o'n en si'a'n poŝ'o'n kaj feliĉ'e trov'is tie pak'aĵ'et'o'n da suker'aĵ'o'j ( kiu'j'n per bon'ŝanc'o la sal'a akv'o ne difekt'is ) kaj ili'n ŝi dis'donac'is kiel premi'o'j'n. Sufiĉ'is ĝust'e por donac'i al ĉiu'j po unu.

" Cert'e," tre serioz'e respond'is la Dodo, kaj turn'is si'n al Alicio dir'ant'e:

" Kio'n ali'a'n vi hav'as en la poŝ'o ?" Alicio respond'is mal'ĝoj'e ke " nur fingr'o'ing'o'n."" Ĝi'n trans'don'u al mi," dir'is la Dodo.

De'nov'e ĉiu'j amas'iĝ'is ĉirkaŭ ŝi, dum la Dodo solen'e prezent'is la fingr'o'ing'o'n dir'ant'e:" Ni pet'as ke vi bon'vol'u akcept'i ĉi tiu'n elegant'a'n fingr'o'ing'o'n." Ĉe la fin'o de tiu mal'long'a parol'o ĉiu'j aplaŭd'is.

Alicio pens'is intern'e ke la tut'a afer'o est'as absurd'a, sed ĉiu'j ten'ad'is si'n tiel serioz'e ke ŝi ne kuraĝ'is rid'i. Ankaŭ ĉar ŝi ne pov'is el'pens'i i'o'n dir'ind'a'n, ŝi nur simpl'e klin'is respekt'e la kap'o'n akcept'ant'e la ing'o'n, kaj ten'ad'is si'n kiel ebl'e plej serioz'e.

Kaj nun sekv'is la manĝ'ad'o de la suker'aĵ'o'j. Tio kaŭz'is ne mal'mult'e da bru'o kaj konfuz'o. Grand'a'j bird'o'j plend'is ke ili ne pov'as gust'um'i si'a'j'n; mal'grand'a'j ali'flank'e sufok'iĝ'is, kaj est'is neces'e kurac'i ili'n per la dors'frap'ad'a kurac'o. Tamen ĉio fin'e el'far'iĝ'is. Ili sid'ig'is si'n de'nov'e en la rond'o kaj pet'is al la Mus'o ke ĝi rakont'u al ili i'o'n plu.

" Vi ja promes'is rakont'i al mi vi'a'n histori'o'n," dir'is Alicio," kaj la kaŭz'o'n pro kiu vi mal'am'as la... la... la... Ko kaj Ho." Tiu'j'n komenc'a'j'n liter'o'j'n ŝi al'don'is per tre mal'laŭt'a flustr'o, ek'tim'ant'e ke ĝi re'e ofend'iĝ'os.

" Mi vid'as ke ĝi est'as long'a," dir'is Alicio rigard'ant'e kun mir'o ĝi'a'n vost'o'n," sed kial vi ĝi'n nom'as mal'ĝoj'a ?" Kaj dum la daŭr'o de la rakont'o ŝi tiel konfuz'is si'n pri tiu enigm'o ke ŝi'a koncept'o pri ĝi en'hav'is kun'e la ide'o'j'n de ambaŭ tejlaĵoj. Jen la vost'rakont'o aŭ rakont'vost'o:

Fur'i dir'is al

Mus , kiu'n

traf'is

li ĵus,

Ni hav'u

proces'o'n,

proces'os mi

vi'n ! Ne ek'pen'u

rifuz'i; tio,

nur por amuz'i

mi'n, est'as

neces'a; defend'u

do vi'n !

Ne util'us,

sinjor ;

dir'is mus kun

fervor —

Sen juĝ'ist'o'j

proces'i

temp'perd'o

ja est'as.

Mi vi'n

juĝ'os

tut'sol'e

— dir'is li

ruz'parol'e.

Li mus'o'n

kondamn'is;

nun

sol'a

rest'as.

" Vi ne atent'as," dir'is la Mus'o al Alicio kun sever'a mien'o." Pri kio vi pens'as ?"

" Pardon'u," respond'is ŝi tre humil'e," vi jam al'ven'is ĉe la kvin'a vost'kurb'o, ĉu ne ?"

" Min'e , min'e ," ripet'is Alicio " do vi cert'e est'as franc'a Mus'o; sed kial vi, kat'mal'am'ant'o, nun al'vok'as kat'o'n ?"

La koler'em'a Mus'o tuj lev'is si'n kaj ek'for'ir'is, ĵet'ant'e post si la riproĉ'o'n:

" Mi ne intenc'is ofend'i, ver'e ne !" ek'kri'is Alicio per pet'eg'a voĉ'o " kaj vi ja est'as tre ofend'em'a." Anstataŭ respond'i, la Mus'o nur graŭl'is koler'e.

" Re'ven'u, mi pet'eg'as, kaj fin'u la rakont'o'n," Alicio laŭt'e kri'is al la for'ir'ant'a Mus'o. Post'e ĉiu'j kri'is ĥor'e:" Jes, re'ven'u, re'ven'u." Tamen la Mus'o nur sku'is mal'pacienc'e la kap'o'n, pli'rapid'ig'is la paŝ'o'j'n, kaj mal'aper'is.

La Loro mal'kontent'e dir'is:" Est'as domaĝ'o ke ĝi ne vol'is re'ven'i," unu mal'jun'a krab'in'o profit'is la okaz'o'n por dir'i al la fil'in'o:" Ha, mi'a kar'a, tio est'u por vi solen'a avert'o por ke neniam vi perd'u la bon'humor'o'n," kaj la mal'respekt'a krab'id'o akr'e respond'is:" Vi ferm'u la buŝ'o'n, pa'nj'o; vi ja difekt'us la pacienc'o'n eĉ al ostr'o."

" Ho, kiel mi vol'us ke ni'a Dajna est'u tie ĉi," Alicio dir'is tio'n al neni'u apart'e sed kvazaŭ ŝi vol'is mem aŭd'i si'a'j'n pens'o'j'n," ŝi ja kapabl'us tuj re'port'i ĝi'n."

" Kiu do est'as Dajna , se est'as permes'it'e tio'n demand'i," dir'is ĝentil'e la Loro. Alicio respond'is avid'e, ĉar ĉiam ŝi est'is pret'a parol'i pri si'a kar'a katinjo." Dajna est'as mi'a kat'o. Ŝi est'as la plej bon'a mus'kapt'ist'o kiu'n vi pov'us eĉ imag'i; kaj se vi vid'us ŝi'n bird kapt'ant'a,..."

Tiu'j vort'o'j kaŭz'is inter la ĉe'est'ant'o'j ver'e rimark'ind'a'j'n sent'o'j'n. Kelk'a'j el la bird'o'j tuj for'port'is si'n. Unu mal'jun'a pig'o tre zorg'e en'fald'is si'n per la vest'o'j kaj anonc'is ke, ĉar la nokt'a'j vapor'o'j mal'bon'e efik'as sur la gorĝ'o, ŝi dev'as hejm'e'n'iĝ'i. La kanario kri'is per trem'pep'ant'a voĉ'o al si'a'j id'o'j:" For'ven'u, kar'ul'et'o'j, la hor'o jam pas'is, je kiu vi dev'is kuŝ'iĝ'i."

Pro divers'a'j tia'j pretekst'o'j ĉiu'j for'ir'is unu post ali'a, ĝis Alicio rest'is tut'e sol'a." Se nur mi ne est'us nom'int'a Dajna n !" ŝi dir'is melankoli'e." Supr'e en la hejm'o ĉiu'j ŝat'as ŝi'n, ĉi tie fund'e, neni'u. Tamen, laŭ mi, ŝi est'as la plej bon'a kat'o en la tut'a mond'o. Ho, Dajna , vi kar'a Dajna , ĉu jam neniam mi re'vid'os vi'n ?" Kaj nun sent'ant'e si'n tre sol'a kaj tre mal'ĝoj'a, ŝi de'nov'e ek'plor'is.

Post iom da temp'o, ek'aŭd'ant'e kelk'a'j'n pied'paŝ'et'aĵ'o'j'n, ŝi avid'e direkt'is la rigard'o'j'n al ili, en la esper'o ke ebl'e la Mus'o re'gajn'is la bon'humor'o'n kaj nun re'ven'as por fin'i si'a'n rakont'o'n.

Al'ven'is ne la Mus'o, sed la Blank'a Kunikl'o, Ĝi trot'is mal'rapid'e, kaj ĉirkaŭ'rigard'ad'is, kvazaŭ ĝi serĉ'as i'o'n. Ŝi aŭd'is ĝi'n murmur'i al si:" Ho, la Duk'in'o, ho, mi'a'j kar'a'j pied'o'j, ho mi'a'j fel'o kaj vang'har'o'j ! Ŝi ekzekut'ig'os mi'n. Tio est'as sam'e cert'a kiel la fakt'o ke mi ne am'as la ĉas'putor'o'j'n ! Kie en la tut'a mond'o mi las'is ili'n fal'i ?"

Alicio tuj diven'is ke ĝi serĉ'as la vent'um'il'o'n kaj la par'o'n da blank'a'j gant'o'j kapr'id'fel'a'j, kaj ŝi bon'kor'e komenc'is ĉirkaŭ'serĉ'i ili'n. Sed ne prosper'is al ŝi trov'i ili'n, ĉar de kiam ŝi naĝ'ad'is en la lag'et'o, ĉio absolut'e ŝanĝ'iĝ'is; mal'aper'is la vitr'a tabl'o, la pord'et'o, kaj eĉ la grand'a hal'o mem. Baldaŭ dum Alicio ĉirkaŭ'serĉ'as, la Kunikl'o rimark'is ŝi'n, kaj per koler'a voĉ'o ek'kri'is al ŝi:" Nu, Marian'o, kio'n do vi far'as ĉi tie ekster'e ? Vi tuj kur'u en la dom'o'n kaj al'port'u par'o'n da gant'o'j kaj vent'um'il'o'n. Rapid'u, for !"

Alicio tuj ek'kur'is en la direkt'o al kiu ĝi montr'is. Pro tim'o de ĝi'a koler'o ŝi eĉ ne prov'is klar'ig'i ke ŝi ne est'as Marian'o.

" Li ja kred'as ke mi est'as li'a ĉambr'ist'in'o," ŝi al si dir'is, kur'ant'e." Kia surpriz'eg'o est'os por li el'trov'i kiu mi est'as ! Sed bon'e est'os al'port'i al li la vent'um'il'o'n kaj gant'o'j'n, t. e. se prosper'os al mi trov'i ili'n."

Dir'ant'e tio'n, ŝi trov'is si'n star'ant'a antaŭ ĉarm'a mal'grand'a dom'et'o kun sur la pord'o net'a nom - tabul'o kaj gravur'it'a sur ĝi la nom'o Sro. B. Kunikl'o. Ŝi en'ir'is, ne frap'int'e la pord'o'n, kaj rapid'is supr'e'n per ŝtup'ar'o tim'ant'e ke ŝi renkont'iĝ'os kun la efektiv'a Marian'o, kaj est'os for'ig'it'a el la dom'o antaŭ ol ŝi pov'os trov'i la vent'um'il'o'n kaj gant'o'j'n.

" Kiel strang'e est'as," dir'is Alicio al si," est'i ĉirkaŭ'send'at'a de Kunikl'o ! Ebl'e ankaŭ Dajna ig'os mi'n port'i por ŝi depeŝ'o'j'n. Jen kio pov'us okaz'i. Fraŭl'in'o Alicio, ven'u, pret'ig'u vi'n por la promen'o. Post unu moment'o, varnjo; tamen ĝis Dajna re'ven'os, mi dev'as gard'i la mus'tru'o'n, por ke la mus'o ne el'ir'u. Sed mi kred'as ke, se Dajna komenc'us tia'manier'e estr'i la dom'an'o'j'n, oni ne permes'us al ŝi rest'i en la dom'o."

Dum ŝi parol'is, ŝi trov'is si'n en net'a ĉambr'et'o kiu hav'is tabl'o'n apud la fenestr'o, kaj jen sur la tabl'o ( kio'n ŝi esper'is trov'i ) vent'um'il'o kaj kelk'a'j par'o'j da blank'a'j gant'et'o'j. Pren'int'e la vent'um'il'o'n kaj unu par'o'n da gant'o'j, ŝi est'is tuj for'las'ont'a la ĉambr'o'n kiam okaz'e ŝi rimark'is, star'ant'a'n apud la spegul'o, botel'et'o'n. Tiu botel'et'o ne hav'is sur'skrib'o'n kun la invit'o TRINKUMI N, tamen ŝi mal'ŝtop'is kaj al'met'is ĝi'n al la lip'o'j. " Kiam ajn mi aŭ manĝ'as aŭ trink'as ĉi tie fund'e, nepr'e okaz'as io strang'a, do mi vol'as prov'i kia'n efik'o'n hav'os ĉi tiu botel'et'o. Mi tre esper'as ke ĝi de'nov'e grand'ig'os mi'n, ĉar mi ver'e enu'as est'i tia mal'grand'aĵ'et'o kia nun mi est'as."

Kaj tia'n efik'o'n ĝi fakt'e hav'is, efik'o'n preskaŭ tuj'a'n; ĉar antaŭ ol ŝi el'trink'is du'on'o'n de la en'hav'o, ŝi sent'is la kap'o'n prem'at'a kontraŭ la plafon'o, kaj dev'is klin'i la dors'o'n por ke ŝi ne romp'u al si la kol'o'n. Si tuj de'met'is la botel'et'o'n dir'ant'e:" Sufiĉ'as ! mi esper'as ke mi ne kresk'os plu. Jam mi ne pov'as el'ir'i tra la pord'o. Ho, mi tre vol'as ke mi ne tiom trink'is."

Ho, ve ! Jam tro mal'fru'e est'is por vol'i tio'n. La kresk'o tut'e ne ĉes'is, sed daŭr'ad'is ĝis ŝi dev'is star'i sur la genu'o'j, kaj plu daŭr'ad'is ĝis eĉ por tio mank'is spac'o. Ŝi klopod'is kuŝ'i sur la plank'o hav'ant'e unu kubut'o'n kontraŭ la pord'o kaj la ali'a'n klin'it'a'n ĉirkaŭ la kap'o. Sed ankoraŭ plu ŝi kresk'is, kaj — jen, ŝi'a last'a rimed'o — ŝi ŝov'is unu brak'o'n el la fenestr'o kaj unu pied'o'n en la kamen'tub'o'n, dir'ant'e:

" Nu, kio ajn okaz'os, jam neni'o'n plu mi pov'as far'i. Kio al mi okaz'os ? Kio ?" Tre feliĉ'e por Alicio la sorĉ'botel'et'o jam plen'e efik'is; ŝi ne plu kresk'is, tamen ŝi'a nun'a ampleks'o est'is por ŝi tre mal'komfort'a, kaj ĉar ŝajn'e ekzist'is neni'a ebl'o iam el'ir'i tiu'n ĉambr'o'n, ni ne mir'u ke ŝi nun far'iĝ'is tre mal'gaj'a.

" Est'is mult'e pli agrabl'e en la hejm'o," pens'is la kompat'ind'ul'o," ĉar tie ne okaz'is ke oni ĉiam altern'e kresk'is kaj mal'kresk'is, kaj ĉirkaŭ - ordon'iĝ'is de mus'o'j kaj kunikl'o'j. Preskaŭ mi vol'as ke mi ne est'us en'ir'int'a tiu'n tunel'et'o'n; tamen, malgraŭ ĉio, la ĉi'tie'a viv'o est'as cert'e kurioz'a kaj interes'a. Ho, mi tre mir'as kio okaz'is al mi. En la pas'int'o, kiam mi leg'is la fe'fabel'o'j'n, mi ĉiam supoz'is ke en la real'a mond'o tut'e ne okaz'as tia'j afer'o'j; sed jen mi mem trov'as mi'n en la mez'o de ia ver'a fe'fabel'o ! Oni dev'os, oni cert'eg'e dev'os, verk'i libr'o'n pri mi. Mi mem verk'os ĝi'n, tuj kiam mi est'os plen'kresk'int'a. Sed mi ja est'as plen'e kresk'int'a jam nun "— dir'is ŝi per mal'gaj'a voĉ'o " almenaŭ tie ĉi ne est'as spac'o por kresk'i plu. Ĉu sekv'as do ( pens'is ŝi ) ke mi neniam far'iĝ'os pli aĝ'a ol nun ? Tio ja est'us unu'flank'e tre agrabl'a: neniam far'iĝ'i mal'jun'ul'in'o ! Sed ali'flank'e, dev'i ĉiam lern'i la lecion'o'j'n, ho, mi ne ŝat'us tio'n !"

" Vi stult'a Alicio," ŝi respond'is al si, " Kiel vi pov'us lern'i lecion'o'j'n tie ĉi ? Apenaŭ est'as spac'o por vi , kie do lok'iĝ'us lern'o'libr'o'j ?" Kaj tia'manier'e ŝi daŭr'ig'is la konversaci'o'n, diskut'ant'e kaj argument'ant'e kontraŭ si.

Post kelk'a'j moment'o'j ŝi ĉes'is parol'i kaj aŭskult'is, ĉar ŝi aŭd'is ekster la ĉambr'o ies voĉ'o'n dir'ant'a:" Marian'o, Marian'o ! se vi ne tuj al'port'os al mi la gant'o'j'n —" Sekv'is la son'o'j de pied'trot'et'ad'o supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o. Alicio kompren'is ke la Kunikl'o ven'as por serĉ'i Marian'o'n. Pro tim'o al li, ŝi tiel fort'e trem'is ke la tut'a dom'et'o sku'iĝ'is. Ŝi ja forges'is ke nun ŝi est'as preskaŭ mil'obl'e pli grand'a ol la Kunikl'o, kaj tut'e ne bezon'as tim'i ĝi'n.

Laŭ la aŭd'at'a'j son'o'j la Kunikl'o al'ven'is ĝis la pord'o, kaj klopod'ad'as mal'ferm'i ĝi'n. Sed, ĉar la pord'o est'is mal'ferm'ebl'a nur intern'e'n, kaj ĉar Alicio fort'e prem'as ĝi'n per la kubut'o, tiu klopod'ad'o mal'sukces'is. Ŝi aŭd'is ĝi'n dir'i al si:" Do, mi ĉirkaŭ'ir'os kaj en'iĝ'os tra la fenestr'o."

" Vi ne far'os tio'n " pens'is Alicio. Atend'int'e ĝis ŝi aŭd'as la Kunikl'o'n apud'e sub la fenestr'o, ŝi subit'e el'etend'is la man'o'n kaj far'is prov'kapt'o'n en la aer'o. En la man'o'n ŝi ricev'is neni'o'n, sed aŭd'is subit'a'n tim'ek'kri'o'n, la fal'o'n de ia korp'o, kaj sam'temp'e la son'o'n de frakas'at'a vitr'o. El tio ŝi konklud'is ke ĝi fal'is en kukum'ej'o'n, aŭ en i'o'n tiu'spec'a'n.

Post unu moment'o'n ŝi aŭd'is tre koler'a'n voĉ'o'n ( cert'e la voĉ'o'n de l' Kunikl'o ) dir'ant'a:" Pat, Pat, kie vi est'as, kanajl'o ?" kaj respond'e ( de mal'proksim'e ) jen ali'a voĉ'o de ŝi ne'kon'at'a:" Se plaĉ'as, Moŝt'o, jen mi tie ĉi. Mi fos'as pom'o'j'n."

" Fos'as pom'o'j'n ? Ĉi tie'n, sen'cerb'ul'o, kaj el'ig'u mi'n el ĉi tio ."( De'nov'e aŭd'iĝ'as son'o'j de frakas'at'a vitr'o.)

" Brak'o, Ekscelenc'o." ( Laŭ la akcent'o per kiu li parol'is li cert'e est'is irland'an'o.)

" Ĉu brak'o vi dir'is, stult'ul'o ? Kiu en la tut'a mond'o iam vid'is brak'o'n tiel grand'a'n ? Ĝi ja ŝtop'as la tut'a'n fenestr'o'n."

" Nu, ĝi ne dev'as est'i tie, kio ajn ĝi est'as. Vi ir'u tuj kaj for'pren'u ĝi'n."

Post tio sekv'is long'a silent'o; nur mal'oft'e Alicio aŭd'is flustr'aĵ'o'j'n: ekz'e.,

" Mi ne ŝat'as ĝi'n, Moŝt'o, tut ne, tut ne !" kaj " Vi obe'u, mal'kuraĝ'ul'o."

En la fin'o ŝi la du'a'n foj'o'n el'etend'is la man'o'n kaj far'is prov'kapt'o'n en la aer'o. Ĉi tiu'n foj'o'n ŝi aŭd'is du tim'kri'o'j'n, kaj ankaŭ du'obl'iĝ'is la son'o'j de frakas'at'a vitr'o." Tiu kukum'ej'o nepr'e hav'as mult'e da kadr'o'j," pens'is Alicio." Kio'n oni projekt'os nun ? Pri la projekt'o el'tir'i mi'n el la fenestr'o, se nur ili pov'us, mi est'us tut'e kontent'a, ĉar mi ja ne vol'as rest'i tie ĉi etern'e."

Pas'is kelk'a temp'o en plen'a silent'o. Post'e romp'is la silent'o'n rul'bru'o de mal'grand'a'j vagon'rad'o'j, kaj voĉ'o'j ne mal'mult'a'j ek'parol'is ĉiu'j kun'e. Ŝi el'aŭd'is nur la sekv'ant'a'j'n:

" Do, Bil dev'as de'ramp'i la kamen'tub'o'n," pens'is Alicio." Ĉiu'j'n mal'agrabl'aĵ'o'j'n oni trud'as al Bil. Mi ne vol'us est'i en la situaci'o de Sro. Bil. La fajr'uj'o est'as tre mal'larĝ'a, sed malgraŭ ĉio mi nepr'e sukces'os traf'i li'n per la pied'o." Ŝi el'tir'is la pied'o'n kiel ebl'e plej'e el la tub'o kaj atend'is ĝis ŝi aŭd'is tut'apud'e en la tub'o ĉirkaŭ'grat'ad'o'n kaj ramp'ad'o'n de iu best'et'o ( kia'spec'a ĝi est'is, ŝi el la son'o'j ne pov'is diven'i ). Tiam dir'ant'e al si Tio nepr'e est'as Bil ŝi prov'frap'is per la pied'o en la tub'o'n, kaj atend'e aŭskult'is.

Post'e la voĉ'o de l' Kunikl'o dir'ant'a tut'sol'e:" Kapt'u li'n, vi ĉe la bar'il'o. " Sekv'is unu'moment'a silent'o kaj fin'e ali'a konfuz'a voĉ'ar'o:

Aŭd'iĝ'is respond'e tre mal'fort'a sibl'a voĉ'o (" jen la voĉ'o de Bil," pens'is Alicio ).

" Ni dev'as ek'brul'ig'i la dom'o'n," dir'is la voĉ'o de l' Kunikl'o. Alicio tuj ek'kri'is kiel ebl'e plej laŭt'e " se vi tio'n atenc'os, mi instig'os kontraŭ vi Dajna n ."

Sekv'is tuj'a kaj plen'a silent'o." Kio'n nun ili far'os ?" pens'is Alicio. Laŭ ŝi la plej prudent'a rimed'o est'us for'pren'i la tegment'o'n.

Post unu, du moment'o'j de'nov'e komenc'is ĉirkaŭ'mov'iĝ'o, kaj la Kunikl'o aŭd'ig'is si'n dir'ant'e:" Sufiĉ'os por komenc'o unu plen'a puŝ'ĉar'o."

" Plen'a puŝ'ĉar'o da kio ?" pens'is Alicio. Tiu dub'o ne daŭr'is long'e, ĉar en tiu sam'a moment'o, en'ŝut'iĝ'is tra la fenestr'o, kun kvazaŭ - hajl'a bru'o, amas'o da ŝton'et'o'j, kaj kelk'a'j el ili eĉ frap'is al ŝi la vizaĝ'o'n. Ŝi dir'is al si:" Tio'n mi tuj ĉes'ig'os," kaj al'don'is laŭt'e:" Se vi re'e far'os tio'n, mi Dajna n ...."

Alicio surpriz'e rimark'is ke la ŝton'et'o'j kuŝ'ant'a'j sur la plank'o ĉiu'j ŝanĝ'iĝ'as en kuk'et'o'j'n, kaj ven'is en si'a'n kap'o'n la feliĉ'a ide'o " Se mi manĝ'os unu el tiu'j kuk'et'o'j, nepr'e okaz'os al mi iu'spec'a korp'ŝanĝ'o, kaj ĉar nun tia ŝanĝ'o neniel pov'as kresk'ig'i mi'n, sekv'as ke la efik'o est'os mal'kresk'ig'a."

Ŝi do en'glut'is unu, kaj kun grand'a ĝoj'o konstat'is ke ŝi tuj komenc'as mal'kresk'i. Tuj kiam ŝi est'is sufiĉ'e mal'alt'a por tra'ir'i la pord'o'n, ŝi for'kur'is el la dom'o, kaj trov'is ke grand'a ar'o da mal'grand'a'j bird'o'j kaj best'o'j star'as ekster'e atend'ant'e ŝi'n. La kompat'ind'a lacert'o Bil sid'is en la mez'o sub'ten'at'e de du kobaj'o'j kiu'j don'as al li trink'aĵ'o'n el botel'et'o. Ĉiu'j si'n ĵet'is al Alicio, sed ŝi for'kur'is kiel ebl'e plej rapid'e kaj baldaŭ trov'is si'n star'ant'a sekur'e en dens'a arb'ar'o.

" Kaj nun," dir'is al si Alicio ĉirkaŭ'vag'ant'a en la arb'ar'o," la unu'a cel'o kompren'ebl'e est'as re'kresk'i ĝis la ordinar'a grand'ec'o, kaj la du'a est'as trov'i la voj'o'n en tiu'n bel'a'n ĝarden'o'n."

Sen'dub'e tre bon'a plan'o ! sed, bedaŭr'ind'e, ŝi ne hav'is eĉ la plej mal'grand'a'n ide'o'n kia'manier'e ŝi dev'os plen'um'i ĝi'n. Dum ŝi serĉ'e esplor'is inter la arb'o'j, akr'a hund'boj'o al'tir'is ŝi'a'n atent'o'n.

Jen grand'eg'a hund'id'o de alt'e rigard'is sur ŝi'n el grand'a'j rond'a'j okul'o'j, kaj mal'vigl'e etend'is unu pied'o'n por tuŝ'i ŝi'n." Ho, vi dorlot'aĵ'et'o," dir'is ŝi en si'a plej dorlot'a voĉ'o, kaj pen'is fajf'i al ĝi. Sed intern'e ŝi tre tim'is pens'ant'e ke ĝi ebl'e est'as mal'sat'a, kaj en tiu okaz'o pov'as for'manĝ'i ŝi'n, malgraŭ la dorlot'o.

Apenaŭ konsci'ant'e kio'n ŝi far'as, ŝi lev'is mal'grand'a'n branĉ'et'o'n kaj ten'is ĝi'n antaŭ la hund'id'o, kiu tuj salt'is en la aer'o'n kun laŭt'a ĝoj'boj'o, kaj ĵet'int'e si'n sur la branĉ'et'o ŝajn'ig'is mort'sku'i ĝi'n.

Por evit'i est'i pied'prem'at'a, Alicio gard'is si'n mal'antaŭ grand'a kard'o. Tuj kiam ŝi re'aper'is sur la ali'a flank'o, branĉ'et'o en man'o, la hund'id'o de'nov'e atak'is, kaj pro ĝi'a ard'a dezir'o ĝi'n kapt'i, tut'e renvers'iĝ'is. Alicio, pens'ant'e en si ke tio est'as kvazaŭ oni lud'us kun tir'ĉeval'o, kaj en ĉiu moment'o atend'ant'e ke ŝi est'os pied'prem'at'a, re'e ĉirkaŭ'kur'is la kard'o'n. La hund'id'o, si'a'part'e, komenc'is far'i rapid'e tut'a'n seri'o'n da si'n'ĵet'o'j; ĉiu'foj'e ĝi nur mal'mult'e antaŭ'e'n kur'is, sed mult'e kur'is mal'antaŭ'e'n. Sen'ĉes'e ĝi raŭk'e boj'ad'is, ĝis fin'e ĝi sid'iĝ'is mal'proksim'e, kaj spir'eg'ad'is, kun lang'o el'pend'iĝ'ant'a kaj la grand'a'j okul'o'j du'on'ferm'it'a'j.

Tiu moment'o ŝajn'is al Alicio oportun'a por for'kur'o. Ŝi tuj ek'kur'is, kaj ne ĉes'is kur'ad'i ĝis ŝi sent'is si'n lac'a kaj spir'eg'ant'a, kaj ( pro la long'a inter'spac'o ) la boj'ad'o far'iĝ'is apenaŭ aŭd'ebl'a.

" Tamen ĝi est'is tre bel'a hund'et'o," dir'is Alicio apog'ant'e si'n kontraŭ ranunkol'et'o por ripoz'i; kaj vent'um'ant'e si'n per unu el ĝi'a'j foli'o'j ŝi daŭr'ig'is:" Mi tre vol'us instru'i al ĝi lert'far'aĵ'o'j'n, se nur mi est'us... taŭg'e'grand'a. Ho, preskaŭ mi forges'is ke mi dev'as re'kresk'i ! Mi konsider'u kio'n far'i; mi kred'as ke nepr'e est'os neces'e ke mi trink'u aŭ manĝ'u i'o'n . Sed jen la ĉef'a demand'o: kio'n trink'i aŭ manĝ'i."

Alicio ĉirkaŭ'rigard'is sur ĉiu'j'n flor'o'j'n kaj herb'trunk'et'o'j'n, sed neni'o'n ŝi vid'is kiu hav'is la aspekt'o'n est'i la taŭg'a manĝ'aĵ'o. Sed jen, apud ŝi, star'is grand'a fung'o, egal'e alt'a kun ŝi mem. Esplor'int'e ĝi'n, sub'e kaj ĉirkaŭ'e, ŝi decid'iĝ'is esplor'i ankaŭ la supr'o'n. Lev'int'e si'n sur la pied'pint'o'j'n, ŝi hav'is la okul'o'j'n ĝust'e super la rand'o. Sid'ant'a'n sur la supr'o, kun la brak'o'j fald'it'a'j, ŝi ek'vid'is grand'a'n blu'haŭt'a'n raŭp'o'n kiu seren'e fum'as long'a'n turk'a'n pip'o'n.

Tre long'a'n temp'o'n Alicio kaj la Raŭp'o silent'e rigard'is unu la ali'a'n; fin'e la Raŭp'o el'pren'is la pip'o'n el la buŝ'o kaj al'parol'is ŝi'n per mal'vigl'a dorm'em'a voĉ'o:

" Apenaŭ mi sci'as, Sinjor'o, en la nun'a moment'o. Mi bon'e sci'as kiu mi est is , kiam mi lev'iĝ'is hodiaŭ maten'e, sed mi kred'as ke mi ŝanĝ'iĝ'is mult'foj'e dum la tag'o."

" Kio'n vi vol'as kred'ig'i per tio ?" dir'is tre sever'e la Raŭp'o." Klar'ig'u vi'n."

" Bedaŭr'ind'e, Sinjor'o, mi ne pov'as klar'ig'i mi'n " dir'is Alicio," ĉar mi ja ne est'as mi mem."

" Tamen mi ne pov'as ig'i ĝi'n pli klar'a," Alicio tre ĝentil'e respond'is," ĉar mi mem ne kompren'as. Kaj, ke la korp'alt'ec'o oft'e mal'sam'iĝ'as dum la daŭr'o de unu tag'o est'as tre konfuz'ig'e."

" Nu, ebl'e vi ne ankoraŭ spert'is ĝi'n," dir'is Alicio," sed kiam vi dev'as ŝanĝ'iĝ'i en krizalid'o'n — tio ja nepr'e okaz'os i'a'n tag'o'n — kaj post'e en papili'o'n, vi sent'os vi'n iom konfuz'at'a, ĉu ne ?"

" Nu, kred'ebl'e vi'a'j sent'o'j ne simil'as la mi'a'j'n," dir'is Alicio," tamen tio est'us cert'e tre konfuz'ig'a por mi !"

Tio ja re'konduk'is ili'n al la komenc'iĝ'o. Alicio, sent'ant'e si'n ĝen'at'a per la tre mal'long'a'j dir'o'j de la Raŭp'o, ten'ad'is si'n iom fier'e, kaj dir'is tre serioz'e," Laŭ mi'a opini'o, vi dev'as unu'e dir'i al mi, kiu vi est'as."

Jen ali'a konfuz'ig'a demand'o ! Ĉar ŝi ne pov'is el'pens'i i'a'n kial'o'n, kaj ĉar la Raŭp'o ŝajn'is est'i mal'agrabl'ul'o, Alicio ek'for'ir'is.

La Raŭp'o laŭt'e kri'is post ŝi." Re'ven'u ! mi hav'as por vi grav'a'n konsil'o'n."

" Ĉu neni'o'n plu ?" dir'is Alicio, sub'prem'ant'e kiel ebl'e plej bon'e si'a'n koler'o'n.

Ĉar ŝi hav'is neni'o'n ali'a'n por far'i kaj ĉar la Raŭp'o ebl'e dir'os i'o'n atent'ind'a'n, ŝi decid'is rest'i. Dum kelk'a'j minut'o'j ĝi silent'e fum'ad'is, sed en la fin'o mal'fald'is la brak'o'j'n, el'pren'is la pip'o'n el la buŝ'o, kaj dir'is:—

" Mi tim'as ke jes, Sinjor'o," dir'is Alicio." Mi hodiaŭ ne pov'as memor'i la afer'o'j'n kiel kutim'e, kaj mi ne rest'as sam'alt'a dum eĉ dek minut'o'j."

" Nu, ekzempl'e, mi pen'is dir'i Rigard'u ! Jen abel klopod'a sed ĉio el'ven'is mal'sam'e," Alicio respond'is per tre melankoli'a voĉ'o.

" Mi tim'as ke ne tut'e " dir'is Alicio hont'ant'e; " kelk'a'j el la vort'o'j ŝanĝ'iĝ'is."

" Mal'prav'e, de komenc'o ĝis fin'o," dir'is decid'e la Raŭp'o. Sekv'is kelk'minut'a silent'o.

" Ho, pri grand'ec'o, mi ne est'as tre postul'em'a," rapid'e Alicio respond'is," sed vi sci'as ke oni ne ŝat'as tiel oft'e ŝanĝ'iĝ'i."

Alicio neni'o'n respond'is. Neniam en la viv'o oni tiom kontraŭ'dir'is al ŝi, kaj ŝi konsci'is ke rapid'e ŝi perd'as la pacienc'o'n." Do vi est'as jam nun kontent'a ?" dir'is la Raŭp'o.

" Ne, sinjor'o," dir'is Alicio;" mi ŝat'us est'i iom'et'e pli grand'a, se al vi ne mal'plaĉ'as, ĉar ok centi'metr'o'j est'as ja alt'ec'o tut'e bizar'a."

" Tre bon'a alt'ec'o," inter'romp'is koler'e la Raŭp'o, kaj ĉe la dir'o star'ig'is si'n vertikal'e.( Ĝi hav'is preciz'e ok centi'metr'o'j'n !)

Kaj ŝi pens'is en si:" Se nur la best'o'j kaj bird'o'j ne est'us tiel ofend'iĝ'em'a'j !"

" Vi al'kutim'iĝ'os post kelk'a temp'o," dir'is la Raŭp'o, kaj en'buŝ'ig'int'e la pip'o'n, ĝi de'nov'e ek'fum'is.

Ĉi tiu'n foj'o'n Alicio pacienc'e atend'is ĝis ĝi re'parol'os mem'vol'e. Post unu, du minut'o'j la Raŭp'o de'met'is la pip'o'n kaj sku'is si'n. Tiam, de'ramp'int'e de la fung'o, ĝi ramp'is for en la herb'o'n, kaj, ramp'ant'e, ĵet'is post si la rimark'o'n:

Ĉi tio'n kaj neni'o'n plu !" Unu flank'o de kio ? Ali'a flank'o de kio ?" pens'is en si Alicio.

La Raŭp'o tuj respond'is al ŝi'a pens'o , dir'ant'e " De la fung'o," kaj post unu moment'o mal'aper'is.

Alicio rest'is sen'mov'a kaj zorg'e rigard'is la fung'o'n, pen'ant'e el'trov'i kie est'as ĝi'a'j du " flank'o'j," kaj ĉar ĝi est'is plen'rond'a, ŝi trov'is tiu'n problem'o'n tre mal'facil'a. Fin'e, ŝi streĉ'is la brak'o'j'n ĉirkaŭ la fung'o'n, kaj per ĉiu man'o for'romp'is unu pec'et'o'n.

" Kaj nun kiu est'as unu kaj kiu ali'a ?" dir'is ŝi mord'et'ant'e la dekstr'a'n pec'et'o'n por prov'i la efik'o'n.

En sam'a moment'o ŝi sent'is fort'a'n frap'o'n sub la menton'o.( Ĝi frap'is la pied'o'j'n !)

Tiu subit'a ŝanĝ'o tre tim'ig'is ŝi'n. Sed kred'ant'e ke ŝi nepr'e ne dev'as perd'i temp'o'n, ŝi tuj klopod'is por manĝ'i iom de la mal'dekstr'a pec'et'o. La menton'o kaj la pied'o'j tiel fort'e kun'prem'iĝ'is, ke apenaŭ ŝi pov'is mal'ferm'i la buŝ'o'n, sed fin'e prosper'is al ŝi en'ig'i kelk'a'j'n er'o'j'n de la mal'dekstr'a pec'et'o.

" Bon'e ! Jam mi'a kap'o liber'iĝ'is," dir'is Alicio, ĝoj'ig'it'e. Sed la ĝoj'o tuj ŝanĝ'iĝ'is en tim'o'n, kiam ŝi rimark'is ke la ŝultr'o'j mal'aper'is. De'rigard'ant'e, ŝi pov'is vid'i nur grand'eg'a'n long'o'n da kol'o, kiu ŝajn'e kresk'as el ia mar'o de verd'a'j foli'o'j tre mal'proksim'e de ŝi'a'j okul'o'j.

" Kio en la tut'a mond'o est'as jen'a verd'aĵ'o ?" dir'is Alicio," kaj kie'n mal'aper'is la ŝultr'o'j ? Kaj vi, ho, kompat'ind'a'j man'o'j, pro kio mi ne pov'as vid'i vi'n ?" Ŝi dum'e ĉirkaŭ'mov'is ili'n sed sekv'is neni'a rezult'o krom ke la mal'proksim'a foli'ar'o iom ond'iĝ'is.

Ĉar tut'e ne sukces'is la klopod'o'j lev'i la man'o'j'n ĝis la kap'o, ŝi pen'is mal'lev'i al ili la kap'o'n, kaj tre ĝoj'is el'trov'ant'e ke ŝi'a kol'o est'as en ĉiu direkt'o tre fleks'ebl'a, sam'e kiel serpent'o. Jam kurb'int'e ĝi'n en graci'a'n zigzag'o'n ŝi cel'is en'ig'i ĝi'n inter la foli'ar'o'n, kaj el'trov'is ke tiu mal'proksim'a verd'a mar'o est'as nur supr'o'j de la arb'o'j sub kiu'j ŝi ĉirkaŭ'vag'is kaj parol'is kun la Raŭp'o.

Sed en tiu moment'o ŝi aŭd'is akr'a'n sibl'o'kri'o'n, kaj rapid'e re'tir'is la kap'o'n, ĉar jen grand'a Kolomb'o flug'as kontraŭ ŝi'a vizaĝ'o kaj fort'e frap'as ŝi'n per la flug'il'o'j.

" Serpent'o, mi ĝi'n re'dir'as," ripet'is la Kolomb'o, sed mal'pli ekscit'it'e, kaj kun ĝem'o al'don'is la inform'o'n:" Ĉiu'j'n rimed'o'j'n mi prov'is, sed kontraŭ ili, neni'o taŭg'as."—

" Mi ne hav'as eĉ la plej mal'grand'a'n ide'o'n pri kio vi parol'as," dir'is Alicio.

—" Mi prov'is la arb'radik'o'j'n, la dekliv'o'j'n, kaj kresk'aĵ'a'j'n bar'il'o'j'n," daŭr'ig'is la Kolomb'o, tut'e ne atent'ant'e ŝi'n," sed evit'i la serpent'o'j'n, ne'ebl'e."

Alicio pli kaj pli konfuz'iĝ'is, sed ŝi decid'is ke ne util'os dir'i i'o'n ĝis la Kolomb'o fin'os.

" Sufiĉ'e ĝen'is mi'n la task'o el'kov'i la ov'o'j'n," dir'is la Kolomb'o," sed ankaŭ mi dev'is nokt'e kaj tag'e gard'i kontraŭ la serpent'o'j. Mi ja dum la last'a'j tri semajn'o'j ne pov'is dorm'i unu moment'o'n."

" Mi tre bedaŭr'as ke oni ĉagren'is vi'n," dir'is Alicio, ek'kompren'ant'e la situaci'o'n.

" Kaj ĵus kiam mi elekt'is la plej alt'a'n arb'o'n en la tut'a arb'ar'o," daŭr'ig'is la Kolomb'o per voĉ'o absolut'e kri'eg'a," por ke mi fin'e liber'iĝ'u de ili, ili ven'as tord'eg'ant'e si'n el la ĉiel'o mem. Fju ! Serpent'o !"

" Tamen mi ne est'as serpent'o, re'e mi ĝi'n dir'as," protest'is Alicio." Mi est'as... est'as...."

" Nu, kio vi est'as ?" dir'is la Kolomb'o." Vi ja evident'e pen'as trov'i taŭg'a'n mal'ver'aĵ'o'n."

" Mi est'as... knab'in'et'o," iom dub'e dir'is Alicio, re'memor'ant'e kiom da ŝanĝ'o'j ŝi en tiu tag'o jam spert'is.

" Ver'e tre kred'ind'a asert'o !" la Kolomb'o respond'is tre sarkasm'e," mi dum la pas'int'a viv'o vid'is mult'e da knab'in'et'o'j sed eĉ ne unu kiu hav'is tia'n kol'o'n kia'n vi. Ne, ne ! Serpent'o vi est'as, kaj ne util'as ĝi'n ne'i. Kred'ebl'e vi dir'os al mi ke neniam vi gust'um'is ov'o'n ?"

" Ov'o'j'n mi cert'e gust'um'is," dir'is Alicio,( ŝi est'is ja tre ver'dir'a infan'o )" sed la knab'in'et'o'j egal'e kun la serpent'o'j oft'e manĝ'as ov'o'j'n."

" Tio'n mi ne kred'as," dir'is la Kolomb'o," sed, se tiel est'as, ĉiu knab'in'et'o sekv'e est'as iu'spec'a serpent'o. Jen ĉio !"

Tio ĉi est'is por Alicio tut'e nov'a ide'o; do ŝi unu, du moment'o'j'n star'is silent'e, kaj la Kolomb'o profit'is la okaz'o'n por al'dir'i:

" Mi tre bon'e sci'as ke vi nun'temp'e serĉ'as ov'o'j'n, do al mi ne grav'e est'as ĉu knab'in'et'o vi est'as aŭ serpent'o !"

" Tamen al mi est'as tre grav'e," respond'is Alicio rapid'e." Fakt'e, mi ne serĉ'as ov'o'j'n; kaj se mi serĉ'us, mi ne vol'us la vi'a'j'n, ĉar nur la kuir'it'a'j'n ov'o'j'n mi ŝat'as."

" Nu, do, vi ir'u for !" dir'is la Kolomb'o mal'afabl'e, kaj re'trankvil'iĝ'is sur si'a nest'o.

Alicio kurb'ig'is si'n kiel ebl'e plej bon'e inter la arb'o'j, sed ŝi'a kol'o oft'e implik'iĝ'is inter la branĉ'o'j kaj kelk'foj'e ŝi dev'is mal'lig'i ĝi'n. Post kelk'a temp'o memor'ant'e ke ŝi ankoraŭ hav'as en la man'o'j la fung'o'pec'et'o'j'n, ŝi klopod'ad'is tre zorg'e, mord'et'ant'e jen unu jen la ali'a'n, kaj pro tio proporci'e kresk'is kaj mal'kresk'is, ĝis fin'e ŝi sukces'is re'hav'i la propr'a'n kutim'a'n al ŝi alt'ec'o'n.

Jam tiel long'e ŝi hav'is divers'a'j'n ne'propr'a'j'n alt'ec'o'j'n ke unu'e ŝi sent'is si'n strang'a, re'hav'ant'e la propr'a'n. Tamen post kelk'a'j minut'o'j ŝi al'kutim'iĝ'is ĝi'n, kaj komenc'is kun'parol'i kun si jen'e:—

" Nu, jam la du'on'o'n de mi'a projekt'o mi el'far'is. Kiel konfuz'ig'a'j est'is tiu'j ŝanĝ'iĝ'o'j. Mi eĉ ne pov'is est'i cert'a en ĉiu moment'o kio mi far'iĝ'os en la sekv'ant'a. Sed nun mi hav'as la propr'a'n alt'ec'o'n, kaj rest'as nur — en'iĝ'i en tiu'n bel'a'n ĝarden'o'n. Kia'manier'e mi dev'as klopod'i pri tio ?"

Dir'ant'e tio'n, ŝi al'ven'is, ne'atend'ant'e, al eben'a sen'arb'a ter'pec'o, kun ( en la mez'o ) unu mal'grand'a dom'et'o, kies alt'ec'o est'is iom pli ol unu metr'o.

" Kiu'j ajn loĝ'as tie," pens'is Alicio," tut'e ne konven'as ke mi renkont'u ili'n hav'ant'e la nun'a'n grand'ec'o'n, mi ja mort'tim'ig'us ili'n."

Do ŝi de'nov'e mord'et'is la dekstr'a'n fung'o'pec'o'n, kaj ne kuraĝ'is al'proksim'iĝ'i la dom'et'o'n ĝis ŝi est'is nur du'dek kelk'e da centi'metr'o'j alt'a.

Kelk'a'n temp'o'n ŝi star'is sen'mov'e, fiks'e rigard'ant'e la dom'et'o'n kaj konsider'ant'e kio'n ŝi far'os. Dum ŝi ankoraŭ star'is dub'ant'e, subit'e el la arb'ar'o al'kur'is livre'vest'it'a lake'o ( nur pro la livre'o ŝi konklud'is ke li est'as lake'o, el la vizaĝ'o ŝi est'us nom'int'a li'n fiŝ'o ). La nov'e'ven'int'o laŭt'e frap'is sur la pord'o'n per si'a'j man'artik'o'j, kaj mal'ferm'is al li ali'a livre'vest'it'a lake'o, hav'ant'a rond'a'n vizaĝ'o'n kaj grand'a'j'n ran'okul'o'j'n. Alicio ankaŭ rimark'is ke ambaŭ lake'o'j hav'as la har'o'j'n pudr'it'a'j'n kaj bukl'it'a'j'n ĉirkaŭ la tut'a kap'o.

Ĉar ŝi tre vol'is sci'i kio okaz'os inter ili, ŝi ŝtel'marŝ'is el la arb'ar'o por sub'aŭskult'i ili'n.

Komenc'is la Fiŝ - Lake'o; liver'ant'e el sub la brak'o grand'eg'a'n leter'o'n preskaŭ egal'e grand'a'n kun si mem, li dir'is per solen'a voĉ'o:—" Por la Duk'in'o, La Ker'a Dam'o invit'as ŝi'n por kroket'lud'o."

La Ran - Lake'o ripet'is per sam'e solen'a voĉ'o, nur iom ŝanĝ'ant'e la vort'ord'o'n:—" De la Ker'a Dam'o, kiu invit'as por kroket'lud'i la Duk'in'o'n."

Tiam ambaŭ profund'e klin'is si'n, kaj ili'a'j bukl'ar'o'j inter'lig'iĝ'is. Ĉe tio Alicio tiel laŭt'e ek'rid'is, ke ŝi dev'is re'kaŝ'i si'n en la arb'ar'o'n pro la tim'o ke ili aŭd'os ŝi'n. Kiam ŝi de'nov'e ŝtel'rigard'is al la dom'et'o, la Fiŝ - Lake'o jam antaŭ'e mal'aper'is, kaj la ali'a sid'as sur la grund'o antaŭ la pord'o kaj rigard'as mal'inteligent'e la ĉiel'o'n.

" Tut'e ne util'as frap'i," dir'is la Lake'o," kaj jen du kaŭz'o'j; unu'e ĉar mi star'as ĉe la sam'a flank'o kiel vi; kaj du'e, ĉar tie intern'e oni tiom bru'as ke neni'u pov'us aŭd'i la frap'o'n,"( kaj cert'eg'e, dum li parol'as, okaz'as intern'e tre ekster'ordinar'a bru'o — oni konstant'e plor'kri'eg'as kaj tern'as, kaj je mal'long'a'j inter'temp'o'j okaz'as ankaŭ grand'a krak'ad'o kvazaŭ plad'o aŭ kaldron'o est'as dis'pec'ig'at'a ).

" Ebl'e iom util'us ke vi frap'u," la Lake'o dir'is, tut'e ne atent'ant'e ŝi'a'n demand'o'n," se la pord'o star'us inter ni; ekzempl'e, se vi est'us intern'e, vi pov'us frap'i, kaj mi ja pov'us el'ig'i vi'n." Dum li parol'is tiu'j'n vort'o'j'n, li rigard'is sen'ĉes'e la ĉiel'o'n, kaj pro tio Alicio opini'is ke li est'as tre mal'ĝentil'a:" Sed ebl'e li ne pov'as ne," ŝi pens'is en si," ĉar jen li'a'j okul'o'j star'as preskaŭ ĉe la vert'o. Tamen, malgraŭ tio li dev'as respond'i demand'o'j'n,"; kaj ŝi ripet'is laŭt'e:

En ĉi tiu moment'o la dom'pord'o mal'ferm'iĝ'is, kaj oni ĵet'is for grand'a'n teler'o'n cel'ant'e li'a'n kap'o'n; ĝi nur ek'tuŝ'is al li la naz'o'n, kaj dis'pec'iĝ'is kontraŭ la plej apud'a arb'o.

—" aŭ ebl'e post'morgaŭ," la Lake'o daŭr'ig'is per sam'a ton'o, kvazaŭ neni'o okaz'is.

" Kiel mi pov'os en'iĝ'i ?" Alicio jam la tri'a'n foj'o'n kaj preskaŭ koler'e demand'is.

" Ĉu iam vi en'iĝ'os ?" dir'is la Lake'o." Tio ja est'as la unu'a demand'o."

Sen'dub'e ! Tamen Alicio ne ŝat'is ke oni tio'n dir'u. Ŝi koler'e dir'is al si:—

Al la Lake'o ŝi'a silent'a indign'o prezent'is bon'a'n okaz'o'n por ripet'i kun vari'aĵ'o'j la antaŭ'a'n dir'o'n:—" Mi sid'os tie ĉi," li dir'is," inter'romp'e aŭ sen'inter'romp'e dum mult'a'j tag'o'j."

" Ĉio'n, kio'n ajn vi vol'as !" dir'is la Lake'o, kaj komenc'is fajf'i. Alicio perd'is la pacienc'o'n.

" Ho, tut'e ne util'as parol'i al li ," dir'is ŝi," li ja est'as sen'cerb'ul'o."

La pord'o konduk'is rekt'e en grand'a'n kuir'ej'o'n, kiu est'is laŭ ĝi'a tut'a long'o plen'a je fum'o. Jen en la mez'o, sur tri'pied'a skabel'o sid'as la Duk'in'o vart'ant'e infan'et'o'n: la kuir'ist'in'o kurb'iĝ'as super la fajr'o, kaj ĉirkaŭ'mov'as per grand'a fer'kuler'o la en'hav'o'n — kred'ebl'e i'a'n sup'aĵ'o'n — de unu grand'a kaldron'o.

" Tiu sup'o cert'eg'e en'hav'as tro da pipr'o," dir'is al si Alicio; pro konstant'a'j tern'eksplod'o'j apenaŭ ŝi pov'is el'ig'i la vort'o'j'n. Eĉ la Duk'in'o tern'is ne mal'oft'e; la infan'o sen'ĉes'e aŭ tern'is aŭ plor'kri'eg'is, kaj en la kuir'ej'o ne tern'ad'is nur la kuir'ist'in'o kaj unu grand'a kat'o kiu sid'as apud la fajr'uj'o kaj grimac'as kun la buŝ'o etend'it'a de unu orel'o ĝis la ali'a.

" Bon'vol'u, mi pet'as, klar'ig'i al mi," Alicio komenc'is tim'em'e ( ĉar ŝi iom dub'is ĉu est'as laŭ bon'mor'o'j ke ŝi parol'u unu'e ), " pro kio vi'a kat'o grimac'as tia'manier'e ?"

" Ĝi est'as Cheshire ⁵ kat'o, kaj jen kial !" dir'is la Duk'in'o." Vi Pork'o !"

Ŝi parol'is la last'a'j'n vort'o'j'n kun tia subit'a fort'o ke Alicio ek'salt'is; sed ŝi tuj kompren'is ke la Duk'in'o al'parol'as ne ŝi'n sed la infan'o'n: do ŝi re'far'iĝ'is kuraĝ'a kaj daŭr'ig'is:—" Gis nun mi ne sci'is ke la Ĉeŝŝa kat'o'j ĉiam grimac'as; mi eĉ ne sci'is ke ili hav'as tia'n kapabl'o'n."

" Ĉiu'j hav'as la kapabl'o'n," dir'is la Duk'in'o kaj la pli'mult'o," praktik'as ĝi'n."

" Mi mem ne kon'as eĉ unu praktik'ant'a'n," dir'is Alicio, ek'sent'ant'e kun ĝoj'o ke jam fin'e komenc'as por ŝi ver'e interes'a konversaci'o.

" En tiu okaz'o, oni pov'as cert'iĝ'i ke vi tre mal'mult'e kon'as," akr'e respond'is la Duk'in'o.

Ĉi tiu'n dir'o'n Alicio tut'e ne ŝat'is, kaj tuj ek'sent'is fort'a'n dezir'o'n propon'i ali'a'n tem'o'n. Dum ŝi pen'is trov'i i'o'n taŭg'a'n, la kuir'ist'in'o lev'is la kaldron'o'n for de la fajr'o kaj komenc'is vigl'e atak'i la Duk'in'o'n kaj la infan'o'n; komenc'ant'e per la fajr'il'o'j, ŝi ĵet'is sur ili'n ĉio'n ating'ebl'a'n, ĉio'n ĵet'ebl'a'n. Flug'is tra la aer'o unu kaserol'o, kaj kelk'a'j plad'o'j, kaj kvazaŭ hajl'is per teler'o'j.

Tiu'j'n ekster'ordinar'a'j'n ĵet'aĵ'o'j'n la Duk'in'o ne atent'is, eĉ kiam ili frap'is ŝi'n, kaj la infan'o jam antaŭ'e tiel fort'e kri'eg'is ke oni ne pov'is sci'iĝ'i ĉu ĝi ricev'as vund'o'j'n aŭ ne.

Ŝi salt'ad'is agoni'e." Ho, ve ! oni for'tranĉ'os la am'ind'a'n naz'et'o'n "— ĉar en tiu moment'o grand'a kaserol'o preter'flug'ant'e minac'is for'port'i ĝi'n.

" Se ĉiu vol'us atent'i nur si'a'j'n afer'o'j'n," dir'is la Duk'in'o per raŭk'a mal'agrabl'a voĉ'o," la mond'o rond'ir'us mult'e pli rapid'e."

" Kaj tio ja est'us nur mal util'o," dir'is avid'e Alicio, profit'ant'e la okaz'o'n montr'i si'a'n astronomi'a'n instru'it'ec'o'n." Ni konsider'u kiel terur'e tio efik'us sur la tag'daŭr'o. La Ter'o turn'iĝ'as en la daŭr'o de du'dek'kvar hor'o'j; se do ĉirkaŭ la aks'o ⁶ —"

" Ŝi parol'is pri aks'o," dir'is inter'romp'ant'e la Duk'in'o," do per aks'o de'hak'u al ŝi la kap'o'n."

Alicio ne sen tim'o observ'is la kuir'ist'in'o'n por sci'iĝ'i ĉu ŝi vol'os plen'um'i la duk'in'a'n ordon'o'n. Sed la kuir'ist'in'o klopod'ad'is pri la sup'o kaj ŝajn'e ne aŭskult'is. Sekv'e Alicio kuraĝ'is daŭr'ig'i:" La daŭr'o est'as du'dek'kvar hor'o'j, mi kred'as , aŭ ĉu ebl'e dek'du ? Mi —"

" Ho, pri tio vi ne enu'ig'u mi'n " dir'is la Duk'in'o " ĉar neniam mi pov'is toler'i la cifer'aĉ'o'j'n." Kaj ŝi re'komenc'is vart'i la infan'o'n, kant'ant'e al ĝi strang'a'spec'a'n lul'kant'o'n, kaj ĉe ĉiu lini'fin'o ŝi fort'e sku'is la kompat'ind'a'n et'aĵ'o'n:—

Dum la Duk'in'o kant'is la du'a'n vers'o'n ŝi fort'e kaj daŭr'e ĵet'ad'is la infan'o'n supr'e'n kaj re'kapt'is ĝi'n, kaj la kompat'ind'ul'et'o tiel fort'e kri'eg'is ke Alicio apenaŭ pov'is aŭd'i la vort'o'j'n:—

" Jen ! Se al vi plaĉ'as, vi pov'as vart'i ĝi'n !" dir'is la Duk'in'o al Alicio kvazaŭ ĵet'ant'e la infan'o'n al ŝi." Mi dev'as pret'ig'i mi'n por la kroket'lud'o ĉe la Dam'o," kaj ŝi el'ir'is rapid'e la ĉambr'o'n. La kuir'ist'in'o en la ĝust'a el'ir'a moment'o ĵet'is kontraŭ ŝi grand'a'n kaserol'o'n, sed ĝi mal'traf'is.

La infan'o est'is strang'form'a kre'aĵ'et'o, kiu etend'is la brak'o'j'n kaj krur'o'j'n en ĉiu direkt'o ( kiel mar'stel'o, pens'is Alicio ). Do apenaŭ al ŝi prosper'is kapt'i ĝi'n. Tuj post la kapt'o ŝi rimark'is ke ĝi puf - puf — as kiel lokomotiv'o kaj altern'e du'obl'ig'as kaj rekt'ig'as si'n. Sekv'e dum la unu'a'j minut'o'j Alicio apenaŭ pov'is ten'i ĝi'n. Baldaŭ tamen ŝi el'trov'is ke la unu nur'a metod'o taŭg'e vart'i ĝi'n est'as tord'i la korp'o'n en bant'form'o'n, kaj prem'ten'i dekstr'a'n orel'o'n kaj mal'dekstr'a'n pied'o'n, por ke ĝi ne mal'lig'u si'n.

Tio'n far'int'e ŝi for'port'is ĝi'n for de la dom'o." Se mi ne for'port'os ĉi tiu'n infan'o'n, oni cert'e mort'ig'os ĝi'n post ne'mult'a'j tag'o'j. Do, se mi ne for'pren'us ĝi'n, mi est'us mem kulp'a je la mort'ig'o."

La last'a'j'n vort'o'j'n Alicio dir'is laŭt'e, kaj la et'aĵ'o ( ĝi jam de long'e ĉes'is tern'i ) respond'e — pork'blek'is !" Ci ne dev'as grunt'i," dir'is Alicio;" tio ja est'as tut'e mal'taŭg'a rimed'o por esprim'i la sent'o'j'n !"

Sed de'nov'e la infan'o grunt'is. Sekv'e Alicio tre serioz'e observ'is la vizaĝ'o'n, por vid'i kio est'as al ĝi. Sen'dub'e ĝi hav'is tre pork'a'n naz'o'n, kiu pli simil'is al pork'a naz'eg'o ol al hom'beb'a naz'et'o; ankaŭ la okul'o'j far'iĝ'is tre mal'grand'a'j, kaj en'tut'e Alicio ne ŝat'is la nun'a'n ŝajn'o'n.

" Ebl'e ĝi nur plor'kri'et'is," ŝi pens'is kaj de'nov'e rigard'is en la okul'o'j'n por vid'i ĉu en'est'as larm'o'j.

" Se vi intenc'as far'iĝ'i pork'et'o," dir'is ŝi serioz'e," mi tuj ĉes'os pri'zorg'i vi'n; vi atent'u tio'n !" La pork'infan'o de'nov'e plor'kri'is aŭ plor'blek'is ( ne'ebl'e est'as parol'i preciz'e ) kaj dum kelk'a temp'o ili ir'is silent'e.

Alicio ĵus komenc'is pens'i en si " Do, kio'n far'i pri tiu ĉi kre'it'aĵ'o, kiam mi re'hejm'iĝ'os," kiam de'nov'e ĝi grunt'is, grunt'is tiel fort'e kaj tiel pork'e , ke ŝi de'rigard'is, mir'ig'it'e, eĉ tim'ig'it'e, en ĝi'a'n vizaĝ'o'n. Oni jam ne pov'us dub'i plu: jen pork'id'o, ver'a pork'id'o. Ŝi tuj sent'is ke est'us absurd'e port'i ĝi'n plu.

Do ŝi mal'lev'is la best'et'o'n, kaj vid'is ĝi'n, tuj post la mal'lev'o, for'trot'i trankvil'e en la arb'ar'o'n. Kaj jen por Alicio grand'a sen'zorg'ig'o," ĉar," dir'is ŝi," kiam ĝi est'os plu'kresk'int'a ĝi far'iĝ'os terur'e mal'bel'a infan'o, kvankam nun, se oni nom'os ĝi'n pork'o, ĝi tre bon'e aspekt'as."

Ŝi komenc'is pri'pens'i ali'a'j'n infan'o'j'n de ŝi kon'at'a'j'n, kiu'j pli bon'e taŭg'us kiel pork'o'j kaj ĵus dir'as al si " se nur oni sci'us la metod'o'n ŝanĝ'i ili'n "— kiam subit'e ŝi ek'salt'as mir'ig'it'e; jen, tut'apud'e, sid'as sur arb'o'branĉ'o la Ĉeŝŝa kat'o.

" Sinjor'o Ĉeŝŝa kat'o "— Ŝi komenc'is mal'kuraĝ'e, ĉar ŝi ne pov'is konjekt'i ĉu ĝi ŝat'us tiu'n form'o'n, aŭ prefer'us " Vi'a kat'a moŝt'o."

Tamen, ĉar ĝi nur grimac'is pli'ampleks'e, Alicio konklud'is ke ĝis nun ĝi ne ofend'iĝ'is. Ŝi do daŭr'ig'is:—

" Ĉu vi afabl'e dir'os al mi, mi pet'as, laŭ kiu direkt'o mi dev'as ir'i de tie ĉi ?"

" Ho, iu'n aŭ ali'a'n vi nepr'e ating'os," respond'is la Kat'o," se nur sufiĉ'e long'e vi marŝ'os."

Alicio konfes'is en si ke tio'n oni ne pov'as ne'i. Do ŝi eksperiment'is ali'a'n demand'o'n:—" Kia'j person'o'j loĝ'as proksim'e de tie ĉi ?"

" En tiu direkt'o," dir'is la Kat'o, ĉirkaŭ'sving'ant'e la dekstr'a'n antaŭ'pied'o'n," Ĉapel'ist'o loĝ'as, kaj en jen'a ( montr'ant'e per la ali'a ) loĝ'as Mart'lepor'o. ⁷ Vi vizit'u kiu'n ajn; ambaŭ est'as frenez'a'j."

" Ho, tio'n vi ne pov'as evit'i," respond'is la Kat'o," ĉe ni ĉiu est'as frenez'a, sen'escept'e. Mi est'as frenez'a; ankaŭ vi !"

Ŝajn'is al Alicio ke tio tut'e ne est'as pruv'o; tamen, preter'las'ant'e si'n, ŝi demand'is " kaj kiel vi sci'as ke vi est'as mem frenez'a ?"

" Por komenc'i," la Kat'o respond'is," vi konsent'as ke hund'o'j ne est'as frenez'a'j ?"

" Nu do," la Kat'o daŭr'ig'is," la hund'o'j graŭl'as kiam ili est'as koler'ig'it'a'j, kaj sving'as la vost'o'n, kiam ĝoj'ig'it'a'j. Mi, kontrast'e, graŭl'as ĝoj'ig'it'e kaj koler'ant'e sving'as la vost'o'n. Ĉu do mi ne est'as frenez'a ?"

" Al tio mi ne konsent'as," Alicio tuj respond'is," ĉar ne per graŭl'o la kat'o'j esprim'as plezur'o'n; laŭ mi, ili'a manier'o esprim'i plezur'o'n est'as tre dolĉ'a murmur'o ."

" Vi ĝi'n nom'u laŭ vi'a prefer'o," dir'is la Kat'o." Ĉu hodiaŭ vi kroket'lud'os ĉe la Dam'o ?"

" Tio'n mi tre ŝat'us," Alicio respond'is avid'e," sed ĝis nun mi ne ricev'is invit'o'n."

Tio ne mult'e surpriz'is alicion; ŝi ja jam al'kutim'iĝ'is al strang'a'j okaz'o'j. Dum ŝi rigard'as la lok'o'n, kie antaŭ'e sid'is la Kat'o, ĝi subit'e re'aper'is." Pardon'u," ĝi dir'is," kio okaz'is je la beb'o ? Preskaŭ mi forges'is demand'i !"

" Far'iĝ'is pork'et'o," Alicio respond'is tre trankvil'e, kvazaŭ la Kat'o re'ven'is laŭ la ordinar'a ven'manier'o.

Iom da temp'o Alicio star'is atend'e, kred'ant'e ke ŝi ebl'e re'vid'os ĝi'n. Post'e ŝi komenc'is ir'i en la direkt'o de la lok'o kie, laŭ la Kat'o, loĝ'as la Mart'lepor'o." Ĉapel'ist'o'j'n," ŝi dir'is al si," mi jam kon'as; do la Mart'lepor'o est'os por mi mult'e pli interes'a: kaj ĉar ni jam hav'as Maj'o'n, ĝi ebl'e ne est'os furioz'a; aŭ almenaŭ mal'pli furioz'a ol en Mart'o."

Dir'ant'e tio'n, ŝi supr'e'n'rigard'is. Jen de'nov'e la Kat'o sid'is sur arb'o'branĉ'o.

" Pork'o'n," respond'is Alicio," kaj mi mult'e prefer'us, se ĉe sekv'ant'a'j al'ven'o'j vi bon'vol'us aper'i kaj mal'aper'i mal'pli subit'e: tiu subit'ec'o vi'a est'as por mi ver'e kap'turn'ig'a."

" Laŭ vi'a plaĉ'o," dir'is la Kat'o, kaj tuj ek'mal'aper'is tut'mal'rapid'e, komenc'ant'e per la vost'pint'o kaj fin'ant'e per la grimac'o, kiu rest'is kelk'a'j'n moment'o'j'n post kiam la ceter'a korp'o mal'aper'is.

" Nu," pens'is Alicio," tre oft'e mi vid'is kat'o'n sen grimac'o; sed grimac'o sen kat'o ! jen la plej kurioz'a objekt'o kiu'n mi iam vid'is en la tut'a viv'o."

Ir'int'e antaŭ'e'n kelk'a'j'n paŝ'o'j'n plu, ŝi ek'vid'is la dom'o'n de la Mart'lepor'o. Ŝi kred'is ke tio ĉi cert'e est'as li'a dom'o, ĉar la du kamen'tub'o'j hav'is la supr'o'j'n en form'o de long'a'j orel'o'j, kaj la tegment'o est'is kovr'it'a per fel'o. La dom'o est'is mult'e pli grand'a ol la duk'in'a; sekv'e ŝi ne kuraĝ'is al'proksim'iĝ'i ĝis ŝi mord'et'is iom de la mal'dekstr'a fung'o'pec'o, kaj alt'ig'is si'n ĝis proksim'um'e sep'dek centi'metr'o'j. Hav'ant'e tiu'n alt'ec'o'n ŝi marŝ'is rekt'e al la dom'o, sed ŝi ankoraŭ iom tim'is dir'ant'e al si:—" Malgraŭ ĉio ĝi pov'as est'i furioz'e frenez'a. Preskaŭ mi vol'us est'i ir'int'a ĉe la Ĉapel'ist'o'n."

Jen sub arb'o antaŭ la dom'o ŝi vid'is tabl'o'n; ĉe la tabl'o sid'is, te'trink'ant'e, la Mart'lepor'o kaj la Ĉapel'ist'o; ankaŭ inter ili sid'is Glir'o, kiu dorm'as profund'e. La du ali'a'j apog'is sur ĝi la kubut'o'j'n, kaj babil'ad'is ĉirkaŭ ĝi'a kap'o." Tre mal'komfort'e por la Glir'o," pens'is Alicio," tamen, ĉar ĝi dorm'as profund'e, ĝi kred'ebl'e ne sent'as la mal'komfort'o'n."

Kvankam la tabl'o est'is grand'a, la ĵus pri'skrib'it'a tri'o amas'iĝ'is en unu angul'o. Ek'vid'int'e alicion, ili tuj kri'is unu'voĉ'e." Ne pli da sid'lok'o'j, ne pli !"

" Jen kelk'a'j " dir'is Alicio indign'ant'e, kaj sid'ig'is si'n en grand'a apog'seĝ'o ĉe unu fin'o de la tabl'o.

Alicio per vigl'a serĉ'rigard'o esplor'is la tut'a'n tabl'o'n, kaj vid'is sur ĝi — krom te'aĵ'o'j — neni'o'n.

" Neni'u sci'ig'is ke la tabl'o aparten'as al vi " dir'is Alicio " oni ja sur'met'is manĝ'il'ar'o'j'n por mult'e pli ol tri person'o'j."

" Vi tranĉ'ig'u la har'ar'o'n," subit'e inter'met'is la Ĉapel'ist'o. De l' komenc'o li est'is rigard'eg'int'a alicion kun evident'a sci'vol'em'o, kaj nun la unu'a'n foj'o'n al'parol'is ŝi'n.

" Ne dec'as kritik'i la person'aĵ'o'j'n; tio ja est'as tre mal'ĝentil'a." Alicio dir'is tio'n tre sever'e.

La Ĉapel'ist'o tre larĝ'e mal'ferm'is la okul'o'j'n, aŭd'int'e tio'n. Anstataŭ respond'i, li subit'e propon'is la enigm'o'n:" Je kio la korv'o simil'as skrib'o'tabl'o'n ?"

" Bon'e, oni komenc'as propon'i enigm'o'j'n: jam nun ni amuz'iĝ'os," pens'is Alicio, kaj ŝi dir'is laŭt'e:" Mi kred'as ke mi sukces'os mem solv'i tio'n."

" Ĉu per solv'i vi intenc'as dir'i ke vi pov'os trov'i la respond'o'n ?" dir'is la Mart'lepor'o.

" Tio'n mi ĉiam far'as," Alicio komenc'is vigl'e," almenaŭ...( per voĉ'o pli dub'a )... mi ĉiam intenc'as kio'n mi dir'as, kaj jen la sam'a afer'o, ĉu ne ?"

" Tut'e ne sam'a," kontraŭ'dir'is la Ĉapel'ist'o." Laŭ tiu logik'o, oni pov'us dir'i, ke sam'a'j est'as Mi vid'as kio'n mi manĝ'as kaj Mi manĝ'as kio'n mi vid'as."

..." Laŭ tiu logik'o, oni pov'us dir'i," inter'met'is si'a'vic'e la Mart'lepor'o," ke sam'a'j est'as Mi ŝat'as kio'n mi ricev'as kaj Mi ricev'as kio'n mi ŝat'as."

" Laŭ tiu princip'o, oni pov'us dir'i, ke sam'a'j est'as Mi spir'as dum mi dorm'as kaj Mi dorm'as dum mi spir'as."

Sekv'is kelk'minut'a silent'o, kiu'n Alicio profit'is por re'memor'i al ĉiu'j fakt'o'j de si kon'at'a'j pri korv'o'j kaj skrib'o'tabl'o'j.

La Ĉapel'ist'o unu'e romp'is la silent'o'n. Alicio rimark'is en la last'a'j moment'o'j, ke li pren'as la horloĝ'o'n el si'a poŝ'o kaj mal'trankvil'e observ'as ĝi'n, ke fin'e li sku'is ĝi'n kaj ten'is apud la orel'o. Tiam turn'ant'e si'n al Alicio li demand'is:" Kiu'n dat'o'n ni hav'as ?"

" Sekv'e, ĝi erar'as je du tag'o'j ! Ĉu mi ne dir'is al vi, ke buter'o ne taŭg'os por la radar'o ?" Dir'ant'e tio'n li turn'is tre indign'a'n rigard'o'n sur la Mart'lepor'o'n.

" Jes, sed kun'e kun la buter'o kelk'a'j pan'er'o'j nepr'e en'iĝ'is," la ali'a riproĉ'e dir'is," vi ne dev'is en'ig'i ĝi'n per la pan'tranĉ'il'o."

La Mart'lepor'o pren'is la horloĝ'o'n, kaj mal'ĝoj'e observ'is ĝi'n; post'e li tremp'is ĝi'n en si'a'n tas'o'n, kaj de'nov'e observ'is. Tamen li ne pov'is el'pens'i i'o'n pli dir'ind'a'n ol la antaŭ'a dir'o:—

Alicio sci'vol'e rigard'is la poŝ'horloĝ'o'n trans li'a ŝultr'o." Jen tre kurioz'a horloĝ'o," ŝi ek'kri'is," ĝi ja indik'as la monat'dat'o'j'n, kaj la hor'o'j'n ĝi ne indik'as."

" Pro kio ĝi dev'as ?" la Ĉapel'ist'o demand'is." Ĉu vi'a poŝ'horloĝ'o montr'as por vi la jar'o'j'n ?"

" Kompren'ebl'e ne !" Alicio tre flu'e respond'is." Ĉar se ĝi montr'us la jar'o'j'n, ĝi dev'us indik'i dum tre long'a temp'o la sam'a'n cifer'o'n."

" Kaj ĝust'e tiu'n fakt'o'n vi pov'us konstat'i pri la mi'a," dir'is la Ĉapel'ist'o.

Alicio tut'e konfuz'iĝ'is. La last'a dir'o de l' Ĉapel'ist'o, kvankam ne mal'bon'a Esperant'aĵ'o, ŝajn'is al ŝi konduk'i neni'e'n. Ŝi nur dir'is ĝentil'e:" Mi ne kompren'as."

" La Glir'o re'e en'dorm'iĝ'is," dir'is la Ĉapel'ist'o, kaj verŝ'is sur ĝi'a'n naz'o'n iom da varm'a te'o. Ĉe tio, la Glir'o mal'pacienc'e sku'is la kap'o'n, kaj dir'is, ne mal'ferm'int'e la okul'o'j'n:—

" Ĉu vi jam solv'is la enigm'o'n ?" demand'is la Ĉapel'ist'o, de'nov'e turn'ant'e si'n al Alicio.

Alicio ek'ĝem'is enu'e." Mi opini'as," ŝi dir'is," ke vi dev'as pli bon'e uz'i la temp'o'n ol mal'ŝpar'i ĝi'n propon'ant'e ne solv'ebl'a'j'n enigm'o'j'n."

" Se vi kon'us la Temp'o'n tiel bon'e kiel mi," dir'is la Ĉapel'ist'o," vi ne uz'us ĝi pri'parol'ant'e li'n ."

" Ver'ŝajn'e ne," dir'is la Ĉapel'ist'o, balanc'ant'e la kap'o'n mal'estim'e." Mi kuraĝ'us dir'i ke neniam vi eĉ parol'is al Temp'o ?" ⁸

" Ebl'e ne," Alicio respond'is iom si'n'gard'e," tamen, lern'ant'e la muzik'o'n, mi ĉiam dev'as temp'bat'i." ⁹

" Ha, jen la kaŭz'o," dir'is la Ĉapel'ist'o." Li ja ne ŝat'as tiu'n bat'ad'o'n. Se vi nur vol'us est'i pli agrabl'a, li preskaŭ ĉio'n far'us pri la horloĝ'o'j laŭ vi'a'j prefer'o'j. Ekzempl'e, ĉe la naŭ'a maten'e, kiam vi dev'as komenc'i la lecion'o'j'n, vi nur dev'us murmur'i al li vi'a'n dezir'o'n, kaj jen la indik'il'o'j tuj montr'us la unu'a'n hor'o'n kaj vi hav'us la tag'manĝ'o'n."

" Tio est'us agrabl'a, cert'eg'e," dir'is Alicio. Tamen, profund'iĝ'int'e en pens'o'j'n, ŝi post'e al'don'is:

" Sed en tiu okaz'o, mi ja ne est'us pret'a por la manĝ'o, mi ne est'us mal'sat'a !"

" En la komenc'o, ebl'e ne," dir'is la Ĉapel'ist'o, " sed vi pov'us ten'i la horloĝ'o'n ĉe la unu'a, ĝis vi far'iĝ'us mal'sat'a."

La Ĉapel'ist'o mal'ĝoj'e sving'is la kap'o'n." Tio'n ne mi," li respond'is," ĉar li kaj mi mal'pac'is en la pas'int'a Mart'o, ĵus antaŭ kiam tiu frenez'iĝ'is ( montr'ant'e per si'a te'kuler'o al la Mart'lepor'o ). Ĝi okaz'is ĉe la grand'a koncert'o kiu'n organiz'is la Ker'a Dam'o. Mi dev'is kant'i:

" Tvink l, tvink l, tvink l. "... Ĉar laŭ'ŝajn'e ĝi hav'is la intenc'o'n daŭr'ig'i sen fin'o tia'n tvink lad'o'n, oni pinĉ'is al ĝi la orel'o'j'n por ĉes'ig'i ĝi'n.—

—" Nu, apenaŭ mi fin'is la unu'a'n vers'o'n," dir'is la Ĉapel'ist'o," la Ker'a Dam'o ek'salt'is kaj laŭt'e kri'eg'is: Li mort'ig'as la Temp'o'n; oni sen'kap'ig'u li'n."

" Kaj de post tiu tag'o ĝis nun," la Ĉapel'ist'o mal'gaj'e daŭr'ig'is," la Temp'o ĉio'n rifuz'as al mi. Ĉiam konstant'e li nun don'as al mi la ses'a'n post'tag'mez'e."

Ver'e frap'ant'a ide'o ven'is al Alicio." Jen la kaŭz'o, ĉu ne, pro kiu mi vid'as sur la tabl'o tiom da te'manĝ'il'o'j ?"

" Preciz'e," respond'is la Ĉapel'ist'o, ek'ĝem'ant'e." Ĉiam la te'hor'o, kaj neniam ni hav'as inter'temp'o'n eĉ por viŝ'i la il'o'j'n."

" Sed kio okaz'as," Alicio kuraĝ'is demand'i," kiam vi de'nov'e re'ven'as antaŭ la unu'e uz'it'a'j ?"

—" Ni ŝanĝ'u la parol'tem'o'n," la Mart'lepor'o inter'romp'is, osced'ant'e." Ĉi tio enu'ig'as mi'n ! Mi propon'as ke la Fraŭl'in'et'o rakont'u al ni fabel'o'n."

" Bedaŭr'ind'e, mi eĉ ne unu pov'as memor'i," dir'is Alicio. La propon'o ja tim'ig'is ŝi'n.

" Do, la Glir'o dev'as," ambaŭ kri'is unu'voĉ'e." Vek'iĝ'u, Glir'o !" Ili pinĉ'is ĝi'n sur ambaŭ orel'o'j sam'temp'e.

La Glir'o mal'rapid'e mal'ferm'is la okul'o'j'n, kaj dir'is per raŭk'a, mal'fort'a voĉ'o:" Mi ne dorm'is; la vort'o'j'n, kiu'j'n vi ambaŭ dir'is, mi aŭd'is ĉiu'j'n, ĉiu'j'n sen'escept'e."

" Ankaŭ ne prokrast'u," al'don'is la Ĉapel'ist'o," ĉar, se vi prokrast'os, vi nepr'e re - en'dorm'iĝ'os antaŭ ol fin'i."

La Glir'o tuj komenc'is, tre rapid'ant'e:—" Est'is iam tri frat'in'et'o'j, kiu'j'n oni nom'is Elnjo, Lanjo, kaj Tinjo. Ili loĝ'is ĉe la fund'o de tre profund'a put'o."

" Kio'n do ili manĝ'is ?" dir'is Alicio.( La demand'o'j pri manĝ'a'j kaj trink'a'j aĵ'o'j ĉiam hav'is por ŝi special'a'n interes'o'n.)

Post du minut'a konsider'ad'o la Glir'o respond'is:" Ili nutr'is si'n per melas'o."

" Tio'n ja ili ne pov'us," Alicio protest'is tre ĝentil'e," ĉar ili far'iĝ'us mal'san'a'j."

Alicio pen'is imag'i al si, kia'spec'a est'us la viv'o, se ŝi loĝ'us en put'fund'o kaj nutr'us si'n per melas'o; sed la pen'o est'is tro konfuz'ig'a, sekv'e ŝi demand'is:" Kial ili loĝ'is en la put'fund'o ?"

—" Pren'u pli da te'o," dir'is al ŝi la Mart'lepor'o, kun tre serioz'a mien'o.

" Ĝis nun mi hav'is neniom," respond'is Alicio, ofend'it'e," sekv'e mi ne pov'as pren'i pli ."

" De'nov'e vi mal'prav'as," inter'met'is la Ĉapel'ist'o." Ĉu vi ne dev'is dir'i ke vi ne pov'us pren'i mal'pli ? Tre facil'e ja est'as pren'i pli ol neniom."

" Ho, ho !" triumf'e kri'is la Ĉapel'ist'o." Kiu nun romp'as la regul'o'n pri person'aĵ'o'j ?"

Al tio Alicio ne pov'is trov'i taŭg'a'n respond'o'n. Sekv'e ŝi serv'is al si te'o'n kaj buter'pan'o'n, kaj post'e turn'is si'n de'nov'e al la Glir'o kaj ripet'is la demand'o'n:

Jam la du'a'n foj'o'n la Glir'o bezon'is du'minut'a'n konsider'ad'o'n; fin'e li dir'is:" La put'o est'is melas'a put'o."

" Ne'ebl'e, ne ekzist'as ti'aĵ'o," Alicio komenc'is tre indign'e. Sed la Ĉapel'ist'o kaj la Mart'lepor'o ambaŭ sibl'e admon'is ŝi'n per Ŝ —! Ŝ —! kaj la Glir'o mem per ofend'it'a voĉ'o minac'is ŝi'n, dir'ant'e:

" Ho, vol'u daŭr'ig'i, mi pet'eg'as," Alicio ek'kri'is." Mi ne re'e inter'romp'os vi'n; ebl'e ekzist'as unu ."

" Vi kred'as ke nur unu ?" la Glir'o indign'e ek'kri'is. Tamen li konsent'is daŭr'ig'i.

—" Mi bezon'as pur'a'n tas'o'n," inter'romp'is la Ĉapel'ist'o." Ni ĉiu'j mov'u ni'n mal'dekstr'e'n je unu sid'lok'o."

Li mov'is si'n laŭ la dir'o; li'n sekv'is la Glir'o, kaj la Mart'lepor'o trans'lok'ig'is si'n en la seĝ'o'n de la Glir'o. Alicio, ne tre volont'e, pren'is la antaŭ'a'n lok'o'n de la Mart'lepor'o. El la ŝanĝ'o'j ja profit'is nur la Ĉapel'ist'o, kaj ĉar la Mart'lepor'o ĵus antaŭ la trans'lok'iĝ'o renvers'is la lakt'o'kruĉ'o'n en si'a'n teler'o'n, Alicio cert'e mal'profit'is.—

" Oni pov'as ĉerp'i ¹² akv'o'n el akv'o'put'o," la Ĉapel'ist'o klar'ig'is," do egal'facil'e est'as ĉerp'i ( t. e. desegn'i ) melas'o'n el melas'o'put'o, ĉu ne ? vi mal'kler'a bub'in'et'o ?"

Alicio pro li'a mal'ĝentil'ec'o tut'e ne atent'is la Ĉapel'ist'o'n: al la Glir'o ŝi dir'is:—

" Viv'is en la put'o ? Cert'eg'e ! Sed vi, vi sen la put'o ja mal'sukces'us desegn'i la melas'o'n el ĝi !" La Glir'o, dir'ant'e tio'n, tre long'ig'is la vokal'o'j'n, kaj iom kun'lig'is apart'a'j'n vort'o'j'n laŭ la parol'manier'o de kelk'a'j angl'o'j kiu'j ek'lern'is la lingv'o'n en tre mal'modern'a epok'o.

Alicio tiel konfuz'iĝ'is per tiu respond'o ke, dum kelk'a temp'o, ŝi las'is al la Glir'o sen'inter'romp'e daŭr'ig'i la rakont'o'n.

" Ili lern'is la art'o'n desegn'i," dir'is la Glir'o, osced'ant'e kaj frot'ant'e la okul'o'j'n ( ĉar ĝi jam re'far'iĝ'is dorm'em'a )" kaj desegn'is aĵ'o'j'n ĉiu'spec'a'j'n, ĉio'n komenc'iĝ'ant'a'n per la liter'o M ——"

La Glir'o, jam ferm'int'e la okul'o'j'n, ek'dorm'et'is, sed pro la fort'a'j pinĉ'o'j de la Ĉapel'ist'o, ĝi re'vek'iĝ'is kun subit'a ek'kri'et'o, kaj daŭr'ig'is:

—" Komenc'ig'ant'a'n per M, ekzempl'e Mus'kapt'il'o'j'n, Memor'o'n, Mult'ec'o'n — ĉu iam vi vid'is desegn'aĵ'o'n kiu reprezent'as Mult'ec'o'n ?"

Alicio, tre konfuz'it'e, respond'is:" Nu, se efektiv'e mi dev'as respond'i tiu'n demand'o'n, mi ne pens'as —"

Tiu'n last'a'n mal'ĝentil'aĵ'o'n Alicio ne pov'is toler'i. Ŝi lev'is si'n kaj kun tre ofend'it'a mien'o marŝ'is for de la tabl'o.

La Glir'o tuj en'dorm'iĝ'is; kaj nek la Ĉapel'ist'o nek la Mart'lepor'o atent'is ŝi'a'n for'ir'o'n, kvankam kelk'foj'e ŝi rigard'is mal'antaŭ'e'n en la esper'o ke ili re'vok'os ŝi'n. La last'a'n foj'o'n kiam ŝi vid'is ili'n, ambaŭ star'is super la Glir'o, klopod'ant'e per ĉiu'j fort'o'j prem'pak'i ĝi'n en la te'kruĉ'o'n !

" Neniam en la tut'a viv'o mi ĉe'est'is pli ted'a'n pli enu'ig'a'n te'trink'ad'o'n ol ĉe ili."

Dum'e ŝi ir'is tra la arb'ar'o, zorg'e elekt'ant'e la pied'lok'o'j'n. Post iom da marŝ'ad'o, ŝi rimark'is unu arb'o'n kiu hav'as pord'et'o'n en la trunk'o konduk'ant'a'n intern'e'n." Jen tre kurioz'a arb'o," pens'is ŝi." Tamen hodiaŭ ĉio est'as kurioz'a. Kred'ebl'e est'us bon'a afer'o en'ir'i "— kaj en'ir'is.

De'nov'e ŝi trov'is si'n en la long'a hal'o apud la vitr'a tabl'et'o." Nu, ĉi tiu'n foj'o'n mi klopod'os pli lert'e," ŝi dir'is al si.

Pren'int'e la or'a'n ŝlos'il'et'o'n, ŝi unu'e mal'ŝlos'is la pord'o'n kiu konduk'as en la ĝarden'o'n. Tiam, ŝi mord'et'is la fung'o'pec'o'n ( kiu'n ŝi ankoraŭ hav'is en la poŝ'o ) ĝis ŝi est'is tri'dek centi'metr'o'j'n alt'a, kaj fin'e — post tiom da mal'sukces'o'j — trov'is si'n en la bel'eg'a ĝarden'o inter la hel'kolor'a'j flor'bed'o'j kaj ĉarm'a'j fontan'o'j.

Ne mal'proksim'e de l' en'ir'ej'o star'is grand'a roz'arb'o; kresk'is sur ĝi blank'a'j roz'o'j, sed jen tri ĝarden'ist'o'j okup'is si'n pentr'ant'e ili'n ruĝ'a'j. Ĉar tio ŝajn'is al Alicio tre strang'a ag'o, ŝi al'proksim'ig'is si'n por observ'i ili'n. Ĵus al'ven'ant'e, ŝi aŭd'is unu el ili dir'ant'a:" Kvin, vi gard'u vi'n, vi jam ne ŝpruc'u sur mi'n la kolor'il'o'n."

" Mi ne pov'is ne," dir'is Kvin mal'afabl'e." Sep ŝancel'is al mi la kubut'o'n." Sep rigard'is supr'e'n kaj dir'is:" Jen ĝust'e vi, Kvin; ĉiam vi kulp'ig'as la kun'ul'o'j'n."

" Vi , Sep, vi ne kuraĝ'u parol'i !" re'dir'is Kvin." Nur hieraŭ mi aŭd'is la Dam'o'n dir'ant'a ke vi merit'as est'i sen'kap'ig'it'a."

" Ĝi nepr'e est'as li'a," asert'is Kvin," kaj mi volont'e sci'ig'as al li: la kulp'o est'as ke Sep al'port'is al la kuir'ist'o tulip'tuber'o'j'n anstataŭ bulb'o'j."

Sep pasi'e de'ĵet'is si'a'n bros'o'n, kaj komenc'is." Nu, el ĉiu'j mal'just'a'j afer'o'j —"

Sed en tiu moment'o li okaz'e ek'vid'is alicion, kiu star'as apud'e observ'ant'e ili'n. Li rapid'e sub'ig'is li'a'n koler'o'n, la ali'a'j ĉirkaŭ'rigard'is serĉ'ant'e la kaŭz'o'n de li'a ek'halt'o, kaj ĉiu'j humil'e salut'is ŝi'n.

" Ĉu vi afabl'e vol'us dir'i al mi," Alicio demand'is iom tim'em'e," kial vi kolor'ig'as tiu'j'n roz'o'j'n ?"

Kvin kaj Sep dir'is neni'o'n, sed direkt'is la rigard'o'j'n sur Du, kiu per tre mal'laŭt'a voĉ'o komenc'is:" Nu, Fraŭl'in'o, la fakt'o est'as ke jen'a arb'o dev'is est'i ruĝ'roz'a, kaj ni erar'e plant'is blank'roz'a'n. Se la Dam'o el'trov'us tio'n, ŝi ja ekzekut'ig'us ni'n ĉiu'j'n. Sekv'e, ni nun klopod'as laŭ'ebl'e por ke, antaŭ ol ŝi al'ven'os,—"

En tiu moment'o Kvin, kiu kun zorg'plen'a vizaĝ'o konstant'e rigard'ad'is trans la ĝarden'o'n, ek'kri'is;" Jen la Dam'o, jen la Dam'o !"

La tri ĝarden'ist'o'j tuj ĵet'is si'n ter'e'n kaj kuŝ'is sur la ventr'o'j. Alicio ek'aŭd'is la son'o'j'n de mult'a'j pied'paŝ'o'j, kaj al'rigard'is. Ŝi sent'is fort'a'n ekscit'ec'o'n kaj fort'a'n dezir'o'n vid'i la Dam'o'n.

Unu'e marŝ'is dek soldat'o'j, kiu'j port'as tref'o'j'n; tiu'j soldat'o'j hav'is plat'a'j'n rekt'angul'a'j'n korp'form'o'j'n — sam'e kiel la tri ĝarden'ist'o'j — kun la man'o'j kaj pied'o'j apud la kvar angul'o'j. Sekv'is dek kort'eg'an'o'j; tiu'j ĉi est'is ornam'it'a'j super la tut'a korp'o per karo'o'j, kaj marŝ'is du'op'e, kiel ankaŭ la soldat'o'j. Post la kort'eg'an'o'j sekv'is du'op'e la reĝ'a'j infan'o'j; ili marŝ'is man'o en man'o kaj ĝoj'e salt'ad'is. Post ili sekv'is la gast'o'j; la pli'mult'o el ili est'is ge'reĝ'o'j, kaj inter ili Alicio rimark'is la Blank'a'n Kunikl'o'n. Ĝi parol'as rapid'e kaj ekscit'em'e, kaj rid'et'as ĉe ĉiu dir'o de la ali'a'j. Post la gast'o'j solen'e marŝ'is la Ker'a Lake'o, kiu port'as sur velur'a kusen'o la reĝ'a'n kron'o'n; kaj en la fin'o de ĉi tiu majest'a procesi'o jen la Reĝ O kaj DAMOKERA J !

Alicio iom dub'is ĉu ŝi ni dev'as — sam'e kiel la tri ĝarden'ist'o'j — kuŝ'i horizontal'e sur la ventr'o. Sed ŝi ne pov'is memor'i ke ekzist'as tia regul'o pri procesi'o'j " kaj krom'e," pens'is ŝi," por kio util'us la procesi'o'j, se la ĉe'est'ant'o'j dev'us kuŝ'i sur la ventr'o, kaj sekv'e ne pov'us vid'i ili'n ?"

Kiam la eminent'ul'o'j al'ven'is apud alicion, ĉiu'j halt'is kaj rigard'is ŝi'n.

" Vi idiot'o !" dir'is la Dam'o, kaj sku'is mal'pacienc'e la kap'o'n. Post'e ŝi turn'is si'n rekt'e al Alicio, dir'ant'e:" Kiel oni nom'as vi'n, infan'o ?"

" Mi'a nom'o est'as Alicio, se plaĉ'as al vi'a Dam'a Moŝt'in'o," ŝi respond'is tre ĝentil'e, sed ŝi al'dir'is al si apart'e:" Ili ja est'as nur ar'o da lud'kart'o'j; mi cert'e ne dev'as tim'i lud'kart'o'j'n."

" Kaj kiu'j jen'a'j est'as ?" dir'is la Dam'o, montr'ant'e al la tri ĝarden'ist'o'j, kiu'j kuŝ'as ĉirkaŭ la roz'arb'o. Ĉar ili kuŝ'is sur la ventr'o, kaj la desegn'o sur la dors'o'j est'is ident'a por la tut'a ar'o, pro tio la Dam'o ne pov'is diven'i ĉu ili est'as ĝarden'ist'o'j, soldat'o'j, kort'eg'an'o'j, aŭ eĉ tri el si'a'j propr'a'j infan'o'j.

" Kiel ajn mi pov'as sci'ig'i tio'n ?" dir'is Alicio," ĝi tut'e ne est'as mi'a afer'o."

La vizaĝ'o de l' Dam'o purpur'iĝ'is pro koler'o; fiks'e rigard'eg'int'e alicion dum unu moment'o, sam'e kiel rigard'eg'as la sovaĝ'a'j best'o'j, ŝi kri'eg'is:" Oni sen'kap'ig'u ŝi'n, oni sen —"

" Oni sen - senc'aĵ'o'n parol'as !" dir'is Alicio tre laŭt'e kaj tre firm'e; kaj la Dam'o silent'iĝ'is !

La Reĝ'o met'is la man'o'n sur ŝi'a'n brak'o'n, dir'ant'e per tre mal'kuraĝ'a voĉ'o." Konsider'u, kar'ul'in'o, ke ŝi est'as nur infan'in'o."

La Dam'o mal'estim'e turn'is si'n for de li, kaj ordon'is al la Lake'o, ke li turn'u ili'n supr'e'n. La Lake'o zorg'e ali'flank'ig'is ili'n laŭ la ordon'o, lev'ant'e ili'n per la pied'o.

" Lev'u vi'n," dir'is la Dam'o per laŭt'a, sibl'a voĉ'o. La tri ĝarden'ist'o'j tuj lev'is si'n sur la pied'o'j'n, kaj komenc'is klin'salut'i la Reĝ'o'n, la Dam'o'n, la reĝ'a'j'n infan'o'j'n, k. c.

" Ĉes'u tio'n," kri'eg'is la Dam'o," vi don'as al mi la kap'turn'iĝ'o'n !" Ek'vid'ant'e la roz'arb'o'n, ŝi daŭr'ig'is:" Kio'n ajn vi tie ĉi far'is ?"

" Se plaĉ'as al vi'a Dam'a Moŝt'in'o," dir'is Du per tre humil'a voĉ'o, star'ig'ant'e si'n sur unu genu'o:" Ni est'as pen'int'a'j —"

" Mi kompren'as," dir'is la Dam'o, kiu inter'temp'e est'is apud'e rigard'int'a la pentr'it'a'j'n roz'o'j'n:" Oni sen'kap'ig'u ili'n !"

La procesi'o marŝ'is for, escept'e nur tri soldat'o'j'n, kiu'j rest'is por ekzekut'i la mal'feliĉ'a'j'n ĝarden'ist'o'j'n. Tiu'j ĉi kur'is al Alicio por ke ŝi protekt'u ili'n.

" Mi ne permes'os al ili ekzekut'i vi'n," dir'is Alicio, kaj ŝi tuj kaŝ'met'is ili'n en grand'a'n flor'pot'o'n, kiu star'is apud'e. La tri soldat'o'j, ĉirkaŭ'vag'ad'int'e kelk'a'j'n minut'o'j'n por serĉ'i ili'n, fin'e marŝ'is for por re'kun'iĝ'i kun la ceter'a'j.

" Ĉu ili'a'j kap'o'j est'as jam for de la ŝultr'o'j ?" ek'kri'is la Dam'o, re'vid'ant'e ili'n.

" Ili'a'j kap'o'j jam est'as for " laŭt'e kri'is la soldat'o'j " se plaĉ'as al vi'a Dam'a Moŝt'in'o."

La soldat'o'j ne respond'is, sed rigard'is alicion, ĉar por ŝi la Dam'o evident'e intenc'is la last'a'n demand'o'n.

Alicio al'ig'is si'n al la procesi'o inter la gast'o'j, kaj tre'eg'e ŝi vol'is sci'i kio est'as okaz'ont'a.

" Est'as... est'as tre bel'a tag'o," dir'is ĉe ŝi'a flank'o iu mal'fort'a voĉ'o.

Turn'ant'e la kap'o'n, ŝi vid'is ke la Blank'a Kunikl'o marŝ'as du'op'e kun ŝi kaj tim'e rigard'as en ŝi'a'n vizaĝ'o'n.

" Ŝ ! Ŝ !" la Kunikl'o tuj flustr'is en ŝi'a'n orel'o'n, kaj ĵet'is zorg'o'plen'a'n rigard'o'n trans si'a ŝultr'o. Tiam, lev'int'e si'n sur la pied'pint'o'j, li met'is la buŝ'o'n al ŝi'a orel'o kaj dir'is en ĝi'n:" Oni mort'kondamn'is ŝi'n."

" Ne, cert'e ne !" respond'is Alicio." Laŭ mi tut'e ne est'as domaĝ'e. Mi dir'is Pro kio."

" Ŝ —!" la Kunikl'o murmur'is de'nov'e " la Dam'o aŭd'os vi'n. Ŝi ja al'ven'is iom mal'fru'e, kaj la Dam'o dir'is —"

Oni tuj komenc'is ĉirkaŭ'kur'i en ĉiu direkt'o, kaj pro la klopod'o'j ĉe'iĝ'i, fal'ig'is si'n reciprok'e. Tamen en la fin'o ( post kelk'e da minut'o'j ) ĉiu'j trov'is la propr'a'j'n lok'o'j'n, kaj la lud'o komenc'iĝ'is. Neniam en la tut'a viv'o Alicio vid'is tia'n strang'a'n kroket'lud'ej'o'n. Ĉie sur la grund'o altern'iĝ'is paralel'a'j ond'lini'o'j; anstataŭ lign'o'pilk'o'j oni uz'is erinac'o'j'n; por frap'i ili'n, anstataŭ la ordinar'a lign'o'martel'aĵ'o, oni hav'is viv'ant'a'n fenikopter'o'n; kaj la ark'o'j'n oni anstataŭ'is per soldat'o'j, kiu'j dev'is kurb'ig'i si'n kaj star'ad'i sen'mov'e sur la man'o'j kaj pied'o'j egal'e.

Por Alicio la ĉef'a mal'facil'o est'is la mal'facil'o el'reg'i la fenikopter'o'n. Prosper'is al ŝi komfort'e for'met'i la korp'o'n sub si'a brak'o kun la krur'o'j pend'ant'a'j post ŝi. Sed plej oft'e kiam ŝi jam bon'e rekt'ig'is la kol'o'n, kaj est'is pret'a frap'i per ĝi'a kap'o la erinac'o'n, ĝi persist'is ĉirkaŭ'tord'i si'n kaj rigard'i en ŝi'a'n vizaĝ'o'n kun rid'ind'e konfuz'it'a mien'o. Ĉe ĉiu re'vid'o de tiu konfuz'it'a bird'vizaĝ'o ŝi ne pov'is ne ek'rid'eg'i; ankaŭ, kiam ŝi sukces'is mal'supr'e'n'ig'i la kap'o'n, kaj de'nov'e vol'is far'i la frap'o'n, jen la erinac'o, mal'volv'int'e si'n dum ŝi pen'is mastr'um'i la bird'o'n, jam ramp'as for. Krom ĉio ĉi, en la direkt'o kie'n ŝi vol'as frap'send'i la erinac'o'n, plej oft'e mal'help'is la tre ond'a grund'surfac'o; kaj fin'e la ark'o'j oft'e rekt'ig'is si'n kaj marŝ'is for por al'parol'i ali'a'j'n ark'o'j'n. Alicio baldaŭ konvink'iĝ'is ke la kroket'lud'o, kiel oni lud'as ĝi'n ĉe la Ker'a Dam'o, est'as tre mal'facil'a.

La part'o'pren'ant'o'j, ne atend'ant'e la vic'o'n, lud'is ĉiu'j sam'temp'e. Oni ĉiam diskut'ad'is, kies est'as la divers'a'j erinac'o'j; oni mal'pac'is, kaj eĉ batal'is por posed'i ili'n. Post ne long'a temp'o, la Dam'o tut'e furioz'iĝ'is, ĉirkaŭ marŝ'eg'ant'e kaj kri'eg'ant'e ĉiu'minut'e," Oni sen'kap'ig'u li'n, oni sen'kap'ig'u ŝi'n !"

Tio est'is por Alicio tre mal'trankvil'ig'a. Est'as ver'o, ke ĝis nun ŝi ne hav'is disput'o'n kun la Dam'o, sed ŝi tre bon'e sci'is ke tio facil'e pov'as okaz'i," kaj se mi ofend'os ŝi'n," pens'is ŝi," kio okaz'os al mi ? Tie ĉi oni tiel oft'e ordon'as sen'kap'ig'o'j'n, ke mir'ind'e est'as ke eĉ unu individu'o rest'as viv'ant'a."

" Ŝi ĉirkaŭ'rigard'is, serĉ'ant'e rimed'o'j'n por for'kur'i," kaj dub'ant'e ĉu ŝi pov'os re'tir'i si'n ne'rimark'it'e. Dum tiu ĉirkaŭ'rigard'ad'o ŝi rimark'is strang'a'n aper'o'n en la aer'o. Unu'e ŝi ne pov'is imag'i kio ĝi est'as; sed observ'int'e ĝi'n kelk'e da moment'o'j, ŝi konstat'is ke ĝi est'as grimac'o." Do, la Ĉeŝŝa Kat'o ven'as," ŝi konklud'is," nun mi hav'os kun'parol'ant'o'n."

" Ĉu vi bon'e progres'as en la lud'o ?" dir'is la Kat'o, kiam aper'is nur la buŝ'o kaj la ceter'a parol'il'ar'o. Tuj kiam aper'is la okul'o'j, Alicio amik'e salut'is." Sed ne util'as al'parol'i ĝi'n," pens'is ŝi," ĝis la orel'o'j aper'os, aŭ almenaŭ unu el ili."

Post unu minut'o jam aper'is la tut'a kap'o. Alicio de'met'is si'a'n fenikopter'o'n, kaj komenc'is don'i plen'a'n raport'o'n pri la lud'ad'o, ĝoj'ant'e, ke nun ŝi hav'as atent'a'n aŭskult'ant'o'n. La Kat'o ŝajn'e opini'is, ke jam est'as vid'ebl'a sufiĉ'e da li'a korp'o, kaj li aper'ig'is neni'o'n plu.

" Laŭ mi, oni lud'as tre mal'just'e," dir'is Alicio per iom plend'a voĉ'o," kaj ĉiu'j tiel laŭt'e mal'pac'as, ke mi ne pov'as aŭd'i mi'a'n propr'a'n voĉ'o'n; oni ne hav'as definitiv'a'j'n regul'o'j'n, aŭ se ekzist'as tia'j, oni ne atent'as ili'n. Ankaŭ vi ne pov'as imag'i kiel konfuz'ig'e est'as ke ĉiu'j lud'il'o'j — pilk'o'j, ark'o'j, k. t. p. est'as viv'a'j. Ekzempl'e, jen la ark'o kiu'n mi dev'as cel'i promen'as ĉe la ali'a bord'o de la lud'ej'o; kaj ĵus kiam mi vol'is martel'um'i la pilk'o'n de la Dam'o, ĝi for'kur'is de la mi'a !"

En tiu moment'o ŝi rimark'is ke la Dam'o star'as mal'antaŭ ŝi kaj aŭskult'as, do ŝi daŭr'ig'is:"— lert'a kaj traf'em'a, ke neni'u ali'a hav'as eĉ la plej mal'grand'a'n venk'ŝanc'o'n."

" Kiu'n ajn vi al'parol'as ?" dir'is la Reĝ'o, al'ven'ant'e antaŭ alicion, kaj rigard'ant'e el larĝ'e mal'ferm'it'a'j okul'o'j la Kat'kap'o'n.

" Unu mi'a'n amik'o'n," Alicio ĝentil'e respond'is." Permes'u ke mi prezent'u al vi — la Ĉeŝŝa Kat'o'n."

" Mi tut'e ne aprob'as ĝi'a'n aspekt'o'n," dir'is la Reĝ'o," tamen se al ĝi plaĉ'os, mi permes'os al ĝi kis'i mi'a'n man'o'n."

" La Kat'o ja rajt'as rigard'i vi'n," ¹³ dir'is Alicio." Tio'n mi cert'e leg'is en iu libr'o kvankam mi ne pov'as re'memor'i la titol'o'n."

" Tamen ĝi dev'as est'i for'mov'it'a," dir'is la Reĝ'o fort'emfaz'e. Kaj al'vok'int'e la Dam'o'n, kiu en tiu moment'o preter'pas'as," Mi tre vol'as," dir'is li," ke vi, kar'ul'in'o, for'mov'ig'u tiu'n kat'o'n."

Por for'ig'i ĉiu'j'n mal'agrabl'aĵ'o'j'n, ĉu grav'a'j, ĉu trivial'a'j, la Dam'o ja hav'is ĉiam la sam'a'n rimed'o'n." Sen'kap'ig'u ĝi'n," ŝi dir'is, eĉ ne turn'ant'e la kap'o'n por rigard'i.

" Do, mi ven'ig'os mem la ekzekut'ist'o'n," dir'is la Reĝ'o, kaj tiu'cel'e li tuj rapid'is for.

En tiu moment'o Alicio ek'aŭd'is la voĉ'o'n de la Dam'o, kiu mal'proksim'e kri'eg'as furioz'e. Jam tri lud'ant'o'j'n la Dam'o mort'kondamn'is nur pro ne'ĉe'est'o en si'a'j vic'o'j. La lud'ad'o far'iĝ'is tiel miks'it'a, ke Alicio neniel pov'is cert'iĝ'i kiam ŝi hav'as la vic'o'n. Do, ŝi prudent'e decid'iĝ'is re'ir'i por el'trov'i, se ebl'e, la nun'a'n stat'o'n de la lud'o, kaj serĉ'i si'a'n erinac'o'n. Si'a'n erinac'o'n ŝi trov'is batal'ant'a kontraŭ ali'a erinac'o. Jen tre oportun'a moment'o por martel'um'i ili'n unu per ali'a, sed unu cirkonstanc'o mal'help'is; ŝi'a fenikopter'o for'est'is en ali'a part'o de la ĝarden'o, kie ( laŭ la inform'o de ŝi'a'j okul'o'j ) ĝi klopod'ad'as per tre mal'lert'a'j flug'pen'o'j lev'i si'n sur arb'o'n.

Ŝi re'kapt'is la fenikopter'o'n kaj re'port'is al si'a lud'lok'o; sed la batal'o jam fin'iĝ'is kaj neni'u el la erinac'o'j rest'is vid'ebl'a.

" Tio tamen ne est'as tre grav'a," pens'is Alicio," ĉar ankaŭ mal'aper'is ĉiu'j ark'o'j." Do, pak'int'e la fenikopter'o'n sub la brak'o, por ke ĝi ne re'e for'iĝ'u, ŝi re'ir'is al la Kat'o, en la esper'o iom pli babil'ad'i kun ĝi.

Ĉirkaŭ la Kat'o la gast'o'j grand'amas'e kolekt'iĝ'is, kaj fort'a disput'ad'o okaz'as inter la ekzekut'ist'o kaj la ge'reĝ'o'j. Ĉiu'j ĉi parol'as sam'temp'e; la ceter'a'j silent'e ĉirkaŭ'star'as, kaj ekscit'it'e aŭskult'as.

Tuj kiam Alicio aper'is, ĉiu'j disput'ant'o'j al'vok'is ŝi'n por decid'i la afer'o'n.

Sed ĉar ĉiu'j parol'is sam'temp'e, est'is por ŝi tre mal'facil'e bon'e aŭd'i la dir'at'a'j'n vort'o'j'n.

La ekzekut'ist'o argument'is ke oni ne pov'as de'tranĉ'i kap'o'n, se ne ekzist'as korp'o de kiu oni pov'as apart'ig'i ĝi'n. Neniam en la tut'a viv'o li dev'is trakt'i tia'n afer'o'n, kaj li jam est'as tro aĝ'a por komenc'i tut'e nov'a'n meti'o'n.

La Reĝ'o argument'is:" Oni ja pov'as sen'kap'ig'i ĉio'n, kio nur hav'as kap'o'n; oni do ne parol'u sen'senc'aĵ'o'n."

Kaj jen fin'e la dam'a argument'o:" Se iel la afer'o ne est'os dec'e konsent'it'a jam nun, mi ĉiu'j'n sen'escept'e ekzekut'ig'os."

( Tio ĉi ja iom klar'ig'as la kaŭz'o'n de la jam alud'it'a ekscit'ec'o de la gast'o'j !)

Tuj post li'a for'ir'o la Kat'kap'o komenc'is est'i kvazaŭ nebul'a; kiam li re'ven'is kun la Duk'in'o, ĝi jam tut'e mal'aper'is. Sekv'e la Reĝ'o kaj la ekzekut'ist'o ĉirkaŭ'kur'is kiel frenez'ul'o'j serĉ'ant'e ĝi'n, kaj la ali'a'j ir'is re'turn'e al la lud'ej'o.

" Vi ne pov'as imag'i," dir'is la Duk'in'o," kiel ĝoj'ig'e est'as por mi re'vid'i vi'n , mi'a kar'a." Dir'ant'e tio'n, ŝi lig'is si'n al Alicio per la brak'o en tre bon'kamarad'a manier'o, kaj ili ek'marŝ'is kun'e.

Tre plaĉ'is al Alicio trov'i, ke la Duk'in'o est'as nun bon'humor'a, kaj ŝi intern'e pens'is ke antaŭ'e, kiam ili renkont'iĝ'is en la kuir'ej'o, ebl'e ig'is ŝi'n mal'agrabl'a nur la pipr'o.

" Kiam mi est'os Duk'in'o," pens'is ŝi," da pipr'o mi hav'os en mi'a kuir'ej'o ĝust'e neniom. Sup'o pov'as est'i tre bon'a sen pipr'o. Ebl'e pipr'o est'as ĉiam la kaŭz'o kiu ig'as la hom'o'j'n koler'a'j." Kaj ŝi daŭr'ig'is tre fier'e, kvazaŭ konsci'ant'e ke nun ŝi el'don'as nov'a'n princip'o'n, tre grav'a'n por la hom'o'j:—" Nur vinagr'o acid'ig'as ili'n, nur kamomil'o mal'dolĉ'ig'as, kaj —( last'a kaj plej grav'a princip'o )— nur suker'aĵ'o'j dolĉ'ig'as la infan'o'j'n. Se nur la plen'aĝ'ul'o'j tio'n sci'us, ili est'us ja mal'pli ŝpar'em'a'j —"

Ŝi jam tut'e forges'is la Duk'in'o'n, kaj ek'salt'is surpriz'e, aŭd'ant'e ŝi'a'n voĉ'o'n dir'ant'a:—

" Vi i'o'n pri'pens'as, mi'a kar'a, kaj pro tio forges'as parol'i. Mi ne pov'as en la nun'a moment'o cit'i la moral'o'n de tio, sed kred'ebl'e mi re'memor'os ĝi'n post'e."

" Tut ! Tut ! Vi bub'in'o," dir'is la Duk'in'o," ĉio ja hav'as moral'o'n, se nur oni pov'as trov'i ĝi'n." Dum ŝi parol'is, la Duk'in'o prem'is si'n pli fort'e kontraŭ Alicio.

Alicio ne tre ŝat'is tiu'n ĉi tro'proksim'iĝ'o'n; unu'e, ĉar la Duk'in'o est'as ( de proksim'e ) tre mal'bel'a; kaj du'e, ĉar ŝi hav'as ĝust'e la taŭg'a'n alt'ec'o'n por apog'i si'a'n akr'a'n menton'o'n sur la ŝultr'o de Alicio. Tamen, ĉar ŝi ne vol'is est'i mal'agrabl'a, ŝi laŭ'ebl'e toler'is ĉio'n.

" Mi konsent'as," dir'is la Duk'in'o," kaj de tio la moral'o est'as: Ho, nur la am'o, nur la am'o ig'as la mond'o'n rond'ir'i."

" Ĉu ne iu ," preskaŭ sarkasm'e demand'is Alicio," antaŭ'e dir'is en la kuir'ej'o ke la kondiĉ'o de tiu rond'ir'o est'as ke ĉiu atent'u nur si'a'n afer'o'n ?"

" Nu, la signif'o ja est'as preskaŭ sam'a," dir'is la Duk'in'o, ŝultr'um'ant'e alicion per si'a menton'eg'o," kaj de tio la moral'o est'as: Se vi pri'zorg'as la senc'o'n, la son'o'j pri'zorg'os si'n mem."

" Vi ebl'e mir'as, kial mi ne ĉirkaŭ'pren'as al vi la tali'o'n," dir'is iom post'e la Duk'in'o." La kaŭz'o est'as, ke mi dub'as pri la bon'humor'o de vi'a fenikopter'o. Ĉu mi far'os la prov'o'n ?"

" Ne, li ebl'e mord'us vi'n." Alicio dir'is tio'n pro si'n'gard'a'j motiv'o'j; ŝi tut'e ne dezir'is la prov'o'n.

" Est'as ver'o," respond'is la Duk'in'o." Fenikopter'o'j kaj mustard'o ambaŭ mord'as; kaj jen la moral'o: Sam'spec'a'j bird'o'j flug'as kun'e."

" Vi est'as prav'a, kiel ĉiam," afabl'e konsent'is la Duk'in'o." Mi tre admir'as vi'a'n sprit'ec'o'n; per vi'a'j parol'o'j vi ja ig'as ĉio'n klar'a."

" Jes, kompren'ebl'e," dir'is la Duk'in'o.( Ŝi ŝajn'e est'is pret'a konsent'i al ĉio ajn de Alicio dir'ot'a.)" Ne mal'proksim'e de tie ĉi mi mem hav'as grand'a'n mustard'min'ej'o'n, kaj la moral'o: Da tio kio'n mi jam hav'as en mi'n , vi ne tro en'ig'u en mi'n ."

Alicio dum'e profund'iĝ'is en pens'o'j'n, kaj pro tio ne atent'is — eĉ ne aŭd'is — pri la duk'in'a min'ej'o. Post unu minut'o ŝi ek'kri'is:

" Ho jam fin'e mi bon'e memor'as: Mustard'o est'as legom'o, kvankam ĝi ne hav'as la aspekt'o'n est'i tia."

" Mi tut'e konsent'as," de'nov'e dir'is la konsent'em'a Duk'in'o," kaj jen la moral'o:— Vi ĉiam est'u laŭ la aspekt'o — aŭ se vi vol'as ke mi esprim'u ĝi'n pli klar'e:— Vi neniam imag'u al vi ke vi ne est'as ali'aspekt'a ol tio, kio al ali'a'j ŝajn'us ke kio vi aŭ est'is aŭ aspekt'us est'i, ne est'as ali'aspekt'a ol kio vi antaŭ'e est'is, est'us ŝajn'int'a al ili est'i ali'aspekt'a."

" Mi kred'as ke tio'n mi pov'us pli bon'e kompren'i," dir'is Alicio tre ĝentil'e," se mi hav'us ĝi'n skrib'it'a'n antaŭ la okul'o'j; sed, bedaŭr'ind'e mi ne tut'e sukces'is kapt'i la signif'o'n dum vi parol'is."

" Tio ja," dir'is la Duk'in'o per tre mem'kontent'a voĉ'o," est'as nur nul'aĵ'o kompar'e kun la dir'o'j kiu'j'n mi pov'us el'dir'i."

" Tamen ne ĝen'u vi'n, mi pet'as," Alicio rapid'e respond'is," don'ant'e pli'long'a'n klar'ig'o'n; mi tim'as ke vi tro lac'ig'us vi'n per tia labor'o."

" Ho, ne parol'u pri la labor'o, mi pet'as," dir'is la Duk'in'o," mi ja ofer'as al vi donac'e ĉio'n, kio'n mi dir'is ĝis nun."

" Jen donac'o efektiv'e nul'kost'a !" pens'is Alicio." Mi tut'e ne ŝat'us, ke la nask'o'tag'a'j donac'o'j est'u tia'spec'a'j." Sed tio'n ŝi ne kuraĝ'is dir'i laŭt'e.

" Ĉu re'e vi pens'as ?" dir'is la Duk'in'o, kaj Alicio de'nov'e sent'is sur la ŝultr'o special'e fort'a'n ek'prem'o'n de la duk'in'a menton'o.

" Mi ja rajt'as pens'i," iom akr'e respond'is Alicio, ĉar ŝi komenc'is sent'i si'n ĝen'at'a.

" Vi rajt'as cert'e," konsent'is la Duk'in'o," sed ne pli ol pork'o'j rajt'as flug'i; kaj la M —"

Sed en tiu moment'o Alicio fort'e surpriz'iĝ'is, ĉar eĉ en la komenc'o de tiu tre ŝat'at'a vort'o, la duk'in'a voĉ'o ek'velk'is, kaj la duk'in'a brak'o, lig'it'a kun la ŝi'a, fort'e trem'is. Jen, rekt'e kontraŭ ili, vizaĝ'o kontraŭ vizaĝ'o, star'is la Ker'a Dam'o, kun la brak'o'j fald'it'a'j. Ŝi sulk'ig'as fulm'o'tondr'e la brov'o'j'n.

" Est'as bel'a tag'o, vi'a Dam'a Moŝt'in'o," la Duk'in'o komenc'is per tre humil'a kaj mal'fort'a voĉ'o.

" Jam nun mi admon'as vi'n," la Dam'o pasi'e inter'romp'is ŝi'n, pied'frap'ant'e la grund'o'n," aŭ vi aŭ vi'a kap'o jam nun dev'as est'i for, vi elekt'u !"

" Ni daŭr'ig'u la lud'ad'o'n," la Dam'o dir'is al Alicio; kaj Alicio, tro tim'ig'it'e por el'ig'i eĉ unu vort'o'n, per mal'vol'ant'a'j paŝ'o'j sekv'is ŝi'n al la lud'ej'o. La ali'a'j gast'o'j, profit'ant'e la for'est'o'n de la Dam'o jam sid'iĝ'is sub la arb'o'j por ripoz'i. Sed ek'vid'int'e la Dam'o'n, ili tuj lev'is si'n kaj enu'e ek'lud'is. Por instig'i ili'n la Dam'o anonc'is ke eĉ unu'moment'a prokrast'o kost'os al la prokrast'ant'o — la viv'o'n. Dum la tut'a lud'temp'o, tra la tut'a lud'kamp'o, la Dam'o ne ĉes'is mal'pac'i kun la ali'a'j lud'ant'o'j kaj ĉiu'moment'e kri'eg'is " Sen'kap'ig'u li'n," aŭ " Sen'kap'ig'u ŝi'n." La soldat'o'j dev'is gard'i la ĉiu'minut'e mort'kondamn'at'o'j'n; por plen'um'i tiu'n dev'o'n, est'is neces'e ke ili for'las'u la lud'dev'o'n, t. e. la dev'o'n est'i ark'o'j; kaj konsekvenc'e rest'is post du'on'hor'o eĉ ne unu ark'o; ĉiu'j part'o'pren'int'o'j ( krom la Reĝ'o, la Dam'o, kaj Alicio ) est'is jam mort'kondamn'it'a'j kaj soldat'e gard'at'a'j.

La Dam'o — pro mank'o da sen'kap'ig'ebl'a material'o — ĉes'is labor'i, kaj per spir'eg'ant'a voĉ'o demand'is al Alicio:

" Ĝi est'as," la Dam'o respond'is," la kre'it'aĵ'o, el kiu oni far'as la fals'keloni'a'n sup'o'n."

" Vi ven'u, do," dir'is la Dam'o," kaj li mem dir'os al vi si'a'n viv'histori'o'n."

En la moment'o kiam ŝi ek'ir'is kun la Dam'o, ŝi aŭd'is la Reĝ'o'n dir'ant'a ( per tre mal'laŭt'a voĉ'o ) al la tut'a ĉe'est'ant'ar'o:" Oni vi'n pardon'as — ĉiu'j'n."

" Jen tre bon'a afer'o," ŝi pens'is." Do, malgraŭ ĉio, tiu'j terur'a'j ekzekut'o'j ne efektiv'iĝ'os. Mi tre, tre ĝoj'as pri tio."

Baldaŭ ili al'ven'is al Grif'o kuŝ'ant'a en la sun'lum'o kaj profund'e dorm'ant'a.( Se vi ne sci'as kio est'as Grif'o, rigard'u la ilustr'aĵ'o'n.)

" Lev'u vi'n, dorm'em'ul'o," ordon'is la Dam'o," kaj konduk'u ĉi tiu'n fraŭl'in'o'n al la Fals'a Keloni'o, por ke ŝi aŭskult'u li'a'n viv'histori'o'n." Tiam por ekskuz'i si'n al Alicio ŝi al'don'is:" Mi mem dev'as ir'i re'turn'e por aranĝ'i kelk'a'j'n ekzekut'o'j'n kiu'j'n mi ordon'is."

La Grif'o, lev'int'e si'n kaj frot'int'e la okul'o'j'n, atend'is ĝis la Dam'o mal'aper'is kaj tuj — tuj mok'rid'is ŝi'n." Jen bon'a ŝerc'o," li dir'is, du'on'e al si, du'on'e al Alicio.

" Nu, la ŝerc'o est'as ŝi mem," dir'is la Grif'o." Ĉio tio pri la ekzekut'o'j est'as nur ŝi'a fantazi'o; oni ja fakt'e neniu'n ekzekut'as ! Tamen, vi rapid'iĝ'u !"

" Tie ĉi ĉiu ja ordon'as rapid'iĝ'i," pens'is Alicio, dum ŝi mal'rapid'e sekv'as ĝi'n." Neniam en la tut'a viv'o oni tiom ĉirkaŭ'ordon'is mi'n, neniam !"

Ne mult'e progres'int'e, ili jam ek'vid'is mal'proksim'e la Fals'a'n Keloni'o'n. Li sid'is tut'sol'a sur iu rok'rand'o, kaj hav'is tre trist'a'n mien'o'n. Kiam ili pli proksim'iĝ'is, Alicio pov'is aŭd'i, ke li ĝem'as tiel profund'e ke li risk'as romp'i al si la kor'o'n. Ŝi ek'sent'is por li tre fort'a'n kompat'o'n, kaj demand'is al la Grif'o:

Sed la Grif'o respond'is per preskaŭ tia'j sam'a'j vort'o'j, kia'j'n li ĵus uz'is pri la Dam'o:

" Ĉio tio pri la dolor'o est'as nur li'a fantazi'o; li ja ne hav'as real'a'j'n dolor'o'j'n.— Tamen, vi rapid'iĝ'u."

Do, ili marŝ'is kun'e rekt'e al la Fals'a Keloni'o. Tiu rigard'is ili'n el grand'a'j larm'plen'a'j okul'o'j, sed dir'is neni'o'n.

" Mi volont'e dir'os ĝi'n al ŝi," dir'is la Fals'a Keloni'o per profund'a, kvazaŭ kavern'a voĉ'o." Vi ambaŭ sid'iĝ'u, mi pet'as. Kaj eĉ ne unu vort'o'n parol'u, ĝis mi fin'os."

Ili do sid'iĝ'is, kaj dum kelk'a'j minut'o'j neni'u parol'is. Alicio pens'is intern'e," Kia'manier'e li pov'os fin'i, se neniam li komenc'os, tio'n mi ne pov'as kompren'i." Tamen ŝi pacienc'e atend'is.

" Iam en la pas'int'o," dir'is fin'e la Fals'a Keloni'o kun profund'a ek'ĝem'o," mi est'is ver'a Keloni'o."

Sekv'is tiu'j'n vort'o'j'n tre long'a silent'o, kiu'n inter'romp'is nur la okaz'a'j interjekci'o'j ( Hjckrrh, Hjckrrh ) de la Grif'o kaj la konstant'a plor'ĝem'ad'o de la Fals'a Keloni'o. Alicio preskaŭ decid'iĝ'is lev'i si'n kaj pet'i for'permes'o'n, dir'ant'e Mi tre dank'as vi'n, sinjor'o, por vi'a interes'a rakont'o. Tamen, ĉar ŝi supoz'is, ke li nepr'e dir'os iom pli, ŝi rest'is trankvil'e, kaj neni'o'n dir'is.

" Kiam mi est'is mal'grand'ul'o," fin'e la Fals'a Keloni'o daŭr'ig'is iom pli trankvil'e ( kvankam eĉ nun li plor'ĝem'is ne mal'oft'e )," la ge'patr'o'j send'is mi'n al lern'ej'o en la mar'o. La instru'ist'o est'is iu mal'jun'a keloni'o — ni kutim'e nom'is li'n Testud —"

" Pro kio vi nom'is li'n Testud ĉar li ne est'is Testud'o ?" inter'romp'is Alicio.

" Ni ja nom'is li'n Testud , ĉar li est'is fam'e kon'at'a te - student'o , kaj tre ŝat'is parol'i pri la te - kultur'o. Ĉu vi ne pov'is konklud'i tio'n, ne demand'int'e ?"

La Fals'a Keloni'o evident'e indign'is, ke pro ŝi'a mal'sprit'ec'o li dev'is don'i tiu'n klar'ig'o'n.

Kaj la Grif'o al'don'is:" Vi dev'as hont'i, demand'int'e pri tia simpl'a afer'o."

Tiam, por don'i pli fort'a'n emfaz'o'n al la riproĉ'o, ambaŭ sid'is silent'e kaj rigard'eg'is alicion, ĝis pro konfuz'o ŝi est'us tre kontent'a ke la ter'o mal'ferm'iĝ'u kaj kovr'u ŝi'n. Fin'e, la Grif'o dir'is al la Fals'a Keloni'o:

" Vi rapid'u, mal'rapid'ul'o ! oni ne pov'as tie ĉi atend'i la tut'a'n tag'o'n."

" Jes, ni ir'is al la lern'ej'o en la mar'o, kvankam vi ebl'e ne kred'as tio'n —"

" Vi ja oft'e dir'is tio'n," dir'is la Fals'a Keloni'o," almenaŭ se vi simil'as ali'a'j'n hom'infan'o'j'n."

Kaj antaŭ ol Alicio pov'is re'e ek'parol'i, la Grif'o ek'kri'is al ŝi sever'e:" Vi ferm'u la buŝ'o'n !"

La Fals'a Keloni'o daŭr'ig'is:" Tre bon'a'n instru'ad'o'n ni hav'is; fakt'e, ni ir'is lern'ej'o'n ĉiu'tag'e —"

" Pri tio vi ne dev'as fanfaron'i," dir'is Alicio," ankaŭ mi ir'as en ĉiu'tag'a'n lern'ej'o'n."

" Do, malgraŭ ĉio, la vi'a ne est'is efektiv'e alt'rang'a, bon'stil'a lern'ej'o," dir'is triumf'e la Fals'a Keloni'o." En la ni'a, oni ja pres'ig'is ĉe la kont'fin'o:

" Laŭ mi, vi ne mult'e bezon'is la vest'lav'ad'o'n," dir'is Alicio " ĉar vi viv'is sur la mar'fund'o."

" Mi'a'j ge'patr'o'j pov'is pag'i nek por tiu ekstr'aĵ'o, nek por la ali'a'j," la Fals'a Keloni'o dir'is ĝem'ant'e." Ili pag'is nur la ordinar'a'j'n kurs'pag'o'j'n."

" Por komenc'i," respond'is la Fals'a Keloni'o," La Libr'o - lek'ad'o kaj la Plum'skrap'ad'o; ankaŭ la divers'a'j fak'o'j de Aritmetik'o — Ambici'o, Kor'prem'o, Mult'implik'o, kaj Diven'o."

" Pri Mult'implik'o," Alicio kuraĝ'is dir'i," mi neniam aŭd'is. Kio ĝi est'as ?"

La Grif'o lev'is surpriz'e ambaŭ bird'pied'o'j'n.( Li ankaŭ hav'is en la post'a part'o du best'pied'o'j'n — vid'u la ilustr'aĵ'o'n.)

" Kio'n ?" Ĝi ek'kri'is " neniam aŭd'is pri Mult'implik'o kaj tamen sci'as pri la Diven'art'o ? Nu tiu art'o kaj la art'o mult'implik'i est'as reciprok'e konvers'a'j; kaj nur post'kiam oni mult'e praktik'is implik'o'n, est'as permes'at'e eĉ komenc'i la art'o'n diven'i. Diven'o sen antaŭ'a implik'o est'as ja tut'e sen'valor'a. Tamen vi, ne kon'ant'e Mult'implik'o'n, pretend'as bon'e kon'i la Diven'o'n. Eĉ idiot'o ne kred'us tio'n."

Alicio jam ne hav'is la kuraĝ'o'n por demand'i plu al la Grif'o pri la mar'lern'ej'a Aritmetik'o. Turn'ant'e si'n for de li, ŝi demand'is al la Fals'a Keloni'o:

" En la unu'a lok'o, la Mister'o'j'n," respond'is la Fals'a Keloni'o kalkul'ant'e la tem'o'j'n per si'a'j pied'aĵ'o'j, nom'e Mister'o Antikv'a kaj Mister'o Modern'a: ankaŭ la Disigarto. La Disigarta instru'ist'o est'is mal'jun'a angil'o kiu ven'is nur unu'foj'o'n en ĉiu semajn'o; li instru'is al ni dis'ig'i ĉiu'j'n objekt'o'j'n, ĉu eben'a'j, ĉu solid'a'j kaj Koler'ig'i flor'bild'o'j'n .

" Nu, la detal'a klar'ig'o est'us ja tre ted'a," dir'is la Fals'a Keloni'o," tamen mi cert'ig'as al vi ke ni'a'j lern'ej'an'o'j, se ili bezon'us, ekzempl'e, ruĝ'ig'i blank'a'j'n roz'o'j'n ( kiel hodiaŭ la ĝarden'ist'o'j de la Dam'o ) tre hont'us uz'i ili'a'n kolor'il'o'n; kaj eĉ por ruĝ'ig'i la Dam'o'n mem, la koler'ig'a metod'o est'us mult'e pli bon'art'ist'a ol la kolor'ig'a. Ebl'e la Grif'o vol'os al'don'i plu'a'n klar'ig'o'n."

" Mi ne pov'as," dir'is la Grif'o," ĉar pro mank'o da temp'o mi neniam lern'is la koler'ig'art'o'n. La klasik'a profesor'o tre okup'is mi'a'n temp'o'n; li ja est'is ver'a kankr'o."

" Mi ne lern'is de li," dir'is ĝem'ant'e la Fals'a Keloni'o." Oni dir'is ke li instru'is la Rat'in'a'n kaj Blek'a'n lingv'o'j'n. Ĉu mi est'as prav'a ?"

" Tut'e prav'a," dir'is la Grif'o, ankaŭ ĝem'ant'e, kaj pro la dolor'ig'a'j memor'aĵ'o'j ili ambaŭ kovr'is la vizaĝ'o'j'n per la pied'aĵ'o'j.

" Kaj kiom da hor'o'j ĉiu'tag'e vi stud'is en la lern'ej'o ?" Alicio far'is tiu'n demand'o'n en la cel'o kiel ebl'e plej rapid'e en'konduk'i nov'a'n parol'tem'o'n.

" Dek hor'o'j'n," respond'is la Fals'a Keloni'o," en la unu'a tag'o, naŭ en la du'a kaj tiel plu."

" Nu, lig'iĝ'is kun tiu kurioz'a aranĝ'o," al'dir'is la Grif'o," unu tre ŝat'at'a konsekvenc'o; ĉar en la dek'unu'a tag'o nul'ig'iĝ'is ĉiu'j lecion'o'j."

" Ĉu vi vol'as kompren'ig'i," dir'is Alicio tre mir'ig'it'e " ke en la dek'unu'a tag'o la lern'ej'an'o'j hav'is la temp'o'n tut'e liber'a ?"

" Jen sufiĉ'e pri la lecion'o'j," la Grif'o inter'romp'is ŝi'n tre firm'e." La Fals'a Keloni'o nun rakont'os al vi i'o'n pri la lud'o'j."

La Fals'a Keloni'o profund'e ek'ĝem'is, kaj tir'is la post'a'n flank'o'n de unu pied'aĵ'o trans la okul'o'j. Li fiks'e rigard'is alicion kaj fort'e pen'is parol'i, sed li'a'j plor'ĝem'o'j dum kelk'a'j minut'o'j ne'ebl'ig'is la parol'o'j'n.

" Li kondut'as sam'e kvazaŭ li hav'as ost'o'n en la gorĝ'o," dir'is la Grif'o kaj tuj klopod'is ( per fort'a'j sku'o'j kaj man'frap'o'j sur la dors'o'n ) el'ig'i la ost'o'n. Fin'e la Fals'a Keloni'o re'gajn'is la voĉ'pov'o'n, kaj kun larm'o'j glit'fal'ant'a'j sur si'a'j vang'o'j komenc'is:

" Ebl'e vi ne loĝ'is long'a'n temp'o'n sub la mar'o ( Alicio inter'met'is Mi neniam ) ebl'e ankaŭ vi neniam est'as prezent'it'a al Omar'o —( Alicio komenc'is dir'i Mi unu'foj'o'n gust'um'is — sed rapid'e halt'ig'is si'n kaj dir'is anstataŭ'e Mi neniam )— do vi eĉ ne pov'as imag'i, kia rav'a afer'o est'as la Omar'a Kvadril'o."

" Nu," la Grif'o respond'is," oni komenc'e form'iĝ'as en unu rang'o'n laŭ la mar'bord'o —"

" En du rang'o'j'n," inter'romp'is la Fals'a Keloni'o," da fok'o'j, keloni'o'j, k. c. Post'e, kiam oni for'mov'is ĉiu'j'n meduz'o'j'n —"

—" Kompren'ebl'e," konsent'is la Fals'a Keloni'o —" du foj'o'j'n antaŭ'e'n ir'as, turn'iĝ'as kun la kun'ul'o —"

—" la omar'o'j'n," ek'kri'is ekscit'it'e la Grif'o, kaj salt'is en la aer'o'n.

—" Renvers'as si'n en la mar'o —" dir'ant'e tio'n eĉ la Fals'a Keloni'o salt'is furioz'e sur la pied'pint'o'j.

—" De'nov'e ŝanĝ'as la kun'ul'o'n —" Ĉi tiu'n foj'o'n la Grif'o tiel fort'e kri'eg'is, ke ŝajn'is al Alicio ke ŝi'a'j orel'o'j krev'as.

—" Re'naĝ'as al ter'o, kaj — jen la fin'o de l' unu'a mov'ad'o," dir'is la Fals'a Keloni'o. En tiu moment'o li subit'e mal'laŭt'ig'is la voĉ'o'n, kaj ambaŭ best'o'j kiu'j ĵus frenez'e ĉirkaŭ'salt'is, re'e sid'iĝ'is, kaj rigard'is alicion trankvil'e kaj tre melankoli'e.

" Ni do tra'danc'u kun'e la unu'a'n part'o'n," dir'is la Fals'a Keloni'o al la Grif'o," la omar'o'j'n ni ja pov'os imag'i. Kiu el ni kant'os la muzik'o'n ?"

Ili do komenc'is danc'i ĉirkaŭ Alicio. Ne mal'oft'e, pro tro apud'a'j paŝ'o'j, ili pied'prem'is al ŝi la pied'fingr'o'j'n. Ambaŭ mark'is la takt'o'j'n sving'ant'e la dekstr'a'n antaŭ'pied'aĵ'o'n; kaj tre mal'rapid'e, tre trist'e la Fals'a Keloni'o kant'is:—

" Ho, Limak , vi pli'rapid'u !" la merlang'o plend'e ĝem'as;
" Ĉar fokeno post ni sekv'as, kaj la vost'o'n al mi prem'as !
Keloni'o'j kaj omar'o'j je fervor'o ĉiu'j bol'as,
Kaj atend'as vi'n sur sabl'o ! Ĉu vi ankaŭ danc'i vol'as ?
Vi konsent'as, ĉu ne ver'e ? Vi konsent'as part'o'pren'i ?
Vi konsent'as. Ĉu ne ver'e ? Ho, konsent'u part'o'pren'i.

Ho, imag'u vi la rav'o'n est'i supr'e'n alt'lev'it'a !
Est'i kun omar kun'ul'o for en mar'o'n for'ĵet'it'a !"
" Ne ! Tro long'e'n !" dir'is la limak , sku'ant'e si'n tim'em'e,
" Mi ne vol'as." Al merlang'o do rifuz'is li dank'em'e.
Ja konsent'i li ne vol'is, li ne pov'is part'o'pren'i,
Ja konsent'i li ne pov'is, li ne vol'is part'o'pren'i.

Fiŝ'amik'o al li dir'is " Ne tre grav'as la distanc'o'j;
Ali'bord'e est'as ja ali'a land'o kaj la Franc'o'j !
Ju pli long'e'n de Angl'uj'o, pli apud'e al Franc'uj'o !
Do, ne tim'u ! Ĉar sur ambaŭ bord'o'j jen por vi patr'uj'o.
Vi konsent'as, ĉu ne ver'e ? Vi konsent'as part'o'pren'i ?
Vi konsent'as, ĉu ne ver'e ? Ho, konsent'u part'o'pren'i !"

Kiam la danc'ad'o fin'iĝ'is, Alicio intern'e sent'is ke ĝi est'as ted'a kaj eĉ ne sen'danĝer'a por ŝi; tamen ŝi dir'is ĝentil'e:—

" Mi tre dank'as; mi tre interes'iĝ'is vid'ant'e la danc'ad'o'n; kaj special'e plaĉ'is al mi tiu kurioz'a kant'o pri la merlang'o."

" Ho, pri la merlang'o'j," dir'is la Fals'a Keloni'o," vi kompren'ebl'e vid'is ili'n ?"

" Pri Lafrito , mi ne sci'as kie sid'as tiu urb'o," dir'is la Fals'a Keloni'o," sed se vi tre oft'e vid'is ili'n, vi kompren'ebl'e kon'as kia'n aspekt'o'n ili hav'as ?"

" Mi kred'as ke jes," dir'is Alicio, konsider'ant'e." Ili hav'as la vost'o'j'n en la buŝ'o'j; ankaŭ ili est'as kovr'it'a'j per pan'er'o'j."

" Pri la pan'er'o'j vi erar'as," dir'is la Fals'a Keloni'o," ili ne pov'as pro la mar'viŝ'o ten'i pan'er'o'j'n sur la korp'o. Sed pri la vost'o'j vi ne erar'as, kaj la kaŭz'o ja est'as —"

En tiu moment'o la Fals'a Keloni'o osced'is kaj ferm'is la okul'o'j'n, dir'ant'e al la Grif'o:" Vi dir'u al ŝi pri la kaŭz'o kaj ĉio'n tio'n."

" La kaŭz'o est'as," dir'is la Grif'o," ke ili persist'is ir'i danc'i kun omar'o'j; do, oni ĵet'is ili'n mal'proksim'e'n en la mar'o; do ili hav'is tre long'a'n fal'o'n; do, la vost'o'j fiks'iĝ'is en la buŝ'o'j, kaj oni ne pov'is mal'fiks'i ili'n; do — jen ĉio."

" Mi dank'as," dir'is Alicio," tio est'as por mi tre interes'a. Ĝis hodiaŭ mi sci'is tre mal'mult'e pri merlang'o'j."

" Mi pov'as dir'i al vi pli ol tio, se al vi plaĉ'os," dir'is la Grif'o." Ĉu vi sci'as kial oni nom'as tiu'n fiŝ'o'n merlang'o ?"

" Ĉar ĝi'a lang'o est'as ĉiam en la mar'o," klar'ig'is la Grif'o," kaj la mar'o'n ĝi prefer'e silab'as per e nur pro ĝi'a parti'an'ec'o por la Franc'o'j; vi kred'ebl'e rimark'is per kia sopir'a voĉ'o ĝi kant'is pli apud'e al Franc'uj'o ."

( En la angl'a tekst'o li tut'e ali'e klar'ig'is la nom'o'n. Por ek'kompren'i ĝi'n, oni dev'as ident'ig'i en la pens'o'j la vort'o'j'n " merlang'o " kaj " blank'ig'il'o " kiu'j en angl'a lingv'o hav'as sam'a'n son'o'n ŭhajting . Jen la tekst'a dialog'o:—

" Pol - ur - as la bot - kaj ŝu - o'j'n," Alicio ripet'is tre mal'rapid'e, dis'pec'ig'ant'e la vort'o'j'n en la cel'o el'ig'i la nepr'e kaŝ'it'a'n signif'o'n.

" Tie ĉi, sub la mar'o," dir'is la Grif'o per tre profund'a voĉ'o," oni polur'as bot'o'j'n per blank'ig'il'o . Do, vi nun kompren'as.")

" Kaj el kio oni fabrik'as vi'a'j'n pied'ir'il'o'j'n ?" Alicio demand'is sci'vol'e.

" Ho, pri la pied'ir'il'o'j," respond'is la Grif'o," unu'e mi konsil'as al vi ne uz'i tia'j'n long'a'j'n kombinaĵ'o'j'n, kiu'j'n nur la plej lert'a'j mar'an'o'j pov'as uz'i sen la danĝer'o est'i mal'kompren'at'a'j. Du'e, por respond'i la demand'o'n, jen la il'o'j kiu'j'n ni uz'as por ig'i la sub'mar'an'o'j'n pi'e dir'i la ver'o'n — ni met'as sub la pied'o'j alg'o'j'n, efektiv'e ĉio'n verd'a'n , ĉar, bedaŭr'ind'e, ne ĉiu'j ni'a'j ge'jun'ul'o'j est'as instinkt'e verd - ir'em'a'j ."

" Se mi est'us la merlang'o," dir'is Alicio ankoraŭ pri'pens'ant'e la kant'o'n," mi dir'us al la fokeno: Mal'antaŭ'e'n Sinjor'o ! oni ne bezon'as vi'n ."

" La Merlang'o'j ja ĉiam vol'as kun'hav'i fokenon," dir'is la Fals'a Keloni'o " kaj sen fokeno neni'u prudent'a merlang'o vol'us vojaĝ'i i'e'n en la mar'o."

" Kompren'ebl'e ne," respond'is la Fals'a Keloni'o," ĉar dum la vojaĝ'o li ebl'e bezon'os reklam'i si'a'j'n komerc'aĵ'o'j'n en la vizit'at'a'j haven'o'j, kaj kun'hav'ant'e fokenon li pov'os respond'i sen'ĝen'e al la demand'o: Ĉu vi hav'as afiŝ'o'n ? nur montr'ant'e al ĝi kaj dir'ant'e Jen, sid'ant'e sur la pak'aĵ'o'j, jen'a fiŝ'o !"

Ĉar Alicio ne tuj kompren'is li'a'n klar'ig'o'n pri la fiŝ'a afiŝ'o, la Fals'a Keloni'o ofend'iĝ'is kaj la Grif'o profit'is la silent'o'n por propon'i ke nun Alicio rakont'u al ili si'a'n histori'o'n.

" Mi nur pov'us rakont'i mi'a'j'n aventur'o'j'n komenc'ant'e per la hodiaŭ'a maten'o," dir'is Alicio naiv'e," ĉar ne util'us pri'parol'i la antaŭ'a'j'n tag'o'j'n, eĉ la hieraŭ'a'n, pro tio ke mi ne est'is la sam'a person'o."

" Ne, ne ! la aventur'o'j'n antaŭ ĉio ali'a," dir'is mal'pacienc'e la Grif'o," per klar'ig'o'j oni ja terur'e perd'as la temp'o'n."

Sekv'e, Alicio komenc'is rakont'i al ili si'a'j'n aventur'o'j'n de la temp'o kiam ŝi ek'vid'is la Blank'a'n Kunikl'o'n. En la komenc'o ŝi sent'is si'n tre tim'em'a, pro la fakt'o ke ambaŭ best'o'j tre al'proksim'iĝ'is al ŝi — ĉe ĉiu flank'o po unu — kaj tre larĝ'e mal'ferm'is la okul'o'j'n kaj buŝ'o'j'n. Tamen dum la rakont'ad'o ŝi iom post iom far'iĝ'is pli si'n'fid'a.

La aŭskult'ant'o'j rest'is tut'e trankvil'a'j ĝis ŝi rakont'is pri la deklam'o ( antaŭ la Raŭp'o ) de la poem'o " Patr'o Vilĉo ." Kiam ŝi dir'is al ili ke la vort'o'j el'ven'is el la buŝ'o tut'e mal'prav'a'j, la Fals'a Keloni'o profund'e en'spir'eg'is kaj dir'is " Jen tre kurioz'a fakt'o."

" La vort'o'j el'ven'is mal'prav'a'j," ripet'is la Fals'a Keloni'o, kaj profund'e pens'is.

" Mi do tre ŝat'us aŭskult'i, se la Fraŭl'in'o vol'us nun deklam'i i'a'n vers'aĵ'o'n. Vi ordon'u ke ŝi komenc'u."

Li rigard'is la Grif'o'n kvazaŭ li kred'as ke ĝi hav'as la rajt'o'n ordon'i ŝi'n.

" Vi star'iĝ'u," dir'is la Grif'o al Alicio," kaj deklam'u la Dorm'em'ul'o ."

" La kre'it'aĵ'o'j ja terur'e ordon'ad'as mi'n," pens'is Alicio," kaj ig'as mi'n deklam'i la parker'aĵ'o'j'n sam'e kiel se mi est'us en la lern'ej'o."

Tamen ŝi lev'iĝ'is kaj komenc'is la deklam'o'n, sed ŝi'a kap'o plen'iĝ'is de la Omar'a Kvadril'o en tia grad'o ke apenaŭ ŝi konsci'is kio'n ŝi dir'as, kaj la vort'o'j ven'is tre, tre kurioz'e:—

Jen la voĉ de l' Omar ! mi aŭd'is la kri'o'n,
" Vi mi'n bak'is tro brun'e, vi ir'u Azi'o'n !"
La har'ar'o'n net'ig'as en ĉiu okaz'o
La an'as per l' okul'o'j, sed li per la naz'o.
Kiam sek'a la sabl'o, li kvazaŭ monarĥ'o
Mal'estim'e parol'as eĉ pri la ŝark'o.
Kiam tajd'o kun ŝark'o'j amas'e en'flu'as
Mal'fier'a la voĉ'o per kiu li bru'as.

" Tiu'j cert'e ne est'as la vort'o'j kiu'j'n mi lern'is en la infan'ec'o," dir'is la Grif'o.

" Tiu'j'n vort'o'j'n mi neniam aŭd'is ĝis la nun'a moment'o," dir'is la Fals'a Keloni'o," ĝi ja est'as nur sen'senc'aĵ'o."

Alicio dir'is neni'o'n. Fin'int'e la vers'o'n, ŝi sid'iĝ'is, met'is la man'o'j'n al la kap'o, kaj ek'mir'is ĉu iam ŝi'a viv'o re'far'iĝ'os ordinar'a.

" Ŝi ne pov'as klar'ig'i," la Grif'o vigl'e inter'met'is." El'dir'u la du'a'n vers'o'n."

" Sed pri li'a har'ar'o," persist'is la Fals'a Keloni'o," li fakt'e ne pov'us net'ig'i ĝi'n per la naz'o."

" Vi el'dir'u la du'a'n vers'o'n," ripet'is la Grif'o," ĝi komenc'iĝ'as per la vort'o'j Li'a'n dom'o'n pas'ant'e —"

Alicio ne kuraĝ'is mal'obe'i, kvankam ŝi est'is cert'a ke ĉio nepr'e el'ven'os mal'prav'e. Per trem'ant'a voĉ'o ŝi el'dir'is:—

Li'a'n dom'o'n pas'ant'e, per unu okul'o
Mi ek'vid'is panter'o'n kun guf por kun'ul'o.
La panter'o en'glut'is ja ĉio'n glut'ebl'a'n,
Al la guf'o las'ant'e neni'o'n manĝ'ebl'a'n.
La festen'o fin'iĝ'is: al la guf li permes'is
La kuler'o'n en'poŝ'i; li mem ne forges'is
La tranĉ'il'o'n en'pak'i vir'in'a'n en muf'o'n
Kaj per tio li ankaŭ dis'tranĉ'is la —!

" Por kio util'as," li dir'is," ke vi el'dir'u tia'j'n vers'aĉ'o'j'n, ne dum'e klar'ig'ant'e ili'n ? Ĝi est'as ja la plej konfuz'ig'a lingv'aĵ'o kiu'n iam en la viv'o mi aŭskult'is."

" Jes," konsent'e dir'is la Grif'o," ankaŭ mi opini'as ke est'os bon'e ne plu daŭr'ig'i tiu'n deklam'aĵ'o'n." Ankaŭ Alicio tre ĝoj'e konsent'is.

" Ĉu vi vol'as ke ni tra'danc'u la du'a'n part'o'n de la Omar'a Danc'o ?" propon'is la Grif'o " aŭ ĉu vi ebl'e prefer'us ke la Fals'a Keloni'o kant'u al vi ?"

" Ho, mi cert'e prefer'us la kant'o'n, se la Fals'a Keloni'o komplez'os." Alicio respond'is tiel fervor'e ke la Grif'o dir'is, ofend'it'e:

" H m ! Pri gust'o'j ne util'as diskut'i. Do, se agrabl'e al vi, kar'ul'o, vi kant'u por ŝi Keloni'a Sup'o ."

La Fals'a Keloni'o ek'ĝem'is profund'e, kaj kant'is per voĉ'o ia'foj'e plor'sufok'it'a:

" De'nov'e la ĥor'o'n," ek'kri'is la Grif'o. Sed kiam la Fals'a Keloni'o nur komenc'is re'kant'i ĝi'n, de iu mal'proksim'a lok'o aŭd'iĝ'is laŭt'a ek'kri'o:—

" Vi rapid'u do," kri'is la Grif'o al Alicio, kaj pren'int'e ŝi'n per la man'o, ĝi rapid'is for, ne atend'ant'e la fin'o'n de la ĥor'o.

" Pri — kio — oni — pro — cesas ?" Alicio dum la kur'ad'o demand'is spir'eg'ant'e; sed la Grif'o nur kur'is pli rapid'e. Dum'e sekv'is ili'n — pli kaj pli mal'laŭt'e — la voĉ'o de la Fals'a Keloni'o fin'ant'a per tre melankoli'a'j ton'o'j la re'kant'aĵ'o'n:

Kiam ili al'ven'is, la Ker'a'j Ge'reĝ'o'j jam sid'is sur si'a tron'o, ĉirkaŭ'it'e de grand'a amas'o da best'et'o'j kaj bird'et'o'j, ankaŭ la tut'a ar'o da lud'kart'o'j.

Jen antaŭ la tron'o star'is la Lake'o; li hav'is la man'o'j'n kun'lig'it'a'j'n per grand'a fer'ĉen'o, kaj gard'is li'n du soldat'o'j, ĉiu'flank'e po unu. Apud la Reĝ'o star'is la Blank'a Kunikl'o; en la dekstr'a man'o tiu ĉi hav'is trumpet'o'n, kaj en la mal'dekstr'a li port'is grand'a'n rul'aĵ'o'n pergamen'a'n. En la mez'o de la juĝ'ej'o est'is tabl'o, kaj sur la tabl'o Alicio ek'vid'is grand'a'n plad'o'n plen'a'n je tort'o'j. Tia'n al'log'a'n aspekt'o'n ili hav'is, ke nur sur'rigard'i ili'n funkci'ig'is la saliv'gland'o'j'n." Mi tre vol'as," pens'is ŝi," ke oni tuj fin'u la proces'o'n kaj dis'don'u la tort'o'j'n."

Tamen, konklud'int'e el la mien'o'j de la ĉe'est'ant'o'j ke tio ne okaz'os, ŝi — por pas'ig'i la temp'o'n — komenc'is ĉirkaŭ'rigard'i.

Ĝis la nun'a moment'o neniam en la tut'a viv'o ŝi ĉe'est'is juĝ'ej'o'n; tamen ŝi est'is iom leg'int'a pri tia'j afer'o'j, kaj tre kontent'e ŝi konstat'is ke ŝi pov'as facil'e ident'ig'i preskaŭ ĉio'n en la ĉambr'o.

Sen'dub'e ! Sed li est'is ankaŭ la Reĝ'o, kaj ĉar li port'is la kron'o'n super la peruk'o ( se vi vol'as vid'i kiel , vid'u la ilustr'aĵ'o'n sur paĝ'o 120 ) li hav'is la aspekt'o'n est'i tre mal'komfort'a; ankaŭ la kron'o cert'e ne sid'is konven'e.

" Kaj jen," pens'is Alicio daŭr'ig'ant'e la klasifik'o'n," la ĵur'int'ar'ej'o , kaj jen'a'j dek'du kre'it'aĵ'o'j — ŝi nepr'e dev'is uz'i tiu'n vort'o'n, ĉar unu'j ja est'is best'o'j, kaj ali'a'j est'is bird'o'j — supoz'ebl'e est'as la ĵur'int'o'j ."

Ŝi du, tri foj'o'j'n ripet'is la vort'o'j'n " ĵur'int'o'j, ĵur'int'ar'ej'o," ĉar ŝi kred'is, kaj ja rajt'is kred'i, ke nur tre mal'mult'a'j knab'in'et'o'j ŝi'a'j sam'aĝ'ul'o'j hav'as pri tiu'j vort'o'j i'a'n ajn ide'o'n.

" Kio'n ili far'as ?" ŝi flustr'is al la Grif'o," ja antaŭ komenc'o de la proces'o, ili nepr'e neni'o'n pov'as hav'i por skrib'i."

" Ili skrib'as ĉiu si'a'n propr'a'n nom'o'n," la Grif'o mal'laŭt'e respond'is," pro la tim'o ke antaŭ la fin'iĝ'o de l' proces'o ili forges'os ĝi'n."

" La stult'ul'o'j !" Alicio komenc'is per laŭt'a indign'a voĉ'o, sed tuj ĉes'is pro la fakt'o ke la Blank'a Kunikl'o ordon'is:" Silent'o'n en la juĝ'ej'o," kaj la Reĝ'o, al'met'int'e la okul'vitr'o'j'n, ĉirkaŭ'rigard'is por sci'iĝ'i kiu parol'as.

Alicio pov'is cert'iĝ'i, sam'e kvazaŭ ŝi rigard'us la ardez'o'j'n de mal'antaŭ ili'a'j ŝultr'o'j, ke ĉiu'j ĵur'int'o'j skrib'as sur la ardez'o'j " Stult'ul'o'j," kaj eĉ ŝi pov'is rimark'i ke unu el ili, ne sci'ant'e mem per kia'j liter'o'j silab'i la vort'o'n, dev'as pet'i la inform'o'n de si'a najbar'o." Kiam la proces'o fin'iĝ'os," pens'is Alicio," oni hav'os sur tiu'j ardez'o'j ver'e vid'ind'a'n miks'aĵ'o'n !"

La grifel'o de unu ĵur'int'o komenc'is grinc'i. Tio'n kompren'ebl'e Alicio ne pov'is toler'i. Do, ĉirkaŭ'ir'int'e la juĝ'ej'o'n, kaj pren'int'e oportun'a'n star'lok'o'n mal'antaŭ li, ŝi tre baldaŭ sukces'is for'ŝtel'i ne'rimark'it'e la grifel'o'n. Tiel lert'e ŝi klopod'is ke la ĵur'int'et'o ( ĝi est'as ja Bil Lacert'o !) tut'e ne pov'is kompren'i kie'n ĝi mal'aper'is. Li do, post long'a ĉirkaŭ'serĉ'ad'o, fin'e klopod'ad'is kiel ebl'e plej bon'e skrib'i per unu fingr'o. Sed ne mult'e util'is tio , ĉar la fingr'o far'is sur la ardez'o neni'a'n post'sign'o'n.

Laŭ tiu ordon'o, la Blank'a Kunikl'o tri'foj'e lud'blov'is la trumpet'o'n, kaj post'e mal'volv'is la pergamen'a'n rul'aĵ'o'n, kaj leg'is laŭt'e:

" Vi tuj konsider'u la verdikt'o'n," ordon'is la Reĝ'o, direkt'ant'e si'a'j'n rigard'o'j'n al la ĵur'int'o'j.

" Ne, ne ankoraŭ," vigl'e inter'met'is la Kunikl'o." Antaŭ tio est'as mult'e da proced'o'j."

La Blank'a Kunikl'o tuj blov'is tri'foj'e la trumpet'o'n, kaj laŭt'e kri'is:—" Unu'a atest'ant'o !"

La unu'a atest'ant'o est'is la Ĉapel'ist'o. Li ven'is en la ĉambr'o'n tra flank'a pord'o, hav'ant'e en unu man'o te'tas'o'n kaj en la ali'a pec'o'n da buter'pan'o.

" Pardon'u, vi'a Reĝ'a Moŝt'o," li komenc'is," ke mi kun'port'as ĉi tiu'j'n te'aĵ'o'j'n; kiam mi ricev'is la al'vok'o'n, mi ne ankoraŭ fin'is la te'manĝ'ad'o'n."

La Ĉapel'ist'o rigard'is al la Mart'lepor'o kaj la Glir'o, kiu'j jam sekv'is li'n en la juĝ'ej'o'n kaj star'iĝ'is kun'e, brak'o en brak'o.

" Dek'kvin'a,"" Dek'ses'a," korekt'is la Mart'lepor'o kaj la Glir'o, preskaŭ sam'moment'e.

Laŭ tiu ordon'o, la ĵur'int'ar'o el'skrib'is ĉiu'j'n tri dat'o'j'n sur la ardez'o'j; post'e kalkul'is la sum'o'n, kaj el'ig'is solv'o'n en spes'mil'o'j kaj spes'dek'o'j !

" Do, ŝtel'it'a !" ek'kri'is la Reĝ'o, turn'ant'e si'n al la ĵur'int'o'j: ĉiu'j not'is ke la ĉapel'o est'as ŝtel'it'a.

" Mi ten'as proviz'o'n da ili por vend'i," la Ĉapel'ist'o klar'ig'is." Propr'a'n ĉapel'o'n mi hav'as neniu'n. Mi est'as ja Ĉapel'ist'o."

Kaj nun la Dam'o al'met'is la okul'vitr'o'j'n kaj sever'e rigard'eg'is la Ĉapel'ist'o'n. Sub ŝi'a rigard'eg'o tiu pal'iĝ'is kaj trem'is.

" Vi dir'u vi'a'n evidencon," dir'is la Reĝ'o. " Se vi persist'os kondut'i en tia rid'ind'e tim'ig'it'a manier'o, mi tuj ekzekut'ig'os vi'n."

Tiu minac'o ja ne kuraĝ'ig'is la atest'ant'o'n. Li sen'ĉes'e ŝanĝ'is la si'n'ten'ad'o'n, apog'ant'e la korp'o'n jen sur unu pied'o, jen sur la ali'a. Kun tre mal'trankvil'a mien'o li konstant'e rigard'is la Dam'o'n; kaj, pro li'a konfuz'iĝ'o, li eĉ el'mord'is grand'a'n pec'o'n el la te'tas'o anstataŭ el la buter'pan'o !

En tiu moment'o Alicio hav'is tre kurioz'a'n korp'sent'o'n. Kio pov'us est'i la kaŭz'o ? Post ne long'e ŝi konstat'is ke ankoraŭ unu foj'o'n ŝi komenc'as kresk'i . Unu'e ŝi preskaŭ decid'iĝ'is star'iĝ'i kaj el'ir'i la juĝ'ej'o'n. Tamen post plu'a pri'pens'o, ŝi opini'is ke est'os pli bon'e rest'i kie ŝi nun sid'as, ĝis mank'o da spac'o dev'ig'os la el'ir'o'n.

" Bon'vol'u ne tiel fort'e prem'i mi'n," dir'is la Glir'o, kiu nun trov'iĝ'is sid'ant'a apud ŝi." Apenaŭ mi pov'as spir'i."

" Jes," respond'is la Glir'o." Sed mi kresk'as laŭ normal'a rapid'ec'o, kaj vi mal'normal'e, rid'ind'e !" Kaj kun tre mal'agrabl'a mien'o li el'ig'is si'n el si'a sid'lok'o, kaj trans'ir'is al la ali'a flank'o de l' juĝ'ej'o. La Dam'o dum'e eĉ ne unu moment'o'n ĉes'is rigard'eg'i la Ĉapel'ist'o'n, kaj, en la moment'o kiam la Glir'o trans'ir'as la juĝ'ej'o'n, ŝi dir'is al unu el la ĉambelan'o'j:" Al'port'u al mi la list'o'n de la kant'int'o'j en la last'a koncert'o." Aŭd'int'e tiu'n ordon'o'n la Ĉapel'ist'o trem'is tra la tut'a korp'o tiel fort'e, ke ambaŭ ŝu'o'j for'trem'iĝ'is de la pied'o'j.

" Vi nur el'dir'u vi'a'n evidencon," ripet'is koler'e la Reĝ'o;" se ne, mi nepr'e ekzekut'ig'os vi'n, ĉu vi est'as nerv'e aflikt'at'a, aŭ ne."

" Se plaĉ'as al vi'a Reĝ'a Moŝt'o," la Ĉapel'ist'o tuj komenc'is per trem'ant'a voĉ'o —" mi est'as mal'riĉ'ul'o — kaj apenaŭ mi komenc'is mi'a'n te'manĝ'o'n — t. e. komenc'is antaŭ nur kelk'a'j tag'o'j — kaj pro la fakt'o ke la buter'pan'o far'iĝ'is tiel mal'dik'a — kaj ke la te'o tvinklis tiel fort'e —"

" Kompren'ebl'e tvinklo komenc'iĝ'as per T " dir'is vigl'e la Reĝ'o." Ĉu vi vol'as insult'i mi'n kred'ig'ant'e ke mi est'as ne'kler'ul'o ?— vi daŭr'ig'u !"

—" Mi est'as mal'riĉ'ul'o," la Ĉapel'ist'o re'komenc'is " kaj preskaŭ ĉio pli mal'pli tvinklis post la te'o, sed la Mart'lepor'o dir'is —"

" Nu, se ne la Mart'lepor'o, cert'e la Glir'o dir'is —" kaj la Ĉapel'ist'o ĉirkaŭ're'gard'is por vid'i ĉu ankaŭ li ne'os — sed la Glir'o neni'o'n ne'is, ĉar li profund'e en'dorm'iĝ'is.

" Kaj post'e," la Ĉapel'ist'o daŭr'ig'is," mi tranĉ'is pli da buter'pan'o —"

La kompat'ind'a Ĉapel'ist'o las'is fal'i la te'tas'o'n kaj buter'pan'o'n, kaj humil'e sur'genu'is. De'nov'e jam la tri'a'n foj'o'n, li komenc'is:—

" Konsent'e, tre mal'riĉ'a vi est'as je la parol'art'o," dir'is la Reĝ'o," ĝi'n vi cert'e ne posed'as."

Ĉe tiu reĝ'a ŝerc'o, unu kobaj'o aplaŭd'is, kaj est'is tuj sub'prem'it'a de la ofic'ist'o'j.( Ĉar sub'prem'it'a est'as iom mal'facil'a vort'o, mi vol'as klar'ig'i la ag'manier'o'n. Oni hav'is en la juĝ'ej'o grand'a'n kanvas'sak'o'n, kun'lig'ebl'a'n ĉe la buŝ'o per ŝnur'et'o'j. En tiu'n sak'o'n oni ŝov'is la kobaj'o'n, kaj post'e sid'is sur la sak'o.)

" Est'as bon'a afer'o ke mi vid'is tio'n," pens'is Alicio." Tre oft'e mi leg'as en la ĵurnal'o'j ke ĉe la fin'o de iu proces'o kelk'a'j person'o'j ek'aplaŭd'is, sed la aplaŭd'ant'o'j est'is tuj sub'prem'it'a'j de la ofic'ist'o'j de la juĝ'ej'o. Kaj ĝis nun neniam mi pov'is kompren'i kio'n preciz'e tio signif'as."

" Se neni'o'n plu vi pov'as dir'i pri la afer'o," dir'is la Reĝ'o," est'as permes'it'e al vi de'ir'i."

" Mi ja ne pov'as," kontraŭ'dir'is la Ĉapel'ist'o," de'ir'i pli mal'supr'e'n, ĉar jam mi star'as sur la plank'o."

" Nu," pens'is Alicio," ebl'e nun, for'ig'int'e la kobaj'o'j'n, oni pov'os pli bon'e progres'i."

" Mi prefer'us hejm'e'n'iĝ'i por daŭr'ig'i la te'manĝ'ad'o'n," dir'is la Ĉapel'ist'o, kaj tre tim'e li observ'is la Dam'o'n, kiu leg'as la list'o'n de kant'int'o'j.

" Vi hav'as la for'permes'o'n," dir'is la Reĝ'o, kaj la Ĉapel'ist'o tuj el'iĝ'is la juĝ'ej'o'n, eĉ ne re'vest'int'e la ŝu'o'j'n.

—" Kaj vi sen'kap'ig'u li'n ekster'e," la Dam'o al'don'is al unu el la ofic'ist'o'j. Sed antaŭ ol la ofic'ist'o ating'is la pord'o'n, jam la Ĉapel'ist'o tut'e mal'aper'is.

La du'a atest'ant'o est'is la Duk'in'a kuir'ist'in'o. Ŝi port'is en la man'o la pipr'uj'o'n, kaj Alicio facil'e diven'is kiu en'ven'os, jam antaŭ la en'ven'o; ĉar ŝi rimark'is ke inter la star'ant'o'j apud la pord'o subit'e komenc'iĝ'is fort'a kaj konstant'a tern'ad'o.

La Reĝ'o, konstern'it'e, rigard'is la Blank'a'n Kunikl'o'n, kiu per mal'laŭt'a voĉ'o dir'is:—

" Nu, se tio est'as nepr'e neces'a," la Reĝ'o dir'is rezignaci'e," mi far'os ĝi'n laŭ mi'a ebl'o."

Do, fald'int'e la brak'o'j'n kaj sulk'ig'int'e la brov'o'j'n kontraŭ la kuir'ist'in'o, ĝis li'a'j okul'o'j preskaŭ tut'e ferm'iĝ'is, li demand'is per tre profund'a voĉ'o:—" El kio oni far'as tort'o'j'n ?"

" Kapt'u tiu'n Glir'o'n," furioz'e kri'is la Dam'o." Sen'kap'ig'u tiu'n Glir'o'n ! El'ig'u li'n el la juĝ'ej'o ! Sub'prem'u li'n ! Pinĉ'u li'n ! Ŝir'u al li la vang'har'o'j'n !"

Dum kelk'a'j moment'o'j la tut'a juĝ'ant'ar'o konfuz'iĝ'is, klopod'ad'ant'e el'ig'i la Glir'o'n. Kiam fin'e ĉio re'trankvil'iĝ'is, la kuir'ist'in'o jam mal'aper'is.

" Ne grav'e est'as," dir'is la Reĝ'o. Intern'e, li ja est'is tre kontent'a." Al'vok'u la tri'a'n atest'ant'o'n," li rapid'e daŭr'ig'is, kaj al'don'is per mal'laŭt'a voĉ'o al la Dam'o:

" Bon'vol'u, mi'a kar'ul'in'o, mem krosekzameni la ven'ont'a'n. Pro tiu labor'o la kap'o al mi preskaŭ krev'as."

Alicio observ'is la Blank'a'n Kunikl'o'n, dum li man'fuŝ'as la list'o'n, kaj ŝi tre mir'is kia'n ŝajn'o'n hav'os la ven'ont'a atest'ant'o;" ĉar," ŝi dir'is al si," oni ĝis nun ricev'is tre mal'mult'e da evidenco."

Imag'u al vi ŝi'a'n surpriz'o'n kiam ŝi aŭd'is la kunikl'o'n per la plej alt'a ton'o de si'a kunikl'a voĉ'et'o el'leg'i la nom'o'n " Alicio."

" Jen mi " ek'kri'is Alicio. Pro la ekscit'ec'o si'n trov'i al'vok'at'a, ŝi tut'e forges'is ke dum la last'a'j minut'o'j ŝi tre mult'e kresk'is; kaj tiel subit'e ŝi ek'salt'is supr'e'n, ke ŝi renvers'is per la jup'o la ĵur'int'ar'uj'o'n, kaj fal'ig'is ĉiu'j'n ĵur'int'o'j'n sur la kap'o'j'n de la sub'e star'ant'o'j.

Jen ili kuŝ'is sur la plank'o kaj sen'help'e barakt'ad'is, re'memor'ig'ant'e al ŝi kio okaz'is en la hejm'o antaŭ unu semajn'o, kiam ŝi akcident'e renvers'is el glob'o ar'o'n da ruĝ'a'j fiŝ'o'j.

" Ho, pardon'u, mi pet'eg'as," ŝi ek'kri'is tre ĉagren'it'e, kaj komenc'is kiel ebl'e plej rapid'e re'lev'i ili'n. La ĵus alud'it'a akcident'o ja ven'ig'is en ŝi'a'n kap'o'n la ide'o'n ke, se ŝi ne sukces'os tuj kolekt'i kaj re'sid'ig'i ili'n, ili nepr'e mort'os.

" La proces'o'n oni ne pov'as daŭr'ig'i," dir'is la Reĝ'o per tre serioz'a voĉ'o," ĝis ĉiu'j ĵur'int'o'j re'sid'iĝ'os — ĉiu'j ." Ripet'ant'e la last'a'n vort'o'n, li fiks'e rigard'is alicion.

Alicio do re'rigard'is al la ĵur'int'ar'uj'o, kaj vid'is, ke pro si'a ekscit'ec'o ŝi re'met'is la Lacert'o'n kun la kap'o mal'supr'e'n. Pro tio la kompat'ind'a best'et'o melankoli'e sving'ad'is la vost'o'n, sed tut'e ne pov'is rekt'ig'i si'n. El'pren'int'e ĝi'n, ŝi re'star'ig'is ĝi'n konven'e. Tamen privat'e ŝi opini'is ke Sro." Bil " hav'us egal'e sam'a'n valor'o"n en la proces'o, ĉu li sid'us renvers'it'e aŭ kap'supr'e.

Kiam la ĵur'int'o'j iom re'trankvil'iĝ'is post la renvers'iĝ'o, kaj oni trov'is kaj re'don'is al ili la ardez'o'j'n kaj grifel'o'j'n, ili tuj komenc'is el'skrib'i plen'a'n histori'o'n de la akcident'o, escept'e nur la Lacert'o'n, kiu pro la terur'a ŝok'o sid'is kun la buŝ'o mal'ferm'it'a kaj rigard'is la plafon'o'n.

Tiu'j ĵus komenc'is skrib'i tio'n sur la ardez'o'j. Sed la Blank'a Kunikl'o tre sulk'ig'is la brov'o'j'n, kaj far'is al la Reĝ'o mal'aprob'a'n gest'o'n, dir'ant'e per tre respekt'a voĉ'o:" Kompren'ebl'e vi'a Reĝ'a Moŝt'o intenc'is dir'i mal grav'a ?"

" Mal'grav'a, kompren'ebl'e," la Reĝ'o dir'is laŭt'e. Tamen, mal'laŭt'voĉ'e li daŭr'e dir'ad'is al si:" grav'a, mal'grav'a, mal'grav'a, grav'a " kvazaŭ li eksperiment'as kiu vort'o hav'as la pli bon'a'n son'o'n.

Kelk'a'j ĵur'int'o'j skrib'is " grav'a," ali'a'j skrib'is " mal'grav'a." Alicio pov'is mem vid'i tio'n, ĉar ŝi star'is sufiĉ'e proksim'e por rigard'i sur la ardez'o'j'n." Tamen tio ne est'a grav'a," ŝi pens'is.

En tiu moment'o la Reĝ'o subit'e ordon'is " Silent'o'n !"— Li ja en la last'a'j minut'o'j diligent'e skrib'is en si'a not'libr'o — kaj nun li leg'is el tiu libr'o:" Regul'o Kvar'dek'du'a Neni'u person'o, kies alt'ec'o super'as unu kilo'metr'o'n, rajt'as rest'i en la juĝ'ej'o. "

" Nu, ĉiu'okaz'e mi ne vol'as ir'i," dir'is Alicio." Plu'e, tio ne est'as ver'a regul'o; vi ja ĵus nun el'pens'is ĝi'n."

" Kiel vi kuraĝ'as tio'n dir'i ?" dir'is la Reĝ'o." Ne est'as en la libr'o eĉ unu regul'o pli mal'nov'a !"

La Reĝ'o pal'iĝ'is kaj tuj ferm'is la not'libr'o'n." Konsider'u la verdikt'o'n," li dir'is al la ĵur'int'o'j per mal'laŭt'a trem'a voĉ'o.

" Se plaĉ'as al vi'a Reĝ'a Moŝt'o," dir'is li," ni ankoraŭ hav'as pli da evidenco por aŭskult'i. Oni ĵus trov'is tiu'n ĉi paper'o'n."

" Ne ankoraŭ mi mal'ferm'is ĝi'n," dir'is la Kunikl'o;" sed ĝi ŝajn'as est'i leter'o skrib'it'a de la juĝ'at'o al — al iu."

" Nepr'e al iu " dir'is la Reĝ'o " escept'e se ĝi est'as skrib'it'a al Neni'u, kaj ordinar'e oni ne skrib'as al li ."

" Ĝi tut'e ne est'as adres'it'a," dir'is la Blank'a Kunikl'o." Fakt'e, neni'o est'as skrib'it'a sur la ekster'aĵ'o."

" Ĉu ili est'as skrib'it'a'j per la man'skrib'o de la juĝ'at'o ?" demand'is ali'a ĵur'int'o.

" Ne," respond'is la Blank'a Kunikl'o," kaj jen la plej ne'kompren'ebl'a afer'o."

Ĉe tio la mien'o'j de la tut'a ĵur'int'ar'o proklam'is plen'a'n konfuz'iĝ'o'n.

" Do, li nepr'e imit'is ies man'skrib'o'n," dir'is la Reĝ'o.( La mien'o'j de la ĵur'int'o'j re'hel'iĝ'is.)

" Se plaĉ'as al vi'a Reĝ'a Moŝt'o," dir'is la juĝ'at'o mem," mi ne skrib'is ĝi'n, kaj neni'u pov'as pruv'i ke mi skrib'is ĝi'n. Ĝi ja ne est'as sub'skrib'it'a ĉe la fin'o."

" Se vi ne sub'skrib'is," dir'is la Reĝ'o," tio nur pli'grav'ig'as la ofend'o'n. Vi nepr'e intenc'is i'a'n fripon'aĵ'o'n, ĉar ali'e vi cert'e est'us sub'skrib'int'a la paper'o'n kiel honest'ul'o."

Sekv'is universal'a aklam'ad'o. Oni ja sent'is ke tio est'as la unu'a ver'e sprit'a dir'o, kiu'n la Reĝ'o dir'is dum la tut'a tag'o.

" Ĝi pruv'as neni'o'n," dir'is Alicio." Vi ja ankoraŭ ne sci'as ĉu la vers'aĵ'o'j eĉ rilat'as la nun'a'n afer'o'n."

" Komenc'u ĉe la komenc'o," dir'is la Reĝ'o solen'e," kaj daŭr'ig'u ĝis vi ven'os al la fin'o; kaj ĉe la fin'o ĉes'u leg'i."

" Jen la plej grav'a evidencaĵo kiu'n ni ĝis nun aŭskult'is," dir'is kontent'e la Reĝ'o, kaj frot'is al si la man'o'j'n." Nun do la ĵur'int'o'j konsid..."

" Se iu el ili pov'os klar'ig'i ĝi'n," dir'is Alicio — ŝi en la last'a'j minut'o'j tiom grand'iĝ'is ke ŝi jam ne tim'is inter'romp'i eĉ la Reĝ'o'n mem —" mi donac'os al li ses penc'o'j'n ( 250sd.); mi mem kred'as ke en'est'as en ĝi eĉ ne unu er'o da raci'a signif'o."

Ĉiu'j ĵur'int'o'j el'skrib'is sur la ardez'o'j ke " Ŝi kred'as ke en'est'as eĉ ne unu er'o da signif'o," sed neni'u el ili, malgraŭ la ofer'it'a premi'o, pen'is klar'ig'i la vers'o'j'n.

" Se en'est'as neni'a signif'o," dir'is la Reĝ'o," tio ja ŝpar'os al ni mult'e da ĝen'o, ĉar signif'o'j'n ni ne bezon'as serĉ'i. Tamen, mi ne est'as cert'a," li daŭr'ig'is, etend'ant'e la vers'o'j'n sur la genu'o kaj kritik'e per unu okul'o rigard'ant'e ili'n;" Mi malgraŭ ĉio komenc'as trov'i en ili i'a'n signif'o'n. Sed ne pri la tali'o. Nur rigard'ant'e la juĝ'at'o'n, oni tuj kompren'as, kial ŝi ne laŭd'is li'a'n tali'o'n."

" Do jam ni far'as progres'o'n," li daŭr'ig'is si'n'kontent'e." Ni ĝi'n sci'is tio kompren'ebl'e alud'as la ĵur'int'o'j'n. Al ŝi nur unu, du al li, Tri, kvar al ni li don'is jen kio'n li far'is dis'donac'ant'e la tort'o'j'n."

" Sed," kontraŭ'dir'is Alicio," la daŭr'ig'o montr'as ke ĉiu'j ven'is re al vi ."

" Kaj jen ili," triumf'is la Reĝ'o, montr'ant'e sur la tabl'o'n." Neni'o pov'as est'i pli klar'a pruv'o ol tio. Ankaŭ tio'n ĉi atent'u: Dolor vi for, ek'kri'is ŝi. Ĉu vi, mi'a kar'a,( turn'ant'e si'n al la Dam'o ) ne ordon'is ke la Loro est'u for ? Tamen, jen li sid'as !"

" Cert'eg'e," kri'is la Dam'o, kaj furioz'e ĵet'is kontraŭ la Loro"n grand'a'n ink'uj'o'n.

La ink'uj'o traf'is — ne la Loro"n — sed Bil Lacert'o'n. Tiu jam de long'e ĉes'is skrib'i per la fingr'o, ĉar li ne sukces'is far'i per ĝi mark'o'j'n; sed nun la kompat'ind'a best'et'o labor'em'e re'komenc'is la fingr'o'skrib'o'n, uz'ant'e la ink'o'n, kiu gut'fal'is de li'a vizaĝ'o.

La Loro tut'e ne atent'is la ink'uj'o'n; li nur ĝentil'e klin'is si'n antaŭ la tron'o kaj majest'e marŝ'is for.

" Dolor'o for ! Do, Loro, for !" la Reĝ'o ripet'is per special'e atent'ig'a voĉ'o, kaj ĉirkaŭ'rigard'is la ĉe'est'ant'ar'o'n kun afabl'a rid'et'o.

Sekv'is tre embaras'a silent'o. Fin'e la Reĝ'o dev'is anonc'i " Mi far'is ŝerc'o'n," kaj — tuj la kort'eg'an'o'j aplaŭd'is amas'e.

" La ĵur'int'o'j konsider'u la verdikt'o'n," dir'is la Reĝ'o, jam la du'dek'a'n foj'o'n !

Ĉi tiu'n foj'o'n la Dam'o inter'romp'is." Ne, ne," ŝi dir'is," ni hav'u unu'e la juĝ'o'n, kaj nur post'e la verdikt'o'n."

" Mi ne tim'as vi'n " dir'is Alicio ( ŝi jam kresk'is ĝis si'a normal'a alt'ec'o )." Vi ja est'as neni'o,— neni'o krom lud'kart'ar'o !"

La tut'a kart'ar'o tuj supr'e'n'lev'iĝ'is en la aer'o'n kaj re'e flug'fal'is sur ŝi'n. Ŝi el'ig'is kri'et'o'n, kri'et'o'n du'on'e tim'a'n kaj du'on'e koler'a'n, pen'is for'frap'i ili'n kaj —

— trov'is si'n kuŝ'ant'a sur la dekliv'o. Jen la frat'in'o vart'is ŝi'a'n kap'o'n sur la genu'o'j kaj for'bros'as kelk'e da sek'a'j foli'o'j fal'int'a'j de la arb'o'j sur ŝi'a'n vizaĝ'o'n.

" Vi vek'iĝ'u, Anjo, vi vek'iĝ'u, kar'a," dir'is la frat'in'o." Vi ja tre, tre long'e dorm'is."

Kaj ŝi rakont'is al la frat'in'o laŭ'ebl'e ĉiu'j'n ĉi strang'a'j'n Aventur'o'j'n, kiu'j'n vi ĵus tra'leg'is.

" Jen tre kurioz'a sonĝ'o cert'eg'e, Anjo. Sed jam mal'fru'iĝ'as; vi do kur'u en la dom'o'n por la te'manĝ'o."

Alicio tuj lev'is si'n kaj rajt'e pens'is — dum ŝi kur'as — kia'n mir'ind'a'n sonĝ'o'n ŝi sonĝ'is !

Sed la frat'in'o ankoraŭ sid'is sur la dekliv'o, apog'ant'e la kap'o'n per la man'o, kaj rigard'ant'e la sun'sub'ir'o'n. Ŝi komenc'is pri'pens'i la frat'in'et'o'n kaj ĉiu'j'n ŝi'a'j'n aventur'o'j'n, ĝis ankaŭ ŝi fal'is en rev'o'n.

Unu'e pri Alicio mem ŝi rev'is. En ŝi'a fantazi'o de'nov'e la man'et'o'j de Alicio kun'lig'iĝ'is sur ŝi'a'j genu'o'j, de'nov'e tiu'j klar'blu'a'j okul'o'j de Alicio rigard'as supr'e'n en ŝi'a'j'n. Ŝi kvazaŭ aŭd'is la ver'a'j'n voĉ'ton'o'j'n, kvazaŭ vid'is tiu'n nur - alicia kap'sku'o'n ( por posten'ig'i la vag'em'a'n bukl'o'n, kiu ĉiam malgraŭ ĉio vol'as fal'i antaŭ la okul'o'j ); kaj dum ŝi aŭskult'as — aŭ ŝajn'as aŭskult'i — la tut'a ĉirkaŭ'aĵ'o far'iĝ'is plen'e posed'at'a de tiu'j strang'a'j sonĝ'viv'aĵ'o'j.

Jen la long'a herb'aĵ'o murmur'is ĉe ŝi'a'j pied'o'j ĉar la Blank'a Kunikl'o preter'pas'as — jen la tim'ig'it'a Mus'o plaŭd'e naĝ'as tra la tut'apud'a al ŝi akv'o — Jen ŝi ek'aŭd'is la tint'ad'o'n de la te'tas'o'j, dum la Mart'lepor'o kun si'a'j kun'ul'o'j part'o'pren'as la neniam fin'iĝ'ant'a'n manĝ'ad'o'n, kaj la alt'voĉ'a'j'n kri'o'j'n de la Dam'o ordon'ant'a la mal'feliĉ'a'j'n gast'o'j'n for, for al la ekzekut'ist'o ! Ankaŭ, jen la pork'infan'o tern'ad'as sur la duk'in'a'j genu'o'j, dum frakas'iĝ'as ĉirkaŭ'e la teler'o'j kaj plad'o'j. De'nov'e plen'ig'is la aer'o'n tiu strang'a kri'o de la Grif'o, tiu'j grat'o'j de l' Lacert'a grifel'o, la sufok'a'j blek'o'j de la sub'prem'at'a'j kobaj'o'j; kaj mal'proksim'e, aŭd'iĝ'as la plor'ĝem'o'j de la Fals'a Keloni'o.

Tre long'e ŝi sid'ad'is, kun okul'o'j ferm'it'a'j, kaj preskaŭ kred'is ke ŝi mem vag'as en tiu strang'a Mir'land'o, kvankam ŝi bon'e konsci'is ke, se nur ŝi mal'ferm'os la okul'o'j'n, la fantazi'o'j mal'aper'os, kaj ĉio re'far'iĝ'os ordinar'a.

Se ŝi mal'ferm'os la okul'o'j'n, jam ne murmur'ig'os la herb'o'n Blank'a Kunikl'o, sed nur la vent'o; la akv'o'plaŭd'o'j'n kaŭz'os ne la Mus'o, sed nur ŝancel'iĝ'ant'a'j kan'o'j; la tint'ad'ant'a'j te'tas'o'j re'far'iĝ'os ŝaf'sonor'il'o'j; tuj mort'os la alt'voĉ'a'j kri'o'j de la furioz'a Dam'o, re'nask'iĝ'ant'e kiel kri'o'j de la ŝaf'paŝt'ist'o; la infan'a tern'ad'o kaj ĉiu'j ali'a'j strang'a'j bru'o'j far'iĝ'os — nur konfuz'it'a bru'ar'o de la farm'kort'o; kaj, anstataŭ la profund'a'j ĝem'o'j de la Fals'a Keloni'o, ŝi aŭd'os de mal'proksim'e la blek'ad'o'n de la bov'in'o'j.

Fin'e, ŝi imag'is al si kiel ĉi tiu sam'a frat'in'et'o en la ven'ont'a'j jar'o'j est'os mem plen'aĝ'a vir'in'o; kiel ŝi kred'ebl'e gard'os, dum la matur'a'j jar'o'j, la simpl'a'n kaj am'em'a'n kor'o'n kiu karakteriz'as la nun'a'n infan'ec'o'n; kiel ŝi kred'ebl'e kolekt'os ĉirkaŭ si ali'a'j'n infan'o'j'n, kaj al ili bril'ig'os la okul'o'j'n per mult'e da strang'a'j rakont'o'j, ebl'e eĉ per tiu ĉi strang'a Sonĝ'o; kiel ŝi kred'ebl'e simpati'e part'o'pren'os ĉiu'j'n ili'a'j'n simpl'a'j'n ĝoj'o'j'n kaj mal'ĝoj'o'j'n, re'memor'ant'e si'a'j'n infan'jar'o'j'n kaj la bel'a'j'n somer'tag'o'j'n.

[ En la libr'o mem, la pied'not'o'j trov'iĝ'as plej'part'e ĉe la pied'o'j de la koncern'a'j paĝ'o'j.
Por ne inter'romp'i la flu'o'n de la rakont'o en tiu ĉi unu'paĝ'a versi'o prepar'it'a de Distributed Proofreaders,
la pied'not'o'j est'as kolekt'it'a'j ĉi tie, ĉe la fin'o de la unu ( long'a !) paĝ'o.]

¹ ^, ³ La vort'o " tejl " prezent'as al angl'o'lingv'an'o'j du divers'a'j'n ide'o'j'n, la ide'o'n " vost'o " kaj la ide'o'n " rakont'o."

² La aŭtor'o tie ĉi kritik'as ( per la buŝ'o de l' Anas'o ) la angl'a'n kutim'o'n en'met'i sen bezon'o la vort'o'j'n " ĝi "" ĝi'n " por turn'i la atent'o'n al long'a subjekt'a aŭ objekt'a fraz'et'o, kiu sekv'as: en la tekst'o " ĝi'n " = " ir'i kun E. A..... por propon'i al li la kron'o'n."

⁵ Cheshire ( Ĉeŝŝa ) est'as la angl'a graf'land'o en kiu sid'as la urb'o Chester ( Ĉesta ); ekzist'as popol'dir'o ke nur en tiu graf'land'o la kat'o'j hav'as la kapabl'o'n grimac'i.

⁸ La angl'a fraz'et'o kiu'n uz'is la Ĉapel'ist'o est'as du'senc'aĵ'o kies ordinar'a signif'o est'as " parol'i ĝis fiks'it'a temp'lim'o ekz'e 10 minut'o'j'n "; ĝi pov'as ankaŭ signif'i " al'parol'i Temp'o'n."

⁹ Jen ali'a du'senc'aĵ'o: Alicio intenc'is esprim'i " laŭt'kalkul'i la takt'o'j'n," sed la Ĉapel'ist'o kompren'is aŭ ŝajn'ig'is kompren'i " bat'i Temp'o'n."

¹⁰ Angl'a vort'o kiu signif'as " lum'i kiel stel'o'j lum'as,"" bril'i intermit'e."

¹¹ ^, ¹² La sam'a angl'a vort'o " draw " hav'as la signif'o'j'n " desegn'i " kaj " ĉerp'i."

¹⁴ Krom mult'a'j ali'a'j sup'o'j, la angl'a'j hav'as du, kiu'j'n oni nom'as " keloni'a " kaj " fals'keloni'a." La unu'a, kompren'ebl'e, est'as far'at'a el keloni'a viand'o. La ali'a est'as je gust'o tre simil'a; kaj oni konklud'as ke se keloni'a sup'o est'as far'at'a el la ver'a keloni'o, la fals'keloni'a nur pov'as est'i far'at'a el la Fals'a Keloni'o.

En'hav'o
Ĉapitr'o		Paĝ'o
I.	Mir'ind'a Fal'eg'o!	1
II.	La Lag'et'o far'it'a el Larm'o'j	11
tut'dekstr'e.	Post strang'a vet'kur'o sekv'as strang'a mus-tejlo.	20
Iv.	Ĉef'e pri unu Lacert'o nom'at'a Bil4	29
V.	Alicio ricev'as admon'o'n de la Raŭp'o	40
Vi.	Pri la Pork'infan'o	50
Vi'i.	Te'trink'ad'o ĉe Frenez'ul'o'j	63
Vi'i I.	Kroket'lud'o ĉe la Ker'a Dam'o	76
IX.	La Viv-histori'o de la Fals'a Keloni'o	88
X.	La Omar'a Kvadril'o	101
XI.	Kiu for'ŝtel'is la tort'o'j'n?	112
XII.	Alicio atest'ant'o	122

Ilustr'aĵ'o'j
Paĝ O
De Unu El La Bret'o'j, ALICIO, Fal'ant'e Tra La Ŝakt'o, De'pren'is Marmelad'uj'o'n.	3
La DODO Solen'e Prezent'as Al ALICIO Ŝi'a'n Propr'a'n Fingr'o'ing'o'n.	24
La Kunikl'o Fal'as En Si'a'n Kukum'ej'o'n	33
La Duk'in'a Kuir'ej'o	53
Dom'o De La Mart'lepor'o	62
La Glir'o Est'as En'ig'at'a En La Te'kruĉ'o'n	74
La Vitr'a Tabl'o	78
La Ge'reĝ'o'j Argument'as Kun La Ekzekut'ist'o Pri Ekzekut'o De La Sen'korp'a Kat'kap'o	86
La Grif'o Profund'e Dorm'is	94
La Kuir'ist'in'o Rifuz'a SATESTI	120

I
En somer'bril ni glit'as kvar:
	Du fuŝ'e uz'as rem'o'n,
Fuŝ'reg'as tri'a knab'in'et
	Boat'a'n la vag'em'o'n.
La kvar'a ( ne'jun'ul'o ) cel'as
	Indulg'i la rev'em'o'n.
I I
" Kruel'a Tri ! Ĉu vol'as vi
	En tia hor — rakont'o'n ?
Se pri la astm'o sci'us vi,
	Vi ebl'e sent'us hont'o'n !"
— Protest'o sen'util'a ! Venk'as
	Tri'voĉ'a kri ," Rakont'o'n !"
II I
Unu'a per komand'a voĉ'o
	Ordon'as ek'rakont'i,
Kaj pli ĝentil'e Du'a pet'as
	" Jes, nepr'e mir - rakont'i."
Rakont'o'n petol'romp'as Tri'a
	( Ne sci'as ŝi ja hont'i !)
I V
Silent'o fal'as ! De nun ĉiu
	Aŭskult'as plen'kred'ul'o
Pri l' Sonĝ'infan'o kiu viv'as
	Kun bird kaj best kun'ul'o,
Kun'ul , jen kiel arb'o alt'a,
	Jen et'a kiel kul'o.
V
Tre oft'e vol'us la lac'ul'o
	La Sonĝ'o'n mal'daŭr'ig'i,
Promes'as je sekv'ant'a foj'o
	Ĝi'n iom pli'long'ig'i.
" Jam ven'is la sekv'ant'a foj'o,
	Ni'n vol'u kontent'ig'i !"
V I
Do kresk'is plu la Mir'land'aĵ'o'j
	Iom post iom, grad'e:
Nask'iĝ'is ĉiu'j en boat'o
	Dum vag'is ni rem'ad'e.
— Sub'ir'as su'n , do hejm'e'n gaj'e
	Ni rem'as babil'ad'e.
Vi I
Jen Alic'i . Akcept'u ŝi'n
	Kaj gard'u en memor'o:
Al pilgrim'int ja kar'a est'as
	El mal'proksim la flor'o;
Velk'int'e ĝi memor'o'j'n vek'as
	Valor'a'j'n pli ol or'o.

Rigard'u ! Jen la krokodil !
	La vost'o'n li net'ig'as;
Ŝpruc'ant'e akv'o'n el la Nil
	La skvam'o'j'n li bril'ig'as.

Sen'mov'a rest'as la buŝ'eg ,
	Li ung'o'j'n kaŝ'as ruz'e;
Jen fiŝ'o'j naĝ'as tra l' kav'eg
	Frap'ferm'as li amuz'e.

Patr'o Vilĉ ! Patr'o Vilĉ !( al'parol'as la fil'o )
	Blank'har'a vi kaj mal'jun'ul'o,
Star'as vi sur la kap kiel korp'balanc'il'o ?
	Ĉu ĝi taŭg'as por ok'dek'jar'ul'o ?

" Dum jun'ec ," Patr'o Vilĉo respond'is al fil'o,
	Mi ja tim'is difekt'o'n al cerb'o.
Da cerb'o nun hav'as mi mal'pli ol gril'o,
	Do tre oft'e kap'star'as sur herb'o.

Mal'jun'ul'o vi — tio'n de'nov'e mi dir'as,
	Ankaŭ gras'a ĝis plen'a sfer'ec'o,
Tamen el'renvers'it'e la ĉambr'o'n en'ir'as !
	Ho ! de kie al vi l' elast'ec'o ?

Mi ja ig'is la korp'o'n tre bon'e fleks'ebl'a,
	( Li respond'is tre vigl'e al fil'o )
Per jen'a ŝmir'aĵ'o — por vi aĉet'ebl'a
	Po'botel'e per unu spes'mil'o.

Mal'jun'ul !( la demand'o'n la fil'o nun ŝanĝ'is )
	Ja sen'dent'a al vi la makzel'o,
Sed anser'o'n kun ost'o'j, eĉ bek vi for'manĝ'is !
	Jen ver'e mir'ind'a muel'o !

Dum jun'ec'o mi'n log'is la leĝ'o'scienc'o
	Je l' edz'in'o mi hav'is proces'o'j'n:
Eĉ sur fer'o'n mi nun ( dank al tiu parenc'o )
	Pov'us far'i la makzel'impres'o'j'n !

Tre mal'jun'a vi est'as ! pro tiu okaz'o
	Sen'pov'iĝ'as, ĉu ne, la okul'o ?
Tamen jen balanc'iĝ'as angil sur la naz'o !
	Ho, klar'ig'u, mir'ind'a lert'ul'o !

Tri klar'ig'o'j'n vi hav'is ( koler'a l' ek'kri'o )
	Vi for'kur'u, vi — fos'u tomat'o'j'n !
Mi ne plu da instru'o... sufiĉ'as ja tio !
	For'permes'o'n ricev'u aŭ — bat'o'j'n.

Vi fort'e sku'u la infan'o'n,
	Ne trakt'u kondolenc'e !
Vid'ig'as ĝi, tern'ant'e, plan'o'n
	Ĉagren'i vi'n intenc'e !

Ĥor'o.
( en kiu part'o'pren'is la kuir'ist'in'o kaj la beb'o mem )
Ŭaŭ, Ŭaŭ, Ŭaŭ !

Mi dev'as la infan'o'n sku'i
	Kaj bat'i kiam tern'as;
Ĉar li la pipr'o'n pov'as ĝu'i,
	Jam long'e li ĝi'n lern'as.

Tra l' aer vi ŝov'as vi'n
Majest'e, kiel anas'in .
	Tvink l, Tvink l !...

Sup'o al'log'a de verd'a kolor
	Pret'a je la sep'a hor !
De la vesper'o la ĉef'a glor !
	Sup'o vesper'a, bel'a vi Sup !
	Sup'o vesper'a, bel'a vi Sup !
Su - upo ve - esper'a, Su - upo ve - esper'a
	Bel'a, ho bel'a vi Sup !

Ho, bel'a Sup'o ! pli bon'a ol truf ,
	Ol sup'o el bov'id'a huf !
Ĉio'n for'don'us mi por suf —
	— iĉe da vi, ho bel'a vi Sup !
	— iĉe da vi, ho, bel'a vi Sup !
Su - upo ve - esper'a, Su - upo ve - esper'a !
	Bel'a, ho bel'a vi Sup !
		— VISU P !

Su - upo ve - esper'a ! Sup'o ve - esper'a !
	Bel'a, ho bel'a vi Sup !

La Ker'a Dam'o bak'is tort'o'j'n
	En iu somer'tag'o !
Lake'o ŝtel'is tiu'j'n tort'o'j'n
	Kaj kaŝ'is sub kratag'o !

Li dir'is ke vi vid'is ŝi'n
	Kaj nom'is mi'n ĉe li, ho !
Ŝi laŭd'is mi'n ( atent'u ĝi'n )
	Sed ne pri la tali'o.

Anonc'is li ke rest'os mi
	Ĉi tie — ni ĝi'n sci'is.
" Se la afer'o'n puŝ'os ŝi,
	Ho ve al mi," vi kri'is.

Al ŝi nur unu, du al li,
	Tri, kvar al ni li don'is !
Sed ĉiu'j ven'is re al vi
	Li tio'n ne opon'is.

Se mi aŭ ŝi en tio ĉi
	Kulp'iĝ'us, li tre fid'a
Ke ig'os ni'n liber'a'j vi
	Kiel ni'n vi nun vid'as.

Supoz'is mi ke est'is vi
	Mal'help'o al la plan'o'j
( Dolor vi for ! ek'kri'is ŝi )
	De ni kaj ĝi — pri ran'o'j.

Ne sci'u li pri ŝi'a ŝat ;
	Ĉar tiu dev'as est'i
Sekret'a — kiel diplomat !
	Ĉu vi ne vol'as rest'i ?